De eerste driedaagse Grand Slam Track-meeting staat in de boeken. De races in Kingston leverden veel strijd op met de middellange afstand als spektakelstuk. Vijf atleten – waaronder Sydney Mclaughlin-Levrone en Kenny Bednarek – pakten een dubbel. Salwa Eid Naser zorgde op de 400m voor de strafste chrono van het lenteweekend.
Grand Slam Track beloofde races op het scherpst van de snee tussen de allerbeste atleten, zonder de hulp van hazen of wavelights. De short distance event group bij de mannen was op dat vlak een voltreffer. Het volledige olympische podium van de metrische mijl – Cole Hocker, Josh Kerr en Yared Nuguse – kwam tegenover Emmanuel Wanyonyi en Marco Arop te staan, de nummers één en twee van de 800m in Parijs. Het 1500m-triumviraat, aangevuld met Neil Gourley, slaagde er op zaterdag niet in om Wanyonyi te kraken. De Keniaan dook vanuit derde positie de beslissende hectometers in en drukte hen het deksel op de neus door zijn ‘uitwedstrijd’ te winnen.
Een dag later zagen de milers op de 800m collectief sterretjes. Wereldkampioen Arop en olympisch kampioen Wanyonyi gingen er samen vandoor, met de Canadees als uiteindelijke triomfator. Wanyonyi schoot weliswaar de hoofdvogel af, want dankzij de optelling van een eerste en een tweede plaats verzamelde hij de meeste punten. Zo kroonde hij zich in Kingston, Jamaica tot Slam Champion.
Bij de vrouwen van de long sprints event group ging de strijd om de eindzege gepaard met een vroege topchrono. Gabby Thomas won zoals verwacht de 200m, maar door de tweede plaats van olympisch 400m-kampioene Marileidy Paulino kon het op de volledige baanronde nog alle kanten uit. De Dominicaanse werd echter afgestopt door een pijlsnelle Salwa Eid Naser en ook Thomas kon Paulino voorblijven. Uithangbord Thomas mocht op die manier de eerste Grand Slam Track-manche op haar naam schrijven. Naser – twee jaar geschorst tussen 2021 en 2023 door whereabouts-failures en de zilveren medaillewinnares van Parijs – presteerde met 48″67 de snelste 400m ooit in de maand april.
Kenny Bednarek en Melissa Jefferson-Wooden toonden zich meesterlijk dominant op de 100m/200m-combinatie. Ejgayehu Taye won eveneens twee keer over 3.000m en 5.000m. De long distance-wedstrijden werden bij de mannen dan weer netjes verdeeld tussen Grant Fisher en Hagos Gebrhiwet. Matthew Hudson-Smith en Diribe Welteji mochten zich respectievelijk tot Slam Champion kronen in de long sprints- en de short distance-groepen.
Op de lage horden bleek het verschil tussen de supersterren en de rest van het veld te groot om van echte spanning te kunnen spreken. Alison Dos Santos maakte brandhout van de 400mH (47″61) en gaf zijn concurrenten op de 400m (45″52) opnieuw het nakijken. Volgens hetzelfde procedé waste Sydney McLaughlin-Levrone iedereen op dag één al de oren (52″76) en deed ze dat kunstje op dag drie nog eens over zonder obstakels (50″32). Het was weliswaar een stuk interessanter geweest om haar de 400m te zien afwerken in de koers van Naser, Thomas en Paulino. Door de opdeling in event groups nam ze het echter alleen op tegen de andere hordenvrouwen die twee seconden later over de meet kwamen. Mclaughlin-Levrone gaf achteraf aan dat ze tijdens de volgende slams waarschijnlijk op zoek gaat naar meer uitdaging door een andere event group op te zoeken. Haar huidige plan is om in Miami nog eens de long hurdles (400mH &400m) te lopen en zich daarna in Philadelphia en Los Angeles aan de short hurdles (100mH & 100m) en de long sprints (200m & 400m) te wagen.
Het ’twee races per weekend’-concept leverde in sommige event groups vuurwerk op. In andere groepen was de tweede koers echter een vreemde eend in de bijt die de spotlights wat wegnam van de beste specialist. Dat was met name zo bij de hoge hordensprinters, van wie velen de voorbije jaren nauwelijks een koers zonder hekjes hadden afgewerkt. Tia Jones en Dylan Beard wonnen de hordenwedstrijden in 12″63 en 13″29, mooie chrono’s voor de tijd van het jaar. Toch waren het Danielle Williams en Sasha Zhoya die zich de titel van ‘Slam Champion’ toe-eigenden door de 100m te winnen. Respectievelijk volstonden 11″54 en 10″55 voor de eindwinst en een cheque van 100.000 dollar. Over cheques gesproken: aan het prijzengeld werd in de uitzending, tijdens de post-race interviews en op de sociale mediakanalen wel erg veel aandacht besteed. Voor critici viel ook de lager dan verhoopte opkomst in het stadion op.
