De voorlaatste avondsessie van atletiek heeft zonet plaatsgevonden in het Stade de France. De finale van de 400m horden was net als bij de dames een dag eerder één van de nummers om naar uit te kijken. Uiteindelijk was het opnieuw een Amerikaan die relatief eenvoudig het laken naar zich toetrok. Ook op de baanronde zonder hindernissen torende één iemand boven de rest uit. Marileidy Paulino was ruimschoots de beste in een hoogstaande finale. Op de 10.000m realiseerde Beatrice Chebet de dubbel, maar ook Sifan Hassan kon vieren.
Save the best for last. Het was wachten tot het laatste nummer van de avondsessie alvorens Karsten Warholm, Rai Benjamin en Alison Dos Santos de paarse atletiektempel mochten betreden. Die laatste wist zich overigens maar met de hakken over de sloot te plaatsen voor de finale van de 400m horden. Maar goed, buiten een minder voordelige baanindeling voor de Braziliaan streed het trio opnieuw met gelijke wapens.
Na het startschot kon Warholm even proeven van de leidende positie, maar heel lang bleef die zoete smaak niet hangen. Benjamin lag na 150m al op gelijke hoogte en gaf de Noor geen centimeter meer weg. Bij het ingaan van de laatste rechte lijn werd het verschil gemaakt. De wereldrecordhouder en titelverdediger moest zichzelf stretchen om over de horde te geraken en verloor daardoor zijn soepele tred. Dos Santos kon zo vanuit baan drie weer aanklampen, maar blijft uiteindelijk opnieuw achter met brons. Warholm kon de strijd om het goud niet meer in leven houden en verloor zijn olympische titel aan de Amerikaan. Benjamin haalde het in 46″46 met ruime voorsprong van de snelste man ooit op de 400m horden.
Een kleine twee uur voordien vond de finale van de baanronde zonder hindernissen plaats. Geen Lieke Klaver te zien. De Nederlandse wist zich tot groot verdriet niet te verzekeren van een plaats in de top acht. Alle ogen waren vervolgens gericht op Marileidy Paulino, de vice-olympisch kampioene.
Zij werd in de beginfase opgezweept door een furieus gestarte Salwa Eid Naser. Na 200m leek de wereldkampioene van 2019 haar snelle start te bekopen en vloog Paulino haar voorbij. De atlete uit de Dominicaanse Republiek was niet meer te stoppen en stormde naar een absolute toptijd van 48″17, meer dan een halve seconde onder haar PR. Ze sloopte niet enkel haar besttijd. Ook het olympisch record ging voor de bijl en de atlete gaat voortaan als de vierde snelste ooit op deze afstand door het leven. Naser bleek uiteindelijk toch niet uitgeteld en sleepte overtuigend het zilver uit de brand. Natalia Kaczmarek dipte eveneens onder de 49 seconden – jawel, drie atleten onder de 49 seconden – en beloonde zichzelf met brons. De chocolade medaille ging net als op het WK in Boedapest naar de Ierse Rhasidat Adeleke. Het niveau was dan ook ongezien. Het hele veld bleef onder de 50 seconden.
In het hinkstapspringen deed Pedro Pichardo bij zijn eerste poging al een serieuze gooi naar zijn tweede olympisch goud op rij. De Portugees kwam tot 17m79 en zette de rest stevig onder druk. Of dat werd toch heel even gedacht. Jordan Alejandro Diaz Fortun was not impressed en antwoordde met 17m86. Pichardo naderde een ronde later tot op twee centimeter van de Spanjaard. In de laatste ronde ging het opnieuw ver met 17m81, maar aan de afstand van Diaz Fortun geraakte hij met alle wil van de wereld niet meer. De titelverdediger bleef dus steken op het zilver. Brons ging naar Andy Diaz Hernandez (17m64).
Op de ontknoping van het kogelstoten was het langer wachten. De Duitse Yemisi Ogunleye nam in derde positie de kogel een laatste keer in de hand en zette nog één keer alles op alles. Met resultaat. Met het oog was het al duidelijk dat er voor het eerst in de competitie geflirt werd met de 20m-grens en de meter bevestigde de vermoedens. Op de kop 20m00 en daar kon niemand nog tegenop. Maddiso-Lee Wesche en Jiayuan Song bleven 14 en 68 centimeter achter, wat hen zilver en brons opleverde.
De finales van de 4x100m werden eveneens beslecht. Bij de dames lag Groot-Brittannië, dat kon rekenen op Dina Asher-Smith en Daryll Neita, tot bij het uitkomen van de laatste bocht aan de leiding. Gabby Thomas naderde als derde loopster van Amerika met rasse schreden en kon Sha’Carri Richardson – na een heel matige wissel – nog lanceren. De vice-olympisch kampioene op de 100m had geluk dat ook Neita pas na enig gestuntel het stokje kreeg. Ze sprintte uiteindelijk naar 41″78 en schenkt zichzelf zo toch nog olympisch goud. Duitsland kwam net na Groot-Brittannië als derde over de streep.
De dubbel voor Amerika op de 4x100m kwam er niet en naar de reden hoeven we niet ver te zoeken. De eerste wissel tussen Christian Coleman en Kenny Bednarek liep volledig mis. Bednarek moest zich bijna uit stilstand weer op gang trekken. Slotloper Andre De Grasse profiteerde en loodste Canada naar het goud in 37″50. Zuid-Afrika en Groot-Brittannië mogen naast Canada plaatsnemen op het podium. De VS kwamen uiteindelijk pas teleurstellend als zevende over de streep, maar werden door de foute wissel uit de uitslag geschrapt.
Tussen al dat sprintgeweld kregen we ook een 10.000m-finale zoals we die kennen van ten tijde Mo Farah. Een trage aanvangsfases, veel tempowissels en tien atletes die samen de laatste snoeiharde 400m ingingen. De snelle slotronde maakte in geen tijd enkele slachtoffers en de twee Amerikaanse dames mochten de boeken toedoen. Sifan Hassan en Nadia Bartocletti bleven wel overeind in het leidende pak en werden in de laatste 200m omsingeld door de Keniaans-Ethiopisch vijftal. Het Europese duo zou overigens meespelen om de knikkers.
De marathonbenen van Hassan beschikken nog steeds over heel wat snelheid maar niet genoeg om mee te dingen om het hoogst haalbare. Net als in de 5.000m werd het een bronzen plak voor de Nederlandse. De Italiaanse Bartocletti, die in de 5.000m-finale net naast het podium viel, krijgt nu het zilver rond de nek dankzij een fantastisch eindschot. Ze klokte zelfs een nieuw nationaal record van 30’43″35. Beatrice Chebet was een fractie sneller en maakte de 5.000-10.000m dubbel compleet.
