Op vrijdagvoormiddag hebben beide 4x400m-ploegen zich naar de finale geknokt. De Tornados moesten niet alleen met drie tegenstanders, maar ook met de jury afrekenen. De Cheetahs overleefden een finalewaardige reeks door een BR te klokken.
Christian Iguacel: “Misschien moeten ze eens oefenen op hun aflossingen, het is niet de eerste keer”
“De Amerikaan komt plots voor mij staan en daar begrijp ik al niets van. Wij hadden het recht om aan de binnenkant te wisselen. Dat is een fout van de Amerikanen, maar op de koop toe komt de jury mij op het allerlaatste moment nog naar de buitenbaan trekken. Zowel Jonathan die de stok doorgeeft als ikzelf moeten daardoor extra meters maken. Dylan komt op het einde drie meter tekort, we verliezen er een stuk of zes. Reken maar uit hé, we hadden deze reeks kunnen winnen en dan hadden we een betere baan gehad in de finale.”
“Dit is heel bizar, van de jury en van de Amerikanen. Misschien moeten ze eens oefenen op hun aflossingen, het is niet de eerste keer.”
Tibo De Smet: “Leuk om te debuteren bij de Tornados”
“Het was leuk om te debuteren bij de Tornados en het zelf eens te doen in plaats van op de televisie te kijken. De aanwijzing van de coach was om te volgen en niet te stressen als Amerika zou passeren. Zo is het ook gegaan. Van gisterennamiddag wist ik dat ik zou lopen en ik heb mijn steentje kunnen bijdragen. De stress viel beter mee dan bij mijn individuele wedstrijden, je beleeft het samen en dat helpt.”
Dylan Borlée: “Aan excuses hebben we niets”
“De jury was zich aan het excuseren, maar daar zijn we niets mee. Het oponthoud beïnvloedt onze chrono en eindpositie. Dat zal ons waarschijnlijk een goeie baan in de finale kosten. Bon, we gaan door en dat is het belangrijkste.”
“Indoor is alles mogelijk, we kunnen winnen en laatste eindigen. De overwinning van Alexander gisteren geeft ons vertrouwen. We weten dat we een supersterke pion hebben voor vanavond. Voor mijzelf voelde het niet gemakkelijk om een trage eerste en een snelle tweede ronde te hebben in mijn eerste wedstrijd van het seizoen. Het is goed dat ik die nu heb gehad, want de vorm is goed.”
Helena Ponettte: “Op twee jaar tijd hebben we een grote stap gezet”
“Het was heel spannend en ik heb het nog wat extra spannend gemaakt door in de wissel veel te laten liggen. De overdracht was echt niet goed. Ik ben blij dat we door zijn, want anders had ik het mijzelf heel hard kwalijk genomen. Vooraf hoopten we op een rechtstreekse kwalificatie, maar het werd een kleine ‘q’. Dat is nadelig voor onze baanindeling in de finale. Gelukkig hebben we nog frisse benen klaarstaan die we normaal gezien zeker gaan inzetten. We hebben ons BR stevig verbeterd. We hebben op twee jaar tijd een grote stap gezet.”
Imke Vervaet: “Goed dat we Camille nog kunnen inzetten”
“Ik kon goed volgen, dus kijk tevreden terug op mijn wedstrijd. Het mantra in mijn hoofd tijdens de race was continu ‘gaan, gaan gaan’. We baalden wel toen we gisteren de reeksindeling zagen. Het was veruit de sterkste. Aan de finish hadden we op zich wel het vertrouwen dat onze tijd zou volstaan om door te stoten, maar je weet zoiets nooit met zekerheid. Het is goed dat we Camille nog kunnen inzetten in de finale. Twee jaar geleden hebben we niet gewisseld en dat pakte niet goed uit. Ze is zeker fit. Wie zijn plaats moet afstaan is nog niet besproken.”
Cynthia Bolingo: “De positie van slotloopster is niet mijn plaats”
“Ik was toch wat geëmotioneerd om nog eens met de Cheetahs te lopen. Dat was alweer even geleden. Het was cool om weer met hen op de piste te staan. Of mijn lichaam het twee wedstrijden zal uithouden? Dat zullen we straks zien hé”, vertelde ze met een grote glimlach. Wellicht zal het niet als slotloopster zijn dat we Bolingo zullen terugzien. “De laatste positie is niet meteen mijn voorkeur plaats. Het was eerder als test en dat pakte goed uit. Ik ben hard begonnen aan mijn wedstrijd om dan te zien waar de anderen hun aanval zouden plaatsen. Toen dat gebeurde heb ik zo lang mogelijk proberen standhouden.”’
