Tijdens deze sportieve hoogdagen kan u van Atletieknieuws in de eerste plaats voorbeschouwingen, wedstrijdverslagen en interviews verwachten, maar onze reporter ter plaatse probeert ook om op geregelde tijdstippen een inkijkje te geven in wat er in Tokio allemaal opvalt of gebeurt. In onze reeks ‘Post uit het Oosten’ geniet u van een kijkje achter de schermen van de Spelen.
Dat ik de finale van de Cheetahs en de Tornados niet live in het stadion zou meemaken, wist ik al anderhalf jaar. Het is een dilemma waar ik van wakker heb gelegen, maar journalistiek is soms een berekende gok maken. En mijn intuïtie zei dat ik de marathon bij de mannen absoluut niet mocht laten schieten. En dus vandaag naar Sapporo moest reizen.
Maar dat ik de aflossingsfinales zou beleven zoals ik ze nu beleefd heb, nee, daar had ik geen rekening mee gehouden. Als de dag van gisteren herinner ik mij hoe ik in 2010 in een Zuid-Frans café enkele gokverslaafde paardenkoerskijkers van de tv heb verjaagd om onze Tornados in Barcelona te zien lopen. Geen race heb ik willen missen sinds ze in 2008 aan hun avontuur begonnen. De voorbije vijf jaar was ik zo geprivilegieerd om al hun grote finales live in het stadion bij te wonen. Dit jaar zou het opnieuw op tv worden, vanuit mijn hotel in Sapporo.
Het plan viel in duigen. Eerst liep mijn vlucht naar Sapporo vertraging op en daardoor miste ik de bus naar mijn hotel. Er zat niets anders op dan de volgende en tevens laatste bus te nemen van twee uur later te nemen, pal tijdens de race van zowel Cheetahs als Tornados. Dat ik geen Japanse simkaart heb aangeschaft om 4G te kunnen gebruiken is overigens mijn eigen domme fout, maar het deed toch pijn.
Helemaal alleen zat ik op die bus een beetje te vloeken. Treurige bedoeling. Er hebben mij al veel mensen omschreven als de persoon die het minst snel boos wordt in hun kennissenkring, maar ik heb toch eens ferm op de buszetel voor mij geklopt.
Terwijl de Tornados liepen, zat ik mij in te beelden hoe de race aan het verlopen zou zijn. Ik beeld mij in hoe Kevin Borlée veertien jaar werk met zijn Tornados bekroont door naar brons te snellen. In mijn gedachten toont hij nog maar eens dat hij dé eindbaas is van deze discipline.
Overigens had ik op de het vliegtuig weer enkele leuke conversaties. Aan mijn ene kant zat een leeftijdsgenoot die als supporter naar Sapporo trok. Hij had er vijf jaar naar uitgekeken om Eliud Kipchoge te zien. Dat de dromen van de lokale bevolking door het toelaten van fans bij de marathon dan toch een héél klein beetje uitkomen, ontroerde mij.
Aan mijn andere kant zat een man van een jaar of tachtig. Hij deed goed zijn best om iets wat leek op Engels te spreken. “Why are you at the olympics? Media? Really? Oh, you are very, very professional.” Geen idee waar ik het aan verdiend heb, maar ik neem het compliment in dank aan.
Een extreem frustrerende dag met gelukkig hier en dag nog een lichtpuntje was het. Ik reken erop dat onze marathonboys mij morgen belonen voor mijn geduld. Eerst maar eens zien of de bus deze keer wel komt opdagen. In principe vertrekt hij om 5uur ‘s ochtends. Ik doe alvast mijn best om me niet te overslapen.
