Tijdens deze sportieve hoogdagen kan u van Atletieknieuws in de eerste plaats voorbeschouwingen, wedstrijdverslagen en interviews verwachten, maar onze reporter ter plaatse probeert ook om op geregelde tijdstippen een inkijkje te geven in wat er in Tokio allemaal opvalt of gebeurt. In onze reeks ‘Post uit het Oosten’ geniet u van een kijkje achter de schermen van de Spelen.
Als iemand die zijn of haar emoties niet snel laat zien begint te huilen, komt het des te harder binnen. Nafi Thiam is altijd iemand geweest die zich wat probeert af te schermen van pers en buitenwereld – waarvoor alle begrip – en dus ook haar emoties spaart voor in privékring. Maar gisteren kon ze zich uitzonderlijk niet meer inhouden. De combinatie van blessureleed, de positieve test van haar coach en vooral de immense druk werden haar wat veel. Als zij tijdens een interview tot vier keer toe in tranen uitbarst, ik kan je verzekeren, dan slik je even.
Voor een 800 meter waarin zowaar twee landgenotes meestrijden om de zevenkampmedailles, hebben ook wij als pers al onze krachten nodig. En dus komt het er in de loop van de dag op aan om spaarzaam te zijn. Keuzes maken. Collega’s die foto’s van je maken terwijl je ligt te pitten middenin de tribune? Niet aantrekken, zeg ik.
Nog een dilemma. De speekseltesten ophalen en inleveren gebeurt aan de ingang van het Olympisch Stadion. Het was kiezen tussen over en weer lopen naar de WC’s en daar in alle rust een buisje volspuwen, of het aan de ingang doen onder het toeziend oog van een tweehonderdtal Japanners. Oké, die WC’s waren meer 600 meter wandelen, maar bij 39 graden vraagt dat al een hele inspanning. Het is niet voor niets dat ik hier niet als atleet ben. En dus het werd het spuwen mét publiek.
Aan het tentje voor de speekseltesten stond overigens een Japanse vrijwilliger een bordje omhoog te houden met daarop “PCR test”. Hoeveel vrijwilligers er zijn ingeschakeld voor deze Spelen, dat hou je niet voor mogelijk. Gewoon een bordje aan de muur hangen, dat vinden ze hier wat ondankbaar. En dus wordt ons elke mogelijke boodschap duidelijk gemaakt door iemand die een hele dag lang als taak heeft om dat bordje vast te houden.
Het meest absurde geval zag ik gisteren. Om halftwee ’s nachts stond er aan een godverlaten bushalte een Japanner een blad vast te houden met “End of busline”. Bedankt voor de mededeling, vriend. Leg dan op het volgende familiefeest maar eens uit wat precies jouw rol was in de organisatie van de Olympische Spelen.
