Tijdens deze sportieve hoogdagen kan u van Atletieknieuws in de eerste plaats voorbeschouwingen, wedstrijdverslagen en interviews verwachten, maar onze reporter ter plaatse probeert ook om op geregelde tijdstippen een inkijkje te geven in wat er in Tokio allemaal opvalt of gebeurt. In onze reeks ‘Post uit het Oosten’ geniet u van een kijkje achter de schermen van de Spelen.
“Konnichiwa.”
“Hello, sir?”
“KONNICHIWA?!”
Ik hoor een stem, steeds luider, maar heb lange tijd niet door dat het tegen mij is. Na drie keer aandringen van de buschauffeur schrik ik wakker uit een diepe slaap. Konnichiwa is voor alle duidelijkheid Japans voor hallo. De Spelen zijn best vermoeiend en dus worden de lange busritten al eens gebruikt voor een powernap. Alleen sliep ik tot nu tot nooit diep en merkte ik telkens zonder problemen op dat ik op mijn bestemming gearriveerd was. Was dat deze keer even anders, zeg.
Eenmaal goed en wel wakker, zat er niemand anders meer op de bus. Meer nog, er waren geen collega-journalisten meer in zicht. Het kan niet anders of we stonden al minstens enkele minuten geparkeerd aan het Main Press Center in het Oosten van Tokio, prachtig gebouw aan het water trouwens. Ik schreef hierboven wel dat de buschauffeur drie keer moest aandringen om mij wakker te krijgen, maar voor hetzelfde geld was het twaalf keer. Gaan we nooit weten.
Vermits het niet is toegelaten om de stad zelf te verkennen, vormen de busritten de enige gelegenheid om iets van Tokio te zien. Tijdens een busrit van 1u45 kan je best wel wat impressies opdoen van een stad, zo blijkt. Als ik niet aan het werken of aan het slapen ben, tuur ik naar buiten. Ook terwijl ik dit stukje tik staar ik af en toe naar buiten. Ik zie oneindig veel verlichtte wolkenkrabbers. Best indrukwekkend. Ik zie ook de machtige Rainbow Brigde – over de Noordelijke baai tussen Shibaura en Odaiba – die haar naam alle eer aandoet en ’s nachts in de regenboogkleuren verlicht is.
Tijdens de busrit van deze middag was ik dus niet van het uitzicht aan het genieten, maar van een dutje. Ik had trouwens een grappige, merkwaardige droom. Drie atleten doken onder het oude wereldrecord van Kevin Young op de 400 meter horden. Karsten Warholm deed meer dan driekwart seconde van het record en dook zowaar onder de 46 seconden. Rai Benjamin liep 46”17, maar was pas tweede. Konnichiwa, kroket! Stel je dat even voor.
Niet alles in dit verhaal is waargebeurd, en toch ook weer wel. De buschauffeur die mij moest wekken? Waargebeurd. De absurde race op de 400 meter horden? Ook waargebeurd! Niet in mijn dromen, maar in het Olympisch Stadion van Tokio. 3 augustus 2021, we gaan je niet snel vergeten.
Milan Augustijns
