Hanne Maudens opteert voor een opvallende keuze. Maudens, de tweede performer aller tijden op de zevenkamp en regerende Belgische kampioene in die discipline, neemt per direct afscheid van de meerkamp. Na jaren vol internationale kampioenschappen met bijhorend eremetaal, scheenbeenblessures en ook mentale problemen kiest Maudens volop voor het plezier en dus het lopen. De bronzen medaillewinnares van het EK voor beloften op de zevenkamp sluit zich aan bij de trainingsgroep van Tim Moriau en legt zich toe op de 400m en 800m.
Hanne Maudens kiest in een bijzonder jaar voor een opmerkelijke carrièreswitch. De 23-jarige atlete zegt de meerkamp vaarwel en kiest volop voor het lopen, met een duidelijke voorkeur voor de 400m en 800m. Geen vanzelfsprekende keuze, aangezien Maudens in de schaduw van Nafi Thiam als een groot talent gold in de meerkamp. In de juniorencategorie was Maudens goed voor zilver op het EK en brons op het WK. Vorig jaar was ze in het Zweedse Gävle dankzij een kampioenschapsrecord op de 800m goed voor het brons op het EK voor beloften. Geen klein palmares, wetende dat Maudens ook de tweede performer aller tijden is in eigen land op de zevenkamp. De atlete ging niet over één nacht ijs en maakte dan ook een weloverwogen keuze om haar sportieve en financiële zekerheden overboord te gooien.
Op het EK voor junioren in Eskilstuna, vijf jaar geleden intussen, werd Maudens voor het eerst geconfronteerd met de grenzen van haar lichaam. Tijdens het openingsnummer, de 100m horden, kreeg de atlete af te rekenen met een stressreactie op haar rechterscheenbeen. De op dat moment 18-jarige atlete beet door en behaalde uiteindelijk zilver. Pas zes maanden na dat kampioenschap kon Maudens opnieuw op een normaal niveau trainen. “Het was mijn eerste confrontatie met een zware blessure. Ik weet van mezelf dat ik heel belastbaar ben. Mijn lichaam kan veel aan, maar ik blijf ook een mens”, aldus de voormalige meerkampster. In 2018 kreeg ze met een gelijkaardig probleem af te rekenen. Nu ging het echter om haar linkerscheenbeen. In de aanloop naar het EK in Berlijn had Maudens een sprong naar de tweede plaats op de ranking aller tijden gemaakt. Die prestatie had zowel bij de atlete zelf, als bij haar omgeving voor de nodige fierheid gezorgd, dat laatste is een belangrijke factor.
Het EK in Berlijn deed de atlete niet op volle kracht, door een stressreactie op haar linkerscheenbeen en dus ook afstootbeen. Aan 95% knokte Maudens zich naar een tiende stek. In haar omgeving wist niemand van de scheenbeenklachten. Ondanks die klachten geloofde ze in haar kunnen, zeker omdat er op technisch vlak nog marge was. Daarvoor was echter een andere coach nodig en die dacht ze gevonden te hebben in Wim Vandeven, de man die Tia Hellebaut naar olympisch goud had geloodst in 2008. Vandeven stemde toe, maar de eerste trainingen onder hem verliepen niet pijnvrij. Maudens durfde haar kersverse coach niet op te zadelen met haar problemen. De pijn zou wel wegebben, maar de atlete werd op een andere manier met zichzelf geconfronteerd. Het herhalen van diverse technieken maakte namelijk deel uit van de vernieuwde trainingsaanpak. “Op vlak van coördinatie wist ik dat ik niet bijzonder sterk was. Toen werd ik nog vaker met mijn neus op de feiten gedrukt, meerdere keren per week. Ik kwam mezelf tegen en botste op mijn grenzen. Een ‘gewone’ looptraining was een verademing, zalig dacht ik bij mezelf”, verduidelijkt Maudens.
Eind 2018 kon Maudens pijnvrij trainen mét resultaat. Een beste wereldjaarprestatie in de vijfkamp bezorgde haar een ticket richting het EK indoor in Glasgow, daarnaast sprong ze ook naar een BR in het verspringen. Mentaal en fysiek was de periode echter een zware opgave. “Ik was alleen maar bezig met het resultaat, maar was ik ook wel echt gelukkig? Ik moest telkens voldoening halen uit resultaten en niet het proces, terwijl net dat laatste van belang is. Ik ben namelijk niet snel tevreden, dus dat had een impact op hoe ik mij voelde. Er is die bepaalde drang om altijd beter en sterker te willen worden, wat ik er ook voor moet doen of laten”, vertelt ze. Glasgow werd uiteindelijk niet het topkampioenschap door opnieuw pijn in het scheenbeen na het hoogspringen. Ondanks de vele pijn in de daaropvolgende maanden was ze gebrand op een goede prestatie op het EK voor beloften in Gävle. Haar fanclub was naar Zweden afgereisd en ze wilde hen niet teleurstellen. Met pijnstillers begon ze aan een uitdaging waarvan ze zelf wist dat het niet goed zat. Zowel in het hoog- als verspringen was de pijn ondragelijk. Toch ging Maudens van een vijfde stek naar het brons dankzij een kampioenschapsrecord op de 800m. “Ik was fier, aangezien ik mijn omgeving en mezelf niet had teleurgesteld”.
De scheenbeenproblemen bleven echter in de nasleep van het EK voor beloften aanwezig. In de voorbereiding op het WK in Doha had de atlete het probleem nog altijd niet aangekaart bij iemand. Ijs leggen en oefeningen doen, was echter niet langer een optie. Net voor Doha trok Maudens met een bang hartje naar haar trainer, die begripvol reageerde. Het WK links laten liggen, was echter niet aan de orde. Na een week zonder belasting kon ze in Doha pijnvrij loswerken. “Toch klopte het niet, aangezien ik voelde dat het niet goed was. Mijn scheenbeen voelde kapot aan”. Pijn nam ook in Doha de bovenhand, maar opnieuw knokte de atlete zich naar een degelijke eindnotering. Een 11de plaats betekende een contract bij Sport Vlaanderen, maar ook een zware stressfractuur en mentale uitputting. “Mijn dokter begreep niet hoe ik 11de geworden was in Doha met een gebroken scheenbeen. Daarom roep ik iedereen op: zeg wanneer je ergens pijn voelt, wat je doelen ook moge zijn. Maak jezelf op mentaal en fysiek vlak niet kapot.”
Na maanden alternatief trainen met weinig of geen belasting kon Maudens eind december rustig aan opbouwen. De pijn rond de breuk was stilaan opgelost, maar het scheenbeenvlies rond de ‘bobbel’ op mijn scheenbeen bleef voor irritatie en pijn zorgen door een ontsteking. Daarnaast kon de atlete op een stage in Zuid-Afrika niet op veel Belgisch gezelschap rekenen, een domper. “Ik voelde mij alleen bij gebrek aan andere Belgen op stage. Als sociaal persoon heb ik veel mensen rond me nodig. Gelukkig was Aurélie De Ryck (de ondertussen gestopte voormalige Belgische recordhoudster met de polsstok; red.) er twee weken.” De blijvende problematiek bij technische disciplines zoals hoogspringen zorgde voor bijkomende frustraties. “Ik kan dat niet loslaten, zelfs opschrijven in een boekje en het vervolgens aan de kant leggen, helpt niet. Eigenlijk wil ik gewoon lopen, zonder na te denken. Alles geven, ook al is een kanttekening hierbij vereist. Op hoog niveau komt er natuurlijk tactiek bij kijken”.
De olympische droom ging gepaard met vele opofferingen. Op voedingsvlak kenden atleet en coach meningsverschillen, waardoor Maudens op stages geregeld met honger ging slapen. Wintersport en vooral paardrijden verdwenen van de agenda. Dat laatste speelt een grote rol in het leven van de atlete, die later ook als equicoach aan de slag wil. Ze gelooft namelijk volop in de kracht van paarden op de mens. Op het BK meerkamp indoor ging ze niet vol door tijdens de afsluitende 800m, een teken aan de wand. Mentaal verging het Maudens steeds slechter. Paniekaanvallen werden dagelijkse kost, ook op schoolvlak, waardoor ze snoeide in haar studieplanning. Het olympische jaar stevende af op een ramp door een burn-out. “Ik begon heel lang te slapen om de dag bewust niet te bleven. Als je slaapt, dan ben je in feite even dood. Zo ver gingen mijn gedachten. Daarnaast verzorgde ik me echt niet meer. Ik verloor mijn plezier in alles en dacht aan stoppen met mijn sport en school”.
De coronacrisis kwam daardoor als een geluk bij een ongeluk voor de atlete. Diep vanbinnen was er namelijk geen sprake van stoppen met de sport. In samenspraak met Vandeven en haar psychologe lastte Maudens een lange rustperiode in. Ze kon zich ontspannen en haar lichaam laten genezen. Al was er ook nog het gevecht met de weegschaal. “Ik stelde dwanghandelingen door me meermaals per dag te wegen. Mijn ouders maakten zich daardoor zorgen, omdat ik ook bijzonder vaak in de spiegel keek. Dat was bijzonder moeilijk, aangezien ik over zo’n handelingen leer op school”. De trainingen werden na zes weken hervat, de frustraties rond kampnummers bleven, maar er was ook de opluchting aangezien ze geen last meer ondervond aan haar schenen. In juni nam de atlete contact op met trainer Tim Moriau, begeleider van onder meer Isaac Kimeli, Robin Hendrix en Lisa Rooms. “Mijn vraag naar hem toe was vooral of ik op mondiaal niveau kon presteren op de 800m. Hij antwoordde daarop dat het niet makkelijk zou worden, aangezien hij geen glazen bol heeft. Tim maande me wel aan om te doen waar ik zelf geluk uit kon halen”.
Midden augustus stond het BK meerkamp tijdens het BK AC gepland. Van uitkijken naar dat BK was weinig sprake, al waren er natuurlijk die loopnummers mét ook de kans om zich te bewijzen op de dubbele baanronde. “Voor de start van de 800m zei ik tegen Wim dat ik 2’06 zou lopen. Hij kon het moeilijk geloven, ik wist dat het kon”. Maudens klaarde echter wel de klus in een strijd tegen de klok, gevolgd door fierheid, maar ook veel opluchting. Na het BK richtte ze haar vizier op een snelle baanronde. Zonder veel concurrentie liep de atlete naar 53″70, de derde Belgische jaartijd en hét signaal om de knoop door te hakken, voorlopig zonder steun van haar omgeving. “Ik moest Wim hierover inlichten, ook al weet hij dat mijn hart bij de loopnummers ligt. Hij was eerder begripvol, mijn ouders minder. Hun droom was net zoals de mijne om deel te nemen aan de meerkamp in Tokio. Voor mij stopt het verhaal van de meerkamp echter. Het is op, ik kan niet meer. Mijn lichaam is nog tot veel in staat, maar niet op de meerkamp. Ik ben Wim bijzonder dankbaar voor de voorbije twee jaar, zowel voor de trainingen als voor het geduld en geloof in mijn kunnen. Mijn training en kennis neem ik mee naar de 800m, waarbij ik me ook zal toeleggen op de halve afstand aangezien dat nodig is voor een snelle 800m”.
Na die knappe 400m vertrok ze op reis, met een mogelijke deelname aan de baanronde op de AG Memorial Van Damme in het achterhoofd. Die deelname kwam er niet, met ontgoocheling tot gevolg, maar belangrijker was het feit dat de atlete zichzelf voelde openbloeien. Na de tergend lange periode was er verandering op til. Maudens waagde haar kans dan maar in het voorprogramma van de KBC Nacht over 800m. Na een te snelle passage aan 200m werd het met 2’07”30 geen PR, maar toch was het voor haar meer dan de moeite waard. De volledige klik was namelijk gemaakt. “Ik had mijn keuze gemaakt, nu moet mijn omgeving die nog begrijpen. Een sportieve carrière zonder geluk is niks waard. Zelf voel ik me sterker dan ooit, ondervind ik geen last meer aan mijn schenen en heb ik een ‘normaal’ gewicht. Kortom: ik voel me goed in mijn vel, ondanks dat het de moeilijke weg is, maar mijn hoofd en hart zeggen dat ik dit kan”. Een verlenging van haar contract bij Sport Vlaanderen komt er bij gebrek aan topprestaties op de 800m niet. De zekerheid van de Spelen op de meerkamp geeft Maudens op, maar dat risico neemt ze met plezier. “Ik heb nog veel tijd om mijn olympische droom waar te maken, of het nu Tokio of Parijs wordt. Er moet nog veel specifieke training volgen op het lopen, maar als het niet lukt, dan heb ik het toch geprobeerd. Een mensenleven is te kort om ongelukkig in het leven te staan”, besluit de atlete, die aan haar proefperiode begint binnen de trainingsgroep van Moriau.
