Op 16 november mocht Jonathan Sacoor op de Gouden Spike in Sint-Truiden zowel de zilveren spike als de prijs voor beste ploeg in ontvangst nemen. De wereldkampioen bij de junioren op de baanronde was dan een kleine week terug in het land na een pittige teambuilding in de Himalaya. Na een moeilijk eerste deel van zijn zomerseizoen wist de jonge leeuw van OEH zich te herpakken met een evenaring van zijn PR op het WK in Doha én natuurlijk het brons met de Belgian Tornados op datzelfde WK. Sacoor kijkt al reikhalzend uit naar 2020, het jaar van zijn eerste Olympische Spelen.
Het seizoen van Jonathan Sacoor zag er op de Gouden Spike van 2018 als volgt uit: “2019 zal volledig in functie van de Belgian Tornados staan. Met de World Relays in Japan en het WK in Doha zijn er twee momenten waarop we als team voluit voor een medaille moeten gaan. Mijn individuele ambities zijn enigszins ondergeschikt aan beide kampioenschappen. Ik zou graag de NCAA-finales halen en de Memorial Van Damme lopen. Van een individuele deelname in Doha maak ik geen doel op zich. Doe me dan maar een medaille met de Tornados.”
Van de vijf zaken die hij toen vernoemde, is hij er in vier geslaagd. Samen met de Tornados was Sacoor goed voor brons in Yokohama en Doha, nota bene de eerste medaille ooit op een WK in open lucht voor het team. De 20-jarige atleet mocht na het missen van de WK-limiet op het BK AC wel als snelste Belg starten op de Diamond League-finale in eigen Brussel. Ondanks dat die individuele deelname in Doha ondergeschikt was aan de teamprestaties, deed Sacoor het voortreffelijk. In de halve finales evenaarde hij zijn PR, waarmee hij één jaar eerder de wereldtitel bij de junioren had gegrepen. Toch was de atleet kritisch voor zichzelf na afloop van die halve finales, aangezien hij een tactische fout zou gemaakt hebben door zijn race af te stemmen op Davide Re. Het brons met de Tornados maakte echter veel goed, al was 12de van de wereld worden geen schande.
“Ik sta nog steeds achter wat ik vorig jaar heb gezegd. Het individuele heb ik nooit aan de kant geschoven, maar de Tornados primeerden wel. Het feit dat ik individueel heb kunnen bevestigen, doet uiteraard deugd. Zeker omdat ik na mijn terugkeer uit de VS met de nodige twijfels zat. Van een individuele WK-deelname was toen absoluut nog geen sprake. Toch is de WK-finale hét grote moment van het seizoen gebleken”, aldus Sacoor.
Over teambuilding in Himalaya: “Gelukkig ben ik een goede slaper”
Na het WK in Doha was er logischerwijs plaats voor rust, maar eind oktober mocht Sacoor in het gezelschap van de Tornados, begeleiders en mensen uit de bedrijfswereld aan de bak in de Himalaya. Het doel: het bereiken van het basiskamp van de Mount Everest op 5.364 meter hoogte ten voordele van SOS Kinderdorpen. Een pittige uitdaging, die toch wat onderschat werd door de atleten, inclusief Sacoor.
https://www.instagram.com/p/B5JKHT4FJ2e/
“Goh, ik durf wel te stellen dat we het een beetje onderschat hebben. Je trekt naar daar met het idee van: wij als topsporters moeten dat wel kunnen. De eerste dagen loop je daar quasi rond te huppelen en foto’s van alles en iedereen te nemen. Dan heb je op het einde van dag 100 foto’s op je gsm staan. De laatste vijf dagen waren echter slopend. Van die 100 foto’s per dag schoot nog weinig over. De laatste dagen was ik zo op dat ik meestal geen foto’s meer maakte”, vertelde Sacoor.
Het was zowel fysiek als mentaal een stevige uitdaging voor de atleet. Hij had nog het grote voordeel dat hij aardig wat uren kon slapen in vergelijking met de andere mensen binnen de groep. “Het zijn kleine dingen hé. Je eet elke dag hetzelfde en hoe hoger je komt, hoe kouder het wordt. Je kruipt ’s avonds dan in de tent om op een matras van een halve centimeter te ploffen (lacht; red.). Ik kan het je verzekeren, een slaapzak bij temperaturen onder het vriespunt doet geen deugd. De koude en de hoogte zorgen ervoor dat je heel moeilijk kan slapen, want je hebt eigenlijk voortdurend barstende hoofdpijn. Gelukkig ben ik een heel goede slaper en kon ik nog een zevental uur kloppen elke nacht. Dylan (Borlée; red.) sliep bij mij in de tent en hij moest het meestal met drie uur stellen. Op voorhand was het ook wel afwachten wat het zou geven om twee weken met dezelfde mensen opgescheept zitten. Je denkt toch van: ga ik die niet beu zijn? Dat viel uiteindelijk heel goed mee, omdat Jacques (Borlée; red.) ook heel wat mensen uit de bedrijfswereld had uitgenodigd. Dat maakte het een erg leerrijke ervaring”, verduidelijkte de Belgian Tornado.
“Je loopt daar te zwoegen en dan vliegt er een 60-jarige man op Crocs je voorbij met 20 kilo kaas op zijn rug”
Sommige mensen die deel uitmaakten van de expeditie moesten die vroegtijdig verlaten. Zo moest Jonathan Borlée ook afgevoerd worden. Zelf verloor Sacoor voornamelijk een aantal kilo’s. “In zo’n omstandigheden moet je het zekere voor het onzekere nemen. ‘Jo’ voelde zich al een paar dagen slapjes. Eerst hebben ze geprobeerd om hem met zuurstof terug op weg te krijgen, maar dat bleek toch geen goed plan. Ook Rochelle (Gilmore, een ex-wielrenster; red.) moest afgevoerd worden. Dat is zot eigenlijk, want de eerste dagen liep zij telkens voorop en vaak gewoon in een t-shirtje. Ze had een longontsteking opgelopen en dan mag je geen risico’s nemen. Zelf heb ik vooral gevoeld dat het moeilijk was om mijn energievoorraden aan te vullen. Ik ben toch een kleine vijf kilo afgevallen, maar daar wordt werk van gemaakt door op restaurant te gaan (lacht; red.)”, klonk het bij de wereldkampioen bij de junioren.
Zelf was Sacoor onder de indruk van de lokale bewoners in de Himalaya. Hun fysieke paraatheid en eeuwige glimlach vond hij gezien de omstandigheden opmerkelijk. “Je loopt daar dan te zwoegen als ‘atleet’ en plots vliegt er een 60-jarige man voorbij op Crocs en met 20 kilo kaas op zijn rug. Dan trek je toch even je ogen open. De mensen die ons hielpen met de bagage waren vaak jonger dan ik. Wij droegen zo’n vier kilo op onze rug. Zij droegen meer dan het vijfvoud van ons én toch bleven ze opgewekt. Je zou denken dat ze ons verafschuwen, aangezien wij Europese toeristen zijn. De conversaties met de locals waren, ondanks het soms gebrekkige Engels, een plezier”, besloot Sacoor over de expeditie.
“Moet in staat zijn om olympische limiet te lopen”
Na de uitdaging in de Himalaya volgt nu natuurlijk de opbouw naar 2020, het eerste jaar waarin Sacoor kans maakt op de Olympische Spelen. Met de Tornados is hij alvast zeker van zijn deelname. Individueel moet er veel gebeuren om een selectie te mislopen, aangezien hij goed gerangschikt staat. Toch mikt hij op de olympische limiet van 44″90. Gisteren reisde hij af naar het Turkse Belek om er een stage af te werken van het BOIC.
“We hebben 1 december als datum gekozen om er echt volledig in te vliegen. Logischerwijs beginnen we voor die dag al met de nodige opbouw. Ik wil namelijk niet als een patattenzak (lacht; red.) toekomen in Belek. Na die opbouw vier ik Kerstmis nog in ons land, om vervolgens op 27 december opnieuw naar de Verenigde Staten af te zakken. Een indoorseizoen staat zowel in Amerika, als met de Tornados niet op de planning. Voor de Spelen ziet het er voorlopig goed uit. Op basis van mijn ranking moet ik me wel kunnen kwalificeren, al denk ik dat die 44″90 ook wel haalbaar moet zijn. Dat is misschien wat vroeg om te zeggen, maar het moet tot de mogelijkheden behoren”, vertelde Sacoor.
Net zoals het afgelopen jaar wordt 2020 bijzonder met het EK in Parijs dat pijlsnel na de Spelen in Tokio volgt. De atleet ziet de aanloop naar dat kampioenschap echter wel zitten. “Het is een verschrikkelijk slecht gepland jaar. Het EK wordt een lastige kwestie, aangezien het al anderhalve week na de Spelen begint. Het zal een EK voor de jeugd worden én voor de atleten die niet tevreden zijn met hun prestaties in Tokio. Doorduwen naar Parijs wordt niet simpel. Misschien vaardigen we een minder sterk team af met de Tornados. Misschien opteren we voor individuele wedstrijden. De focus ligt volledig op de Spelen. Met de Tornados is het namelijk de enige medaille die ontbreekt en Tokio wordt onze grootste kans. Mijn voorbereiding in de VS zal een stuk vlotter gaan dan het afgelopen jaar. Ik heb in 2019 enorm veel bijgeleerd en ga daar gebruik van maken. Ik zou me graag individueel op de NCAA-kampioenschappen en in Tokio willen bewijzen. Ik moet stilaan onder die 45 seconden kunnen duiken”, zei de Belgische kampioen op de baanronde.
Sacoor weet ook dat er net iets minder druk op zijn schouders komt te liggen, nadat de wereld hem in 2018 leerde kennen met zijn wereldtitel bij de junioren. “Ik weet waarop ik moet letten en wat ik moet vermijden. Jacques had me na het WK voor junioren gewaarschuwd dat het niet simpel zou zijn om het jaar nadien te bevestigen. Als atleet streef je naar zo’n momenten van perfectie, maar die komen niet op bestelling. Het feit dat ik in Doha toch mijn PR heb geëvenaard, heeft me veel bijgeleerd. De verwachtingen gaan op individueel vlak net dat tikkeltje lager liggen en daar hoop ik van te profiteren. Ik heb enorm veel vertrouwen in 2020. Ik durf, in tegenstelling tot vorig jaar, te stellen dat mijn individuele prestaties en de Tornados op gelijke hoogte zullen staan”, besloot Sacoor.
