Midden augustus moest Elise Vanderelst, die zich één maand eerder van het zilver verzekerde tijdens de 1500m-finale op het EK voor beloften in Gävle, een kruis maken over de rest van haar zomerseizoen. Een stressfractuur aan haar voet betekende dat ze niet langer kon dromen van een eventuele deelname aan het WK in Doha. Met het oog op 2020 blijft de 21-jarige atlete optimistisch. Ze denkt namelijk nog altijd aan de Olympische Spelen van Tokio.
Elise Vanderelst kan tevreden terugblikken op 2019. In 2018 kende de atlete van MOHA haar doorbraak door op het EK in Berlijn net de finale te mislopen, maar op de Memorial Van Damme het BR bij de beloften aan te scherpen tot 4’05″75. Afgelopen zomer behaalde ze quasi al haar vooropgestelde doelen, op uitzondering van het WK in Doha.
“2019 was zeker een mooi jaar. Mijn eerste doel was het BK korte cross winnen en dat is ook gelukt. Als ik naar mijn zomer kijk, dan mag ik ook absoluut tevreden zijn. Qua tijden was het niet altijd even regelmatig, maar op het EK voor beloften heb ik wel mijn eerste internationale medaille behaald. Daar was ik toch al even op aan het jagen. Vervolgens heb ik mijn blik gericht op het WK in Doha, waarvoor ik een goede seconde tekort kwam. Midden augustus volgde dan echter die blessure, waardoor ik een kruis moest maken over die eventuele WK-plannen. Een spijtige zaak, aangezien het een goede leerschool kon zijn, maar als alles meezit, dan zullen er zeker nog kansen volgen”, aldus de Belgische recordhoudster op de 1500m bij de beloften.
Door de stressfractuur aan haar voet moest Vanderelst noodgedwongen enkele maanden afscheid nemen van haar loopschoenen. Een deelname aan enkele manches van de CrossCup viel daardoor in het water. De 1500m-specialiste viseert echter enkele indoorwedstrijden. Vorig jaar maakte ze deel uit van het team dat de mixed relay liep op het EK veldlopen in Tilburg.
“Het is ergens jammer dat ik de crossen moet missen, maar het is niet zinvol. Ik ben pas een drietal weken echt opnieuw aan het lopen, dus dat zou gewoonweg te vroeg komen. Ik heb nog heel wat uithoudingswerk voor de boeg. Midden december trek ik naar Zuid-Afrika om er aantal weken op hoogte te trainen. Daarna staan normaal gezien enkele indoorcompetities gepland. Ik hoop dankzij die indoorwedstrijden punten te scoren om mijn ranking te behouden, of te verbeteren”, vertelt Vanderelst.
Die ranking kan belangrijk zijn met het oog op een deelname aan de Olympische Spelen in Tokio van volgend jaar. Het blijft een droom van Vanderelst om er op de Spelen bij te zijn, al beseft ze dat het geen sinecure wordt door die blessure. “Tokio zit nog altijd in mijn achterhoofd, maar ik moet ook alles kunnen relativeren. De aanloop naar 2020 is grondig verstoord door mijn blessure. Ik mag er me niet te veel op vastpinnen. Er is nog altijd het EK in Parijs, waar ik na mijn ervaring in 2018 (Vanderelst mistte toen op een haar na de 1500m-finale; red.) toch wel op een finale mag mikken. In een ideale wereld zou ik aan beide kampioenschappen deelnemen. Mijn winterseizoen kan alvast een eerste indicatie geven”, verduidelijkt de atlete.
Natuurlijk is er ook nog dat stevige 1500m-PR van 4’05″75. Een chrono die je niet zomaar loopt. Op de 800m zette Vanderelst afgelopen zomer een kleine stap voorwaarts. Al moet het nog beter kunnen. “Het is verre van simpel om een wedstrijd te vinden waarin zo’n chrono tot de mogelijkheden behoort. De Memorial van 2018 was gewoon een ideale combinatie van vorm, wedstrijd en sfeer. Een gelijkaardige koers qua verloop moet me wel de mogelijkheid geven om even snel of sneller te gaan. Ook op de 800m (waar haar PR 2’03″66 bedraagt; red.) is er nog marge. Ik hoopte om in 2019 nog net dat tikkeltje sneller te gaan. Er is echter nog genoeg tijd om de komende jaren te ontwikkelen als atlete”, besloot Vanderelst.
