Marieke Vervoort is vandaag overleden. De rolstoelatlete koos voor euthanasie en nam de afgelopen dagen in intieme kring afscheid van familie en vrienden. De gezondheid van de voormalige wheelerkampioen ging de laatste jaren fel achteruit en ziekenhuisopnames werden eerder regel dan uitzondering. Aan die zware strijd is een einde gekomen. Vervoort heeft ons geleerd dat the sky niet de limit is én dat gelukkig zijn centraal staat, hoe zwaar je het ook te verduren krijgt. Ze werd 40 jaar oud.
Sinds 2000 zit Marieke Vervoort in een rolstoel, verlamd door een zeldzame spierziekte. De progressieve tetraplegie maakte haar het leven zuur, al vond ‘the beast from Diest’ altijd wel een lichtpuntje. Haar nieuwe sportcarrière begon bij rolstoelbasketbal, maar ook diepzeeduiken passeerde de revue. Vervoort wilde zich echter sportief tot het uiterste drijven en vond in de triatlon een hoop nieuwe uitdagingen. Ze kroonde zich tweemaal tot wereldkampioen om nadien noodgedwongen een versnelling lager te schakelen. Gemiddeld 27 uur per week trainen bleek onbegonnen werk, het lichaam sputterde tegen.
Wielemie weigerde de moed op te geven en na een aantal jaren strandzeilen raakt ze verliefd op de rolstoelsprint. Bij AC Lyra ontwikkelde Vervoort zich tot een polyvalente atlete die zowel op de 100 als de 800 meter uit de voeten kon. Europese en wereldrecords ging voor de bijl, de bijnaam ‘the beast from Diest’ was nu definitief geboren. Op de Paralympische Spelen van 2012 in Londen ontpopte Vervoort zich tot een waar sprintkanon met goud op de 100m en zilver op de 200m.
De overwinningsschreeuw maakte de daaropvolgende jaren plaats voor een uitzichtloze situatie, waarin de voortschrijdende spierziekte een steeds grotere rol speelde. Ondanks heel wat bijkomende pech, kende Vervoort nog een aantal gloriemomenten op de atletiekpiste. Op de Memorial Van Damme van 2015 werd ze als een heldin onthaald en ook op het WK in Doha toonde ze zich met drie gouden medailles onoverwinnelijk. Enkele maanden voor dat trio aan medailles hadden de dokters haar plannen voor Doha nog als onmogelijk bestempeld. Een zware schouderblessure counterde de atlete gewoonweg met haar ongelooflijke vastberadenheid. In 2016 nam ze op de Spelen in Rio afscheid door de grote poort met zilver op de 400m en brons op de 100m.
Wielemie wheelde een indrukwekkend palmares bij elkaar en werd bekroond met tal van onderscheidingen waaronder de Vlaamse Reus en (twee) trofeeën als Paralympiër van het Jaar. Bij die gelegenheden was haar trouwe viervoeter en hulphond Zenn telkens van de partij. Nog meer dan haar atletische capaciteiten, waren haar verbetenheid en levensvreugde een inspiratiebron voor velen.
Rust zacht Marieke.
