Naast de zinderende 1500m-finale waarin Sifan Hassan iedereen op een hoopje liep, waren er ook twee finales in de kampnummers die onwaarschijnlijk straffe prestaties afleverden. Yulimar Rojas benaderde haar tweede hinkstapprestatie aller tijden. In het kogelstoten gingen vier heren voorbij 22m50, waarbij het podium door één centimeter werd gescheiden. De 5.000m ging naar topfavoriete Hellen Obiri, die zichzelf opvolgde. De Jamaicaanse vrouwen en Amerikaanse mannen haalden het op de 4x100m.
Kovacs gaat de geschiedenisboeken in als winnaar van mooiste kogelcompetitie ooit
Wie de internationale voorbeschouwing van ons las, wist dat het kogelstoten bij de mannen voor vuurwerk zou (kunnen) zorgen. Het kampioenschapsrecord was na de eerste poging van Ryan Crouser al eraan voor de moeite. 22m36 werd de verste eerste poging op een WK, tot de Nieuw-Zeelander Tomas Walsh er zowaar nog een schep bovenop deed. Walsh, die begin september nog de Urban Shot Put won in Brussel, liet zijn projectiel landen na 22m90, de verste worp sinds 1990. Het kersverse kampioenschapsrecord van Crouser veranderde daardoor ook meteen van schouders. De Braziliaan Darlan Romani mengde zich ook in de debatten met een tweede poging van 22m53. Het was al een historische competitie. Walsh ging met zijn 22m90 als leider de zesde poging in, maar zou uiteindelijk het brons mee naar huis nemen. Uit het niks stootte outsider Joe Kovacs zijn kogel welgeteld één centimeter verder. Met 22m91 is de Amerikaan daardoor gedeeld de derde performer aller tijden met een kogel.
Walsh had geen antwoord klaar. Crouser, die zich tijdens de competitie verbeterde tot 22m71, had dat wel. De landgenoot van Kovacs zou echter op gelijke hoogte komen met Walsh (22m90). Nooit eerder was een kogelstootfinale zo uitzonderlijk qua niveau én nooit waren de verschillen zo miniem. Kovacs hield één centimeter over op Crouser, die het zilver krijgt dankzij zijn betere tweede worp van 22m71 en Walsh die had op voorhand nooit gedacht om met een Oceanisch record van 22m90 derde te worden. Het duo is nu samen goed als vierde performer aller tijden. Romani moest vrede nemen met een vierde stek in 22m53. “Dit was een ongelooflijke competitie met vuurwerk in de slotfase. Het is een eer om deel uit maken van deze geweldige generatie. Het goud gaat verdiend naar Joe. Zijn worp heeft me gemotiveerd om nog alles op alles te zetten”, aldus de zilveren Crouser in een flash interview bij de IAAF. “Iedereen verdient het na zo’n finale. Ik kan nog steeds niet beseffen wat voor een niveau we hebben getoond in deze competitie”, aldus de bronzen Walsh in een flash interview bij de IAAF.
Ijzersterke Rojas benadert WR in onewomanshow
Bij het ingaan van de finale in het hinkstapspringen was de vraag niet of Yulimar Rojas zichzelf zou opvolgen als wereldkampioene, maar wel of de nog altijd maar 23-jarige Venezolaanse opnieuw in de buurt van het 24 jaar oude WR van Inessa Kravets (15m50) zou komen. Rojas zou in haar tweede poging amper 13 centimeter van het record blijven met een geweldige 15m37, amper vier centimeter dan haar Venezolaans record en beste prestatie in dit millennium. Vervolgens zou Rojas ook nog naar 15m18 springen. De tank was duidelijk leeg bij de hinkstapspringster, die een geweldige zomer beleefde. Het zilver en brons gingen verdiend naar Shaniek Ricketts en Caterina Ibarguen die respectievelijk 14m92 en 14m73 noteerden. “Ik ben sprakeloos. In mijn eerste drie pogingen heb ik alles op alles gezet om het WR aan te vallen. Daarna was ik te vermoeid. Om met mijn tweede prestatie ooit mijn tweede opeenvolgende wereldtitel te behalen, is ronduit grandioos. Mijn honger is niet gestild. Het WR zal één van de komende jaren in mijn handen terecht komen”, aldus een strijdvaardige Rojas bij de IAAF.
Jamaicaanse vrouwen en Amerikaanse ‘Dream Team’ maatje te groot voor concurrenten tijdens 4x100m
De 4x100m staat altijd garant voor spektakel. Bij de mannen miste het Amerikaanse team ei zo na de finale nadat het tot twee keer toe bijna fout liep bij de wissels in de reeksen. In de finale zou het ‘Dream Team’, met Christian Coleman, Justin Gatlin, Michael Rodgers en slotloper Noah Lyles het halen in een Amerikaans record van 37″10. Het Britse team stoomde als titelverdediger naar een Europees record van 37″36 en kon daarmee onmogelijk ontevreden zijn, net zoals het Japanse kwartet dat met 37″43 een Aziatisch record neerzette. Ook het Zuid-Amerikaanse record sneuvelde, want de Brazilianen op plaats vier lieten de klok stoppen na 37″72. Van de zes gefinishte teams doken er vijf onder 38 seconden. Frankrijk haalde de finish niet, het Nederlandse kwartet werd dan weer gediskwalificeerd.
Bij de vrouwen stond er maat op het Jamaicaanse kwartet, dat met 41″44 een beste wereldjaarprestatie neerzette. Het Britse team werd knap tweede in 41″85. Het Amerikaanse team moest vrede nemen met het brons in 42″10. Zwitserland viel net naast het podium, ondanks een verbetering van hun nationaal record met 42″18. Geen tweede medaille dus voor Mujinga Kambundji.
Desisa haalt het in snelle marathon, Hawkins strandt op zucht van podium na gekke inhaalrace
De marathonlopers hadden duidelijk naar de wedstrijd bij de vrouwen gekeken, aangezien niemand van de toppers de forcing durfde voeren in de aanvangsfase van de helse tocht in weliswaar veel meer menselijke omstandigheden dan bij de vrouwen. Het was nog altijd om en bij de 30 graden, maar de luchtvochtigheid was lang niet zo extreem als vorige week vrijdag. Derlys Ayala uit Paraguay trok zich weinig aan van de omstandigheden en kreeg een vrijgeleide van het ‘peloton’. De Paraguayaan liep twee weken geleden nog naar een nationaal record van 2u10:27, nadat hij ook al in april en juli een marathon had gelopen. Ayala zou net voor halfweg gegrepen worden door een achtervolgende groep waarin voormalig wereldrecordhouder op de halve marathon, Zersenay Tadese, het tempo bepaalde. Mule Wasihun, één van de Ethiopische topfavorieten, moest voorin de rol lossen en zou niet veel later opgeven. Gelukkig waren zijn landgenoten Lelisa Desisa en Mosinet Geremew wél nog vooraan te vinden. Halfweg kwam de kopgroep door in een stevige 1u05:56. Tadese zou samen met de Keniaan Geoffrey Kirui het kopwerk voor zijn rekening nemen.
Ondertussen was de Brit Callum Hawkins aan een stevige inhaalrace bezig. Hawkins, die op het vorige WK in Londen vierde werd, zou tussen kilometer 35 en 40 de aansluiting maken met de uitgedunde kopgroep. Vervolgens ging de Schot aan de boom schudden. Desisa, Geremew en de Keniaan Amos Kipruto volgden, tot Desisa op een slordige kilometer van het einde zijn duivels ontbond. Hawkins was het kind van de rekening. Kipruto zou ook niet veel later moeten lossen. De strijd om het goud zou dus een Ethiopisch duel worden. Daarin trok Desisa aan het langste eind na een stevige laatste 400 meter. De eindtijd van 2u10:40 was beduidend sneller dan wat op voorhand geschat werd. Geremew volgde vier seconden later. Kipruto hield met 2u10:51 zes seconden over op de onfortuinlijke Hawkins. Tadese zag zijn werklust beloond met een zesde stek op een kleine minuut van Desisa, die in 2013 ook al het zilver won tijdens een WK-marathon. Het palmares van de Ethiopiër is stilaan erg indrukwekkend met onder meer overwinningen in New York, Boston, Dubai en nu ook het WK. 18 van de 73 gestarte atleten haalden de finish niet, met als grootste naam de hierboven genoemde Wasihun.
Hassan neemt acht dames mee onder vier minuten
Over de geweldige 3’51″95 van Sifan Hassan kan u hier meer lezen, maar ook wat na de Nederlandse gebeurde, was ronduit indrukwekkend. Maar liefst negen vrouwen doken in totaal onder vier minuten, inclusief luxehaas Hassan. Titelverdedigster Faith Kipyegon snelde naar het zilver in een Keniaans record van 3’54″22. Shelby Houlihan verbeterde het Noord-Amerikaans record met haar vierde plaats in 3’54″99. Ook de Canadese Gabriela Debues-Stafford snelde naar een nationaal record met 3’56″12 en een bijhorende zesde stek. Laura Muir moest vrede nemen met een vijfde stek in 3’55″76.
Obiri sleurt zichzelf naar tweede opeenvolgende wereldtitel, Klosterhalfen knap derde
Wat Sifan Hassan deed in de 1500m, was quasi exact wat Hellen Obiri verwezenlijkte tijdens de 5.000m-finale. Al ging Obiri niet aan WR-tempo op de kop sleuren. De Keniaanse titelverdedigster maakte er wel een harde koers van door van start tot finish het beulwerk voor haar rekening te nemen. Konstanze Klosterhalfen kon als enige blanke atlete standhouden. Ook het Duitse supertalent had echter geen antwoord op de verschroeiende slotkilometer (2’41) van de titelverdedigster én vooral een laatste ronde in 58 seconden. Obiri bolde in een kampioenschapsrecord van 14’26″72 over de finish, met in haar zog haar landgenote Margaret Kipkemboi. Klosterhalfen zorgde voor een zeldzame Europese medaille in een toptijd van 14’28″43. Van de 15 gestarte atletes in de finale sneuvelden 11 PR’s. 13 van die 15 atletes doken onder 15 minuten.
Duitsers kennen off-day tijdens kwalificaties speerwerpen
De kwalificaties van het speerwerpen leken een formaliteit te gaan worden voor het merendeel van de grote namen. 84m00 volstond voor een rechtstreeks ticket naar de finale. Iets wat amper vijf heren, met als voornaamste namen titelverdediger Johannes Vetter en seizoensrevelatie Magnus Kirt, zouden noteren. Voormalig wereldkampioen Julius Yego was één van de zeven heren die dankzij een worp tussen 82m26 en 83m86 naar de finale mag. Regerend olympisch en Europees kampioen Thomas Röhler en zijn landgenoot Andreas Hofmann bleven ruim onder de verwachtingen en geraakten niet verder dan respectievelijk 79m23 en 80m06. Daardoor staan er slechts twee Duitsers in de finale van vanavond.
Mihambo imponeert, Reese kan zich niet verzekeren van finaleplek
De dames in het verspringen hadden aan 6m75 genoeg om zich te verzekeren van een plaatsje in de finale. Slechts drie vrouwen zouden zich automatisch plaatsen voor die finale. Uiteraard deed Malaika Mihambo dat op de meest indrukwekkende manier. De Duitse Europese kampioene liet een slordige 30 centimeter liggen op de balk, maar zweefde wel naar 6m98. Vandaag gaat Mihambo op zoek naar een eerste mondiale titel én wie weet ook een verbetering van haar Duits record van 7m16. De Nigeriaanse Ese Brume en Amerikaanse Tori Bowie, die twee jaar geleden nog het goud won op de 100m, sprongen naar respectievelijk 6m89 en 6m77. Zij maken dus zeker kans op het podium. Dé verrassing kwam er echter door het feit dat Brittney Reese zich niet verzekerde van de finale. Met 6m52 zou ze één centimeter tekort schieten voor de finale. Haar landgenote Sha’keela Saunders zette net zoals Reese haar beste poging neer tijdens de derde en laatste kans. De 6m53 van Saunders zorgt ervoor dat Reese, die technisch heel zwak presteerde, niet kan meestrijden om een vijfde wereldtitel.
Snelle reeksen 100m horden, McNeal uitgeschakeld na valse start
De reeksen van de hoge horden bij de vrouwen leverden al snelle chrono’s op. Tobi Amusan, die op de AG Memorial Van Damme nog veel misbaar maakte na haar valse start, tekende voor de snelste 100m horden met 12″48. Topfavoriete Danielle Williams leek met de handrem op te lopen, maar noteerde wel 12″51. Ook wereldrecordhoudster Kendra Harrison verkeert duidelijk in vorm, aangezien ze comfortabel haar reeks won in 12″55. Opschudding was er in de reeks van onze landgenote Anne Zagré, aangezien Brianna McNeal een valse start veroorzaakte. De Amerikaanse weigerde het nieuws eerste te aanvaarden, maar verliet vervolgens de piste in tranen. McNeal heeft duidelijk een probleem met valse starts, aangezien het al haar vierde uitsluiting was in 2019.
