Naast de zeven Belgen die met wisselend succes in actie kwamen op de eerste dag van het WK in Doha waren er uiteraard ook de vele disciplines met grote internationale toppers. Van de echt grote namen vielen geen grote missers te noteren. De drie broers Ingebrigtsens beleefden een droomscenario in de 5.000m-reeksen. Christian Coleman en Juan Miguel Echevarria imponeerden dan weer in respectievelijk de 100m en het verspringen. De marathon bij de vrouwen ging zoals verwacht naar de Keniaanse Ruth Chepngetich.
Echevarria imponeert met handelsmerk
Één verspringer torent in 2019 boven de rest uit. De Cubaan Juan Miguel Echevarria zette die positie kracht bij door in zijn eerste poging 8m40 te noteren, ruim beter dan de gevraagde 8m15 om rechtstreeks zeker te zijn van de finale én de verste sprong in een kwalificatie sinds 1999. Het begint overigens zijn handelsmerk te worden door telkens één superpoging neer te zetten, nadat hij eerder ook al de eindzege in de Diamond League zo wist veilig te stellen. Geen enkele andere atleet haalde overigens de gevraagde 8m15. De Zuid-Afrikaanse titelverdediger Luvo Manyonga moest even bibberen, aangezien hij met 7m91 pas tiende werd in totaal. Militiadis Tentoglou, Thobias Montler en Eusebio Caceres zijn de enige Europeanen in de finale.
De reeksen van de 800m bij de vrouwen waren een walk in the park voor favorietes Ajee Wilson, Raevyn Rogers, Natoya Goule en Winne Nanyondo. De Britse Lynsey Sharp zag een eventuele medaillekans in rook opgaan tijdens de zesde en laatste reeks. Sharp werd pas vierde in een trage race en zal zich genoodzaakt voelen om als toeschouwer de halve finales en finale bij te wonen. Tweevoudig Europees kampioene Nataliya Prishchepa, Renelle Lamote en Shelayna Oskan-Clarke zijn de Europeanen om naar uit te kijken tijdens de halve finales.
Maar liefst 17 dames zijn er tijdens de kwalificaties van het polsstokspringen in geslaagd om de kwalificatiehoogte van 4m60 te behalen. Het kan dus een lange finale worden, waarin alle toppers aan de start verschijnen. Anzhelika Sidorova, Sandi Morris en Katerina Stefanidi zijn slechts enkele vrouwen die de finale op zondag kunnen kruiden.
The Curious Case of Christian Coleman
De reeksen van de 100m bij de mannen stonden in het teken van de terugkeer van één man, namelijk Christian Coleman. De 23-jarige sprinter kwam eind juli voor het laatst in actie tijdens de Amerikaanse trials. Nadien brak de storm rond de wereldrecordhouder op de 60 meter los, nadat hij drie dopingcontroles zou hebben gemist. Coleman en zijn entourage trokken meteen in de tegenaanval en kregen hun gelijk. Na afloop zei de Amerikaan het volgende: “Ik drink water en train hard, dat is het”.
Tijdens de zesde reeks van de 100m was weinig te merken van het gebrek aan wedstrijdtritme bij Coleman. Hij stoomde vlot weg van zijn tegenstanders en bolde na 80 meter uit in 9”98. Daardoor dook hij als enige onder tien seconden in de reeksen. Na afloop weigerde de Amerikaan ook maar iets van commentaar te geven. Akani Simbine kon Coleman op papier als enige benaderen met 10”01. Uit Europese hoek maakten Lamont Jacobs, Jimmy Vicaut en Europees kampioen Zharnel Hughes een goede beurt.
Michael Johnson, voormalig wereldrecordhouder op de 200m en 400m, wil Coleman absoluut geloven, maar gaf tijdens een gesprek aan de BBC aan dat hij daardoor nooit meer de grote ster kan worden waarvoor hij het potentieel had. “Als je de ster van deze sport wilt zijn, dan moet je het alleen met lopen doen. Dat heeft hij nu al laten liggen. Hij mag hier gebeten aan de start komen en sneller lopen daardoor, maar daardoor gaat hij geen zieltjes winnen”, aldus Johnson. De halve finales en finale van de 100m bij de mannen staan vandaag gepland.
Drie Ingebrigtsens door naar 5.000m-finale, Chelimo snelste man ondanks één spike
Jakob Ingebrigtsen had de loodzware opdracht om in de eerste van twee 5.000m-reeksen te starten. De nog altijd maar 19-jarige Europese kampioen moest veel duwen en trekken tijdens de trage, door Oost-Afrikaanse atleten, race en belandde daardoor even naast de piste. Een move die hem bijna heel duur zou komen te staan. De Noor finishte wel in de top vijf en was daardoor rechtstreeks zeker van de finale, ware het niet dat de jury besloot om hem te diskwalificeren. De bewuste move kwam er echter na een duw van een concurrent, waardoor hij iets voor middernacht zeker was van zijn finaleplaats.
Het kleine feestje bij de familie was daardoor compleet, aangezien zijn broers Filip en Henrik zich in de tweede, minder tactische race verzekerden van de finale. Daardoor komen de drie broers voor het eerst samen aan de start van een finale op een mondiaal kampioenschap. Dat feestje zal overigens niet doorgaan in het oorspronkelijke hotel van de Noren. De Noorse federatie besloot namelijk om hun hotel in Doha te verlaten, aangezien het eten niet aan de standaarden zou voldoen. De snelste man in de reeksen, de Amerikaan Paul Chelimo, finishte op één spike in 13’20”18. Hij lijkt samen met Selemon Barega en een herboren titelverdediger Muktar Edris tot de favorieten te behoren. Al mag je nooit de 19-jarige Viking onderschatten.
De IAAF Fair Play Award van het jaar lijkt alvast gekend. Braima Suncar Dabo besloot namelijk om een uitgeputte Jonathan Busby te helpen in zijn slotronde van de 5.000m. De beelden gingen alvast de wereld rond en kan u hieronder (indien u ze nog niet gezien heeft) bekijken.
Sport is about so much more than just your own performance.
👏👏 to Braima Suncar Dabo🇬🇼 and Jonathan Busby🇦🇼 at the #WorldAthleticsChamps pic.twitter.com/pYVeROMMYP
— IAAF (@iaaforg) September 27, 2019
Warholm, Samba en Benjamin houden zich gedeisd tijdens reeksen lage horden
De 400m horden kunnen zowel bij de mannen als bij de vrouwen voor één van de hoogtepunten van de nog resterende negen dagen zorgen. Gisteren mochten de mannen de spits afbijten tijdens hun reeksen, waarin de topfavoriet Karsten Warholm en zijn grote uitdagers Rai Benjamin en Abderrahman Samba zich opvallend rustig hielden. Niemand dook tijdens de reeksen onder 49 seconden. Samba zette met 49″08 wel een hoopgevende (én snelste) tijd neer, aangezien de man uit Qatar de afgelopen maanden van de radar was verdwenen door blessures. Titelverdediger Warholm en Benjamin liepen echter wel duidelijk op reserve in de reeksen. Afwachten of ze dat in de halve finales van vandaag ook nog durven.
Lasitskene kan niet overtuigen tijdens kwalificaties
Yuilya Levchenko deelde tijdens ‘The Match’ een stevige mentale dreun uit aan Mariya Lasistskene door in Minsk naar 2m02 en de winst te springen. Die laatste leek daardoor toch wat van haar melk tijdens de aanvangsfase van haar kwalificatie in Doha. De atlete, die deze zomer al over 2m06 ging, faalde namelijk op 1m89. Ze zette dat vervolgens recht op 1m92 en 1m94. Levchenko hoefde zelfs niet over 1m94 te gaan om zeker te zijn van haar stuk. De tweevoudige Europese beloftekampioene faalde niet. Een klein detail met het oog op de finale van maandag, waar alles te herdoen valt. Opvallend was wel dat de Zweedse Erika Kinsey en Britse Morgan Lake op 1m89 de competitie moesten verlaten.
Chepkoech voegt daad bij het woord, Moller verpulvert Deens record
De Keniaanse dames op de 3.000m steeple waren erop gebrand om tijdens de reeksen al een statement te maken, aangezien het twee jaar geleden in Londen geheel fout liep. Vooral wereldrecordhoudster Beatrice Chepkoech voegde de daad bij het woord door gecontroleerd de snelste tijd van de dag neer te zetten met 9’18”01. In haar spoor volgden de vice-wereldkampioene Courtney Frerichs en de Europese kampioene Gesa Krause. De Europese beloftekampioene volgde in het zog van dat trio in een stevig Deens record van 9’18”92, ruim vijf seconden beter dan haar vorige besttijd. Titelverdedigster Emma Coburn hield het iets rustiger in de eerste van drie reeksen, maar verzekerde zich probleemloos van de finale in 9’23”40.
Hinkstapspringers hebben moeite met omstandigheden
De gevraagde 17m10 in het hinkstapspringen leek op papier geen overdreven eis voor mannen als Christian Taylor en Will Claye, respectievelijk de nummers twee en drie in de geschiedenis van de discipline. Toch konden beide Amerikanen niet afleveren, aangezien ze slechts 16m99 en 16m97 noteerden. Daarmee waren ze wel goed voor een finaleplaats. Slechts twee heren, de Portugees Pedro Pablo Pichardo en Hughues Fabrico Zango uit Burkina Faso, sprongen met 17m38 en 17m17 rechtstreeks naar de finale. Omar Craddock, nog een sterke Amerikaan viel wél uit de boot met 16m87.
Chepngetich eerste wereldkampioene in Doha
Ruth Chepngetich kwam in Doha als dé favoriete bij uitstek aan de start van de slopende marathon in helse omstandigheden. De 25-jarige Keniaanse en derde performer aller tijden op de marathon zou steeds voorin te vinden zijn en het zelfs een aantal keer aanvallen in de loden hitte (ondanks dat de start omstreeks middernacht werd gegeven). Haar 2u32:43 is wel veruit de traagste winnende tijd ooit tijdens een WK, al valt dat te begrijpen gezien de loodzware omstandigheden. Titelverdedigster Rose Chelimo volgde op net iets meer dan een minuut als tweede. Het brons was weggelegd voor de verrassende Helalia Johannes uit Namibië met 2u34:15.
https://www.instagram.com/p/B27yGRUnX1_/
Europees kampioene Volha Mazuronak uit Wit-Rusland bewees nogmaals dat ze extreme omstandigheden telkens de baas kan, nadat ze vorig jaar tijdens haar titelrace in Berlijn een hevige bloedneus kreeg. Mazuronak finishte als vijfde op een kleine vier minuten van de Keniaanse winnares. De top tien krijgt overigens een ticket voor de Olympische Spelen in Tokio. In totaal bereikten 40 van de 68 gestarte atletes de finish van de marathon. Onder meer het volledige Ethiopische team, met grote namen als Ruti Aga en Roza Dereje, stapte onderweg uit. Het komen en gaan van ambulances, rolstoelen en draagberries aan de finish was alvast geen reclame voor de sport. Dat kon IAAF-voorzitter Sebastian Coe vanop de eerste rij meemaken.