Trainster Veerle Dejaeghere laat het marathonlopen voor onbepaalde tijd links liggen, haar poulain Hanna Vandenbussche heeft zonder meer de smaak nog te pakken. Vorig jaar viel de 29-jarige AVR-atlete nét uit de boot bij de olympische selectie, dit seizoen kan ze dankzij een fraai veldloopparcours met vertrouwen naar de marathon van Londen (23 april) toewerken. Hoog tijd om Hanna zelf eens aan de tand te voelen.
2016 stond voor jou onverwacht in teken van de Olympische Spelen. Wat heeft ertoe geleid dat je uiteindelijk toch een doel hebt gemaakt van dat olympisch ticket?
“Ik zie 2016 als een jaar waarin ik op sportief gebied heel wat ervaringen rijker ben geworden. Enerzijds heb ik veel geleerd uit de teleurstelling van mijn niet-selectie. Je hebt je eigen prestaties in de hand, je kan toeleven naar wedstrijden, je volledig geven tijdens de trainingen, maar uiteindelijk kan een prestatie nooit volledig voorspeld of berekend worden. Ik heb mezelf niets te verwijten, want ik heb er alles aan gedaan om naar Rio te gaan. Hiervoor kreeg ik een enorme mentale steun van mijn trainster Veerle, die mij telkens opnieuw de moed gaf om toch nog eens te proberen. Ook mijn vriend Dennis, mijn ouders, mijn kinesist Kjell, mijn haas Misha en mijn sponsor Runningcenter Leuven zijn me tot op het einde blijven steunen. Het is ook dankzij hen dat ik mijn ervaringen van Parijs en zelfs van Düsseldorf ben blijven koesteren, ondanks de ontgoocheling. Na augustus vond ik mijn plezier terug in de trainingen en vooral de motivatie om die wedstrijden te lopen waarvan ik kon genieten. De CrossCup voorop, met telkens dezelfde atletes met wie er op een spannende maar ook eerlijke manier wordt gestreden.”
Heb je de draad na je gemiste selectie vlot kunnen oppikken of heeft dat toch een grotere invloed gehad dan verwacht?
“Als ik terugkijk op 2016, heb ik wel een aantal moeilijke momenten gekend. Na de maand juli was mijn beeld van een faire sport aangetast door onder meer het gebrek aan transparantie bij de selectiecommissie en de kortzichtigheid van een trainer die mij hinderde in mijn laatste poging in Torhout. Maar intussen besef ik dat het niet het beeld van de sport zelf is dat was aangetast, maar mijn beeld van sommige individuen die mijn vertrouwen hebben geschaad. Je kunt echter niet lopen uit wraak of verbittering, dan stel je jezelf bijzonder afhankelijk op van anderen en verlies je je eigen doelen uit het oog. Prestaties haal je niet om je ‘te wreken’ op ervaringen uit het verleden, maar enkel en alleen voor jezelf.”
Je hebt er een sterk veldloopseizoen opzitten. Gaf je prestatie op BK veldlopen jouw vormpeil eerlijk weer?
“Net na het BK was ik in mezelf teleurgesteld. Ik had enorm naar die wedstrijd toegeleefd en trok twee weken op voorhand naar Portugal op een korte, eerste stage met mijn trainingsmaatje Sandra Schenkel. De conditie was goed en ergens hoopte ik op een podiumplaats waarvoor ik heb gevochten. Al gauw werd echter duidelijk dat de vier andere meisjes toch een stuk sterker waren en dat ik, zelfs bij een betere dag, dezelfde plaats had gehaald. Toch was het gevoel misschien anders geweest als ik wat dichter bij de top drie had kunnen eindigen.”
Op 23 april sta je aan de start van de marathon van Londen. Kies je opnieuw voor de ervaring of zit een scherpe eindtijd ook in je achterhoofd?
“Zoals altijd is de ervaring voor mij het belangrijkst, juist omdat je op voorhand nooit kan voorspellen wat er allemaal kan gebeuren tijdens een marathon. Tegelijk heb ik tijdens mijn voorbereiding wel wat meer aandacht besteed aan mijn stabilisatie-oefeningen en aan mijn voedingsgewoonten, wat tijdens de trainingen wel zijn vruchten afwierp. Naar Londen zal ik zo ontspannen mogelijk toeleven, het zal sowieso een bijzondere ervaring worden om met een klein groepje atletes zo’n wereldstad te doorkruisen. Ik kies graag elk jaar een andere marathon, omdat ik er ook van geniet om tijdens de wedstrijd wat naar het parcours te kijken. Misschien is dit niet meteen de houding van een gefocuste of professionele atleet, maar in mijn geval heeft het de afgelopen jaren wel goed gewerkt.”
Vanwaar dan de keuze voor Londen?
“Eigenlijk heeft dat te maken met mijn enorme bewondering voor Paula Radcliffe (wereldrecordhoudster marathon, red.) die in haar biografie een heel mooie beschrijving biedt van haar ervaring tijdens haar marathon van Londen.”
Hoe ziet jouw voorbereiding op deze marathon eruit? Heb je het anders aangepakt dan bij vorige marathonvoorbereidingen of blijf je bij een vast stramien?
“Eigenlijk zet ik de traditie van de vorige drie jaren verder. De dag na het BK trek ik voor een maand naar Dijon waar ik in alle rust kan schrijven aan mijn doctoraat in combinatie met mijn marathontrainingen. Ik kan hier erg mooi variëren qua parcours en ik vind vooral ook heel snel een evenwicht in mijn werk- en loopritme. Het is een fantastische plek met heel veel mogelijkheden, zowel op cultureel, intellectueel als sportief gebied.”
Is een nieuw record gezien je voorbereiding en sterk veldloopseizoen mogelijk?
“Goh, moeilijke vraag. Mijn eerste ambitie is niet om een nieuw record te lopen, maar een marathon waaraan ik een goed, ontspannen gevoel aan overhoud, zonder stress van limieten etc.. Als ik realistisch ben, en ik hou er rekening mee dat ik misschien een deel van de wedstrijd alleen zal moeten lopen (Hanna start met de traagste tijd, red.), dan zou ik al erg blij zijn als ik mijn recordtijd van 2u38:35 kan evenaren, en misschien met een minuut kan verbeteren.”
Tot slot: waar ligt jouw grens op de marathon, wanneer zal jij zeggen: het is genoeg geweest?
“De marathon van Berlijn en van New York staan nog op mijn verlanglijstje, maar na de marathon van Londen volgt een jaar waarin mijn doctoraat op de eerste plaats zal komen.”
