Veerle Dejaeghere zal dit voorjaar geen derde marathon afwerken. De inmiddels 43-jarige leerkracht heeft een moeilijke periode achter de rug en gunt zichzelf een beetje rust tussen al het schoolwerk door. “Ik heb eerlijk gezegd al betere tijden gekend.”
Op de openingsmanche van de CrossCup hielp Veerle Dejaeghere haar club AV Roeselare nog aan een zilveren medaille, maar daarna verdween ze uit het veld. Geen onderonsjes meer met Louise Carton, wel nog enkele kleinere wedstrijden in België en Nederland. Met spijt in het hart, zo vertelt de veelvuldig Belgisch kampioene. “Het was een harde noot om te kraken, want ik was er zeer graag bij geweest. Zeker de wedstrijd voor eigen volk in Roeselare ligt me nauw aan het hart, maar ik slaagde er maar niet in om fit te geraken.” Misschien wel een gevolg van haar puike prestaties op de marathon. In september 2015 lukte Dejaeghere 2u31:56 over de mythische 42 kilometer en 195 meter, afgelopen zomer tekende ze voor de 47ste plaats op de Olympische Spelen in Rio, wederom een indrukwekkende krachttoer. “Nochtans was ik over mijn wedstrijd in Rio niet zo tevreden. Ik startte te voorzichtig en liet daardoor wel wat plaatsen liggen. Ik droomde van een top 30-notering, het is achteraf moeilijk om te bepalen of dat binnen mijn mogelijkheden lag.”
Rio betekende in de ogen van Dejaeghere geenszins het eindstation. “Integendeel, ik was in bloedvorm en wilde dat graag met een stevige chrono nog eens bevestigd zien. Anderhalve week na het olympische avontuur nam ik de draad opnieuw op en stoomde ik mij klaar voor de marathon van Eindhoven, goed een maand later.” Een blik op de Belgische ranglijst leerde Dejaeghere immers dat een tijd onder 2u28:06 goed was voor een tweede chrono aller tijden. “Zeker niet onhaalbaar leek me, maar de marathon van Eindhoven kwam te vroeg. De vermoeidheid bleef langer dan verwacht in het lichaam en na enkele voorbereidende wedstrijden kwam ik tot het besef dat het geen zin had. Tijd om even stoom af te laten.”
We maken een sprong naar 21 maart 2017. Na een winter met blessures aan de hamstrings, zitbeenknobbel en teen, zit Dejaeghere niet stil. Afgelopen weekend verscheen ze aan de start van de halve marathon in het Nederlandse Hapert. “Het loopt nog steeds niet zoals het zou moeten. Ik was eigenlijk niet van plan om naar Hapert af te zakken, maar ik heb mij laten ompraten door goede vriend Stijn Fincioen.” Op veel concurrentie leek Dejaeghere niet te moeten rekenen, maar tot haar grote verbazing tekende ook Nina Lauwaert present. Door ziekte bleef de atlete van AC Hamme met een 10de plaats op het BK veldlopen nog een beetje op haar honger zitten, maar in Hapert liet ze opnieuw de beste versie van zichzelf zien. In winderige omstandigheden gaf Lauwaert (1u15:49) de 15 jaar oudere Dejaeghere (1u16:29) uiteindelijk het nakijken. “Verliezen doe ik nog steeds niet graag, maar Nina heeft wel indruk gemaakt. Aan mijn eigen conditie valt dan weer wel wat te sleutelen. Het schoolwerk heeft afgelopen weken veel tijd in beslag genomen en ik durf al eens sneller dan vroeger een training over te slaan. Twee weken geleden liet ik door bosklassen zelfs een volledige week mijn loopschoenen aan de kant.”
Schoolwerk maakt voorjaarsmarathon onmogelijk
Tegenslagen of niet, Veerle Dejaeghere lijkt moeilijk te stoppen. Maar hoelang ze al die kilometers nog zal afhaspelen, blijft ook voor haarzelf een groot vraagteken. “Na mijn marathonvoorbereiding voor Eindhoven had ik er even genoeg van en tot op vandaag is de goesting nog niet 100 procent. Daarom heb ik ook beslist om dit voorjaar geen marathon af te werken, de combinatie met mijn job en allerhande andere activiteiten maken het gewoonweg onmogelijk.”
Dat ze haar besttijd op de marathon ooit nog zal aanscherpen, sluit Dejaeghere echter niet uit. “Als je het mij nu vraagt, dan lijkt dat mij een zware klus. Wie weet denk ik daar over enkele weken of maanden anders over. Als er nog een marathon komt, dan is het dit najaar. Het Europees kampioenschap over anderhalf jaar in Berlijn? Zeg nooit nooit, maar momenteel krijgen andere zaken voorrang.” Dejaeghere is onder meer sinds enkele jaren bezig met adoptie. ” Ik wil zeer graag een kindje uit Afrika een warme thuis bieden. Na een karrenvracht aan papierwerk te hebben doorworsteld, lijkt het einde stilaan in zicht. Het staat al vast dat het een kindje uit Guinee wordt. Eenmaal het zover is, schuif ik de atletiek definitief opzij, dan krijgt hij of zij ongetwijfeld alle aandacht.”
