Meerkampster Marjolein Lindemans moest vorig jaar door een verstoorde voorbereiding een kruis maken over het EKU23 in Tallinn en zag ook haar volledige winterseizoen in rook opgaan na alweer een nieuwe blessure. Zij bleef echter niet bij de pakken zitten en timmert gestaag verder aan haar wederoptreden.
Kleine stapjes in de goede richting
“Ik kan helaas nog niet zeggen dat alle blessureproblemen volledig weg zijn. In september ben ik tijdens het begeleiden van een bosklassen zeer ongelukkig ten val gekomen op mijn knie. Op het moment zelf leek het allemaal niet super erg, maar achteraf bleek helemaal het tegenovergestelde. Na een onderzoek van Dr. Bellemans bleek dat er meerdere dingen in mijn knie zwaar geraakt werden en dat een operatie onvermijdelijk was. Op 4 december ben ik dan in Genk geopereerd, gevolgd door enkele ongemakkelijke weken in een zeer zware brace. Ondertussen zijn we al vele maanden verder en moeten hordetrainingen en verspringtrainingen nog steeds plaatsmaken voor opbouwende loop- en snelheidstrainingen. Het proces gaat heel langzaam, maar ik heb me voorgenomen om mijn tijd te nemen om volledig van deze blessure te herstellen.”
“Mijn conditie wordt elke dag een beetje beter. Maar of ik ze al goed kan noemen durf ik nog niet echt uitspreken. Ik ben blij met de kleine stapjes die ik in de goede richting maak. Wat die goede richting is? Daar heb ik nog geen idee van. Het meest nabije doel voor mij is: genieten van deel te nemen aan een wedstrijd en tevreden kunnen terugkijken op het behaalde resultaat.”
Een nieuwe start
Die positieve resultaten hoopt ze te boeken aan de zijde van haar nieuwe coach, Frankie De Feyter, die ook Marjoleins verloofde Jan Van Den Broeck onder zijn hoede heeft. “Deze samenwerking verloopt best goed. Frankie heeft een manier gevonden om me uit mijn dipje te halen en me weer te motiveren. Na zo veel tegenslag was de motivatie wel ver te zoeken. Maar kijk, ondertussen vind ik weer plezier in trainen en ga ik zelfs een stevige looptraining met plezier tegemoet.”
Naast een trainerswissel voerde Marjolein ook een verandering van club door en maakte ze aan de start van het nieuwe seizoen de overstap naar LAT. De reden hiervoor is niet ver te zoeken. “Ik woon sinds kort officieel samen met Jan in Baasrode. De verandering van club leek me dan ook een logisch gevolg. Bij ROBA waren ze ook volledig mee met deze keuze.”
Tijdens de paasvakantie trok Marjolein voor het eerst met haar nieuwe trainingsgroep mee op stage naar het Portugese Albufeira, waar ze stilaan de looptrainingen terug hervatte. “Om voor het eerst in zo’n lange tijd niet naar Tenerife op stage te gaan was wel raar, maar ook best wel eens leuk. De sfeer in Albufeira is heel anders dan in Tenerife, niet beter of niet slechter, gewoon anders. In Albufeira ben ik eigenlijk terug beetje bij beetje beginnen lopen, ik was nog herstellende van een scheurtje van 3 cm in de kuit, dat ik ook nog had opgelopen.”
Geduldig afwachten en kijken wat de toekomst brengt
Erg vaak zagen we Marjolein nog niet in actie deze zomer, maar ze tekende wel present op de interclub voor haar nieuwe club, LAT, waar ze het kogelstoten en het speerwerpen voor haar rekening nam, evenals de 4x400m. Als voorbereiding daarop opende ze begin mei haar seizoen met een regionale meeting in Lebbeke, om alvast weer wat competitieritme op te doen. “De wedstrijden die ik deed beschouw ik voor mezelf nog niet als wedstrijden. Op maandag 2 mei kreeg ik te horen dat ik kogel en speer zou meedoen op de interclub. Maar als je hier bijna een jaar niet meer op getraind hebt, is het toch een goed idee om alles even op te frissen. Daarom heb ik deze wedstrijden meegedaan als training. Ik was niet echt ontevreden, want ik stond terug op de piste.”
Hoe de rest van haar zomerseizoen er zal uitzien, staat nog niet vast, dat hangt af van hoe haar conditie evolueert. “Een wedstrijdplanning voor mij bestaat er nog niet. Daar heb ik zeer bewust voor gekozen. Ik doe pas een grote meeting mee als ik mezelf er 100% klaar voor voel. Ik wil niet naar huis gaan na mijn wedstrijd en denken ‘had ik nog maar een paar weken gewacht.’ Op 4 juni zou ik me, als alles goed gaat met de knie, in Oordegem aan een 400m wagen. Met welk doel? Vooral pijnvrij over de meet komen. Grote kampioenschappen, daar denk ik momenteel nog niet over na. Ik wacht geduldig af en kijk wat de toekomst brengt.”
Of haar geliefde meerkamp nog een plaatsje heeft in die toekomst, daar durft ze zich momenteel nog niet over uitspreken. “Meerkamp is altijd al mijn passie geweest, ik ben er nog niet klaar voor om die zomaar aan de kant te schuiven. Ik heb steeds gezegd dat ik nog een meerkamp wilde doen voor ik een beslissing zou maken. Die uitspraak wil ik nog steeds nakomen. Is die meerkamp dan een afscheid, of net weer het begin… Dat zal de tijd nog moeten uitwijzen.”
Het EK in Amsterdam komt alleszins nog te vroeg. “Een doel is Amsterdam zeker niet. Of toch niet als atleet. Als supporter zou ik wel graag van de partij zijn!”
Een leven buiten de sport
Hoewel atletiek nog steeds een groot deel van haar leven beheerst, is het niet haar enige prioriteit. “Sinds februari ben ik aan het werk in het 5de leerjaar in de Dobbelsteen in Moerzeke, een geweldige school met een fantastisch team. Een groot stuk van mijn tijd gaat nu naar het werken voor school, maar dat doe ik met veel plezier. Logischerwijs is er dus minder tijd om me volledig te focussen op sporten. Maar sinds een paar weken heb ik de balans tussen school en trainen weer gevonden. En ik moet eerlijk zeggen, het bevalt me best goed. Ik zou geen van beide kunnen missen.”
Zelf aan kinderen beginnen is momenteel nog niet aan de orde. Marjolein stapt later dit jaar dan wel in het huwelijksbootje met Jan Van Den Broeck, haar spikes hangt ze voorlopig nog niet aan de haak. “Dit jaar trouwen Jan en ik op 23 september voor de wet. Exact een jaar later komt de kerkelijke trouw en het knalfeest. Jan en ik vormen samen met onze kat Brooks en konijntjes Will en Tura een perfect gezinnetje. Ik heb sinds november een schat van een petekindje waar we momenteel mee kunnen oefenen. Het fijne aan zo’n petekindje is dat je hem na een paar vermoeiende uurtjes weer bij mama en papa kan achterlaten. Bij de oudste zus van Jan is er ook een kleintje op komst. We hebben onze handen voor nu dus vol genoeg met kindjes van anderen. Maar ooit, in de toekomst, willen we er wel voor zorgen dat er (hopelijk op de piste) enkele mini-versies van ons rondlopen.”
