Het was van het mooiste op deze wereld. Hoe Ashton Eaton – tienkamper, de beste ooit – languit en volledig uitgeteerd op de piste lag in het Vogelnest. Wereldrecord. Hij had zonet een laatste rondje van 64” moeten lopen in de afsluitende 1500m. Schier onmogelijk, zeker na die eerste 1100m waarin bij elke stap zijn lichaam zwaarder leek te worden. Waarin de grimassen stilaan op raakten ook. Hoe kon hij nog verbeelden hoeveel pijn het wel deed?
De bel had geen onmiddellijke reactie losgeweekt. Kon hij nú – voor de honderdste keer deze tweedaagse – écht niet meer? Besefte hij de onmogelijkheid van de opgave? Was de kaap van 9000 punten ronden niet al mooi genoeg?
Kon hij dat wereldrecord niet gewoon voor een volgende keer laten?
Eaton moet een gaatje laten op Larbi Bourrada. Daar, enkele meter voor hem uit, loopt zijn wereldrecord in Algerijns shirt. Met nog 250m te gaan put Eaton een allerlaatste keer uit zijn krachtenarsenaal. De tred versnelt, hoewel het hoofd, schuddend, niet meer wil. Vanaf de laatste bocht alleen nog grimas. Tanden. De aanblik van een leeuw.
Eaton loopt die laatste ronde in 63”. 9045 punten. Wereldrecord dus. Hij stuikt ineen. 1501 meter, verder wilde zijn lichaam niet meer. Secondelang slechts de aanblik van een op- en neergaande borstkas, een spartelende tong, oogleden die te zwaar geworden zijn.
‘Wereldrecord’, wordt nu ook omgeroepen.
Gejuich uit tienduizenden kelen in het Vogelnest. Eaton, nog steeds languit op de grond, kan slechts met gebalde vuist de rechterarm de lucht in steken.
Wanneer hij er dan toch in slaagt op te staan, één hand op de knie om zich af te kunnen duwen, zoekt hij zijn gids in deze laatste, verschrikkelijke 1500m: Bourrada. Zijn sleeptouw en zijn baken. Hij grijpt diens hoofd met beide handen, gaat net niet voor de kus.
Maar zijn ogen en hoofd staan plots naar iets anders. De Amerikaan kijkt richting tribune, wandelt erheen in twee tijden. (‘Wie maakt die pistes ook zo breed’, denkt hij.) Hij moet halfweg stoppen, handen op de knieën. Eén hand glijdt knullig van zijn rechterknie; lullig voor de grootste allround-atleet aller tijden.
Maar dan ziet hij wie hij zien wil. Eaton kan plots weer enkele meters joggen, slalomt tussen de Chinese trommels door, rolt zich – bij gebrek aan kracht voor een gracieuzere manier – over de balustrade richting tribune. Hij moet nog een omheining over (zijn voet hapert wat) maar het is de moeite waard geweest: Eaton valt zijn vrouw Brianne Theisen-Eaton in de armen. Zijn sterke vrouw. Understatement: nummer twee van de wereld op de zevenkamp.
Halfweg de knuffel wordt duidelijk dat Eaton Brianne nodig heeft als steun. Letterlijk. Valt ze even later weg, dan zakt de Amerikaan krachteloos een halve meter lager. Hij laat zich de knuffels van zijn entourage welgevallen, maar zich oprichten, nee, dat lukt niet meer. Brianne veegt wat zweet van zijn neus, Eaton, emotioneel, geeft haar als bedanking – voor alles – een kopje op haar schouder. Hoe de leeuw even weer katje wordt. (En kijk, ik ween. Ik had weinig geslapen.)
Zo mogelijk nog mooier wordt het wanneer Eaton een Amerikaanse vlag plukt, eerst nog zijn ‘brotherhood of decathletes’ omhelst – misschien wel het mooiste aan de tienkamp, die samenhorigheid – en dan met vlag richting scorebord drentelt waar intussen zijn wereldrecord is opgelicht. Hij zet zich werktuigelijk bij het bord neer, probeert op te vangen wat de fotografen van hem willen.
Eaton krijgt zijn hoofd niet meer opgericht, zijn ogen zijn gesloten, de vlag als mantel om hem heen. Het is van een onaardse schoonheid: hoe hij met zijn hand, en met zijn állerlaatste krachten, over het scorebord wrijft. ‘Dit heb ik gedaan.’ 9045 punten. (Tweede keer tranen bij mij; vuiltje in mijn oog.)
Hij heeft op dat moment in een tijdspanne van twee dagen sneller gelopen dan Kevin Borlée in de reeksen 400m van dit WK, sneller gespurt dan Christophe Lemaitre, halvefinalist op de 100m hier, heeft met 7m88 verder gesprongen dan welke Belg ook in 2015 en moet enkel specialist Dario De Borger 9 honderdsten voor zich dulden op de Belgische jaarranglijst 110m horden. (Eatons PR op de horden ligt met 13″35 nog een stukje sneller dan dat van elke actieve Belgische atleet, overigens.)
De wetenschap dat wij Belgen zelfs met een ploeg van drie of vier landgenoten – topatleten – moeite zouden hebben Eatons wereldrecord te breken. Hallucinant. Onaards. Eatoniaans.
Tim van der Heyden: dank je wel voor een prachtige ode. volledig terecht!
Reacties zijn gesloten.