Wat moed, doorzettingsvermogen en positivisme betreft, verdient Svetlana Bolshakova by far een gouden medaille. Problemen aan de achillespezen en knieën weerhielden haar er niet van om na lange periodes van revalidatie zich te plaatsen voor EK’s, WK’s en de Olympische Spelen van 2012. Maar sinds vorig jaar kampt Svetlana met een blessure die zelfs voor haar nieuw is en waarvan ze nog herstellende is. Toch schuilt er achter die sympathieke glimlach nog steeds die vastberadenheid en strijdlust om weer pijnvrij te kunnen springen. We spraken met haar af op de kinepraktijk waar ze momenteel volop aan het revalideren is. Een bijdrage van Wout Verhoeven.
Svetlana, ongeveer een jaar geleden ben je geopereerd geweest aan je rechter knie, waarvan je nu nog herstellende bent. Wat hadden ze toen juist vastgesteld?
“Na mijn zwangerschap ben ik weer beginnen trainen zonder enige probleem. Maar toch trad er, van de ene dag op de andere, zwelling op ter hoogte van m’n rechter knie. Aangezien die zwelling niet afnam, heb ik onderzoek laten uitvoeren waaruit bleek dat er een stukje kraakbeen los zat. Dat hebben ze operatief moeten verwijderen en zodoende was ik genoodzaakt om weer van nul af aan te beginnen.”
Hoe verloopt je revalidatie?
“Niet gemakkelijk, ik ben verschillende keren hervallen. Kraakbeen is een zeer delicate materie en zeer onvoorspelbaar. Ik heb altijd gezegd dat ik liever m’n achillespees opnieuw had afgescheurd dan nu last te hebben aan mijn kraakbeen. Na de operatie had ik gedacht dat de herstelperiode vergelijkbaar zou zijn met een achillespeesblessure, maar de dokter had me gewaarschuwd dat kraakbeen nu eenmaal veel trager herstelt dan een pees.”
“Tot vlak voor de federale trainingsstage in Tenerife, begin april, verliep alles goed en mocht ik de springtrainingen weer hervatten. Maar op de trainingsstage trad er opnieuw zwelling op en moest ik noodgedwongen weer aan de kant zitten en heropstarten. Gelukkig zit ik nu op een moment dat ik weer mag beginnen te lopen. Maar zoiets weegt natuurlijk fysiek en mentaal door. Telkens van nul af aan beginnen is absoluut niet gemakkelijk en soms kan je je wel eens afvragen waarom je het nog allemaal doet. Maar ik geef de moed zeker niet op. Ik zal blijven vechten tot de dag waarop de dokters zeggen dat het niet meer verantwoord is. Gewoon omdat ik achteraf geen spijt wil hebben dat ik het niet zou geprobeerd hebben!”
Vorig jaar ben je ook van trainer en trainingsgroep veranderd. Hoe bevalt jou die nieuwe trainingsomgeving?
“Ik ben zeer dankbaar dat Rudi (Diels, red.) mij opgenomen heeft in zijn trainingsgroep. Het was allemaal inderdaad wel nieuw voor mij aangezien ik niet meer in een grote trainingsgroep heb getraind sinds mijn jeugdjaren in Rusland. Ik was tot nu toe steeds gewend geweest om alleen of samen met Stijn (Stroobants red.) te trainen. Het was een aanpassing, zeker ook naar de trainingsuren toe. Maar ik ben blij dat ik die stap heb gezet. Het is ook fijn te weten dat je je hart kan luchten in zo’n trainingsgroep. Andersom is het minstens zo fijn om mijn ervaringen te delen met de jongere atleten.”
In april 2014 ben je bevallen van je zoontje Alexander. Hoe lukt de combinatie topsport en mama-zijn voor jou?
“Mijn zoontje komt steeds op de eerste plaats en zodoende schik ik me er ook automatisch naar. Hierdoor kan het zijn dat ik soms niet op de trainingsuren van de groep kan komen trainen, maar dan zoek ik gewoon een ander moment uit wanneer Stijn terug is van het werk of wanneer ik een oppas gevonden heb. Op dat vlak is Alexander echt een schat van een kind aangezien hij gemakkelijk alleen kan spelen en vrij zelfstandig is. Hij geeft mij op die manier de mogelijkheid dat ik sportvlak nog iets kan presteren. Het feit dat hij ’s nachts goed slaapt, helpt mij natuurlijk ook enorm!”
“Binnenkort (vanaf midden augustus) ga ik trouwens ook beginnen werken in een fitness bij ons in de buurt en dicht bij de crèche van Alexander. Het lijkt mij een goede job om te combineren met het trainen, aangezien ik daar na mijn uren mijn eigen oefeningen nog kan afwerken. Ik ga in totaal 28,5 uur per week werken en dan heb ik nog twee dagen vrij. We zullen moeten afwachten hoe die combinatie van mijn gezin, werken en trainen zal verlopen, maar ik heb er het volste vertrouwen in.”
Wat zijn tenslotte jouw ambities nog op sportief vlak?
“In mijn situatie is het natuurlijk moeilijk om op lange termijn voorspellingen te doen en ik blijf liever met beide voeten op de grond staan. Maar het doel is wel om zeker nog een jaar door te gaan en wedstrijden te kunnen springen. Toch heb ik voor mezelf wel uitgemaakt dat ik niet aan wedstrijden begin indien ik merk dat op training niet alles verloopt zoals het moet. Het is voor mij een beetje alles of niets. Het eerste doel is om terug fit te zijn voor het normale trainingsvolume. Ik had er niet echt bij stilgestaan, maar ik merk dat mijn lichaam veranderd is sinds mijn zwangerschap. Mijn herstel na een training of de opbouw van spiermassa verloopt allemaal een beetje trager, ik mag dat zeker niet onderschatten.”
“Maar voor de rest wil ik zeker geen grote uitspraken doen, eerst terug in vorm geraken en dan zien we wel. Stap per stap! Misschien zal een indoorseizoen nog net te vroeg komen, maar ook dat zal afwachten worden. Het kan wel zijn dat ik de combinatie met verspringen ga maken. Vroeger heb ik dat niet veel gedaan terwijl het eigenlijk wel een goede basis is. Maar werken aan mijn basisconditie is het eerste wat er nu op de planning staat!”
Dankjewel voor het interview, Svetlana. We wensen je alvast heel veel succes met het verder verloop van je revalidatie!
