Sarah Missinne zorgde tijdens het afgelopen WK voor junioren in Oregon voor de beste Belgische prestatie door vlot door te stoten naar de finale op de 100m horden en daar een 6e plaats te veroveren. Samen met Atletieknieuws blikte de atlete van KAA Gent nog eens terug op het Amerikaanse avontuur en kijkt ze vooruit naar de toekomst.
“Mijn grootste doel deze zomer was deelnemen aan het WK voor junioren” steekt Sarah Missinne van wal. Dat de limiet van 13”60 scherp stond werd tijdens de zoektocht naar de limiet al snel duidelijk. “ De jacht op de limiet verliep heel moeizaam en dat was echt wel frustrerend. De trainingen verliepen heel goed en ik liet mooie dingen zien aan mijn trainer. We wisten dan ook beiden dat de limiet er in zat maar dat hij er gewoon moest uitkomen.” Met het vorderen van de wedstrijden probeerde Sarah dan ook heel gefocust te blijven, goed op haar eten en haar rust te letten en vooral te blijven geloven in haarzelf. “In jezelf geloven is één van de belangrijkste troeven wat een atleet kan hebben. Dat ook mijn familie, vrienden en ouders bleven geloven in mij hielp zeker en vast ook om uiteindelijk toch de limiet binnen te halen.”
Op 05 juli tijdens het Juniorengala in Mannheim was het eindelijk zo ver. Missinne verpulverde in de reeksen haar persoonlijk record naar 13”39 en mocht een goeie week later dan ook al vertrekken richting het Amerikaanse Oregon. Eenmaal de 100m horden op gang werden geschoten in Oregon leek de atlete uit Laarne helemaal in haar sas te zitten. In de reeksen pakte ze uit met een overwinning en scherpte ze haar PR aan tot 13”38. “Tijdens mijn reeksen had ik vooral gehoopt om dicht tegen mijn record te zitten. Ik wou mijn tijd die ik in Mannheim liep graag bevestigen, dit zou mij namelijk een enorme boost geven. Stiekem hoopte ik ook wel op een plaatsje in de halve finale, dit was mijn doel voor de start van het tornooi.” Dat ook de halve finale niet het eindstation werd had Sarah niet durven dromen. “Mijn halve finale was qua gevoel de beste race die ik ooit al gelopen heb. Alles verliep heel vlot onderweg.” Dat het heel vlot liep was dan ook te zien aan de uitslag. Met een iets te stevige wind in de rug werd Sarah tweede in een absolute toptijd van 13”17 en mocht ze zich dan ook opmaken voor de finale. “Het was echt een fantastisch gevoel toen ik door mocht naar de finale. Ik ging zonder verwachtingen naar de finale. Ik had niets meer te verliezen. Ik hoopte wel nog op een record maar niets was zeker. In een finale kon alles gebeuren. Elke wedstrijd moet gelopen worden. Horden zit vol risico’s en soms moet je risico’s nemen.” En ook in de finale ging het Sarah voor de wind. Ze snelde naar de 6e plaats en scherpte haar record nogmaals aan tot 13”29. De tweede junioren tijd allertijden in België na Anne Zagré.
Wanneer we Sarah vragen om haar avontuur in Amerika eens te beschrijven reageert ze enthousiast. “Als ik het met één woord kan beschrijven: Super! Naar Amerika gaan was zeker al iets waar ik hard naar uit keek.” Op de lange vluchten na had Sarah dan ook niets om over te klagen. “De eerste nachten had ik toch een klein beetje last van de jetlag maar die ging wel snel weg. Het was wel jammer dat ik pas als laatste Belgische atlete mocht aantreden. Ik wou graag zelf ook lopen!” Dat de atleten niet in hotels maar in de Universiteit van Oregon mochten verblijven vond Sarah zeker aangenaam “We hadden een slaapkamer in de universiteit van Oregon. Het typische Amerikaanse eten, onder andere worstjes als ontbijt, moesten we er wel bijnemen.” “De sfeer onder de deelnemers was ook zeer goed! Ook het feit dat we samen zaten met de Nederlanders in een gebouw zaten zorgde voor de nodige sfeer.” Wat de jonge hordeloopster echter het meest zal bijblijven zijn de vele felicitaties die ze kreeg vanuit België. “Ik had echt niet gedacht dat er zoveel mensen me zouden volgen. ‘S nachts willen opblijven omdat ze me toch wouden zien lopen, echt zalig!”
Dat ze ook felicitaties kreeg van haar grote voorbeelden Eline Berings en Anne Zagré tijdens het WK vond Sarah dan ook fantastisch. Ooit in de voetsporen van Berings en Zagré kunnen treden is dan ook één van de dromen van Sarah. “Mijn doelen/dromen zijn zoveel mogelijk kampioenschappen te halen. Maar daar ga ik nu nog zeker niet mee bezig zijn. Je weet nooit wat er nog kan gebeuren, blessurevrij blijven is dan ook mijn eerste zorg.” En zoals het elke jonge atleet betaamt sloot Sarah af met volgende woorden: “En ja, stiekem droom ik van de Olympische spelen”.
