Zondag staat tijdens het EK Running de 10km op het programma. Op dat moment verschijnen de twee jongste Belgen in de selectie, Noah Konteh en Julie Voet, aan de start. De beloften vertellen hoe hun voorbereiding is gelopen, of de selectie een verrassing was en wat ze van het parcours denken.
Julie Voet is intussen een vertrouwde naam in de CrossCup, op de weg en in de jeugdcategorieën van het EK veldlopen. Dat ze zich zo vroeg al zou plaatsen voor een EK bij de senioren had de 21-jarige atlete echter niet verwacht: “De grootste focus dit voorjaar was een snelle tijd lopen en dan zien of ik mij daarmee voor het EK zou kunnen kwalificeren. Dat het ook zou lukken had ik eigenlijk niet durven dromen.”
“Vanaf Schoorl, toen ik 32’40” liep, wist ik dat alle Belgische vrouwen die nog voor mij stonden waarschijnlijk buiten schot waren. In Lille ging ik nog 11″ sneller en toen was ik wel zeker dat er niemand extra meer over zou komen. Meedoen aan het EK is op zich al mooi, maar mijn doel is nu verschoven naar goed presteren.” Met haar 32’29” van in Lille is Voet de nummer 10 uit de nationale geschiedenis.
Sinds het EK veldlopen in Antalya, waar ze 19e werd bij de beloften, heeft de studente kinesitherapie niet stil gezeten: “Na mijn examens ben ik op stage geweest in Portugal. Daar heb ik een heel goede basis gelegd door twee keer per dag te trainen, wat ik thuis nog niet doe. Ik voel dat ik weer een grote stap heb gezet sinds Turkije.”
Noah Konteh overtuigde zichzelf er gaandeweg van dat een EK-selectie tot zijn mogelijkheden behoorde: “Aanvankelijk was het EK nooit een groot doel, tot ik in Apeldoorn een snelle 8km liep (22’46”). Daar heb ik het idee opgedaan dat ik misschien wel kon meedoen voor dat zesde ticket op de 10km.”
In Schoorl klokte Konteh een week later zijn indrukwekkende 28’39”. “Vanaf dat moment was het heel spannend. Er stonden snellere mannen voor mij op de ranglijst, maar ik wist dat die normaal de 10km niet zouden lopen. Dan was het afwachten en constant uitslagen in de gaten houden. Eigenlijk wilde ik in maart nog in Lille lopen, maar uiteindelijk hebben we besloten om gewoon verder te trainen.”
Die beslissing kwam er omdat zijn achillespees roet in het eten had gegooid: “Een ideale voorbereiding heb ik niet gehad, want ik heb het lopen afgewisseld met alternatieve training. De laatste weken gaat het wel terug beter met de achillespees en conditioneel ben ik goed. Ik mis een wedstrijd om zeker te zijn over waar ik sta, maar ik heb er best wel vertrouwen in.”
Lange afstandsrelatie met de lange afstandstrainer
Voet en Konteh worden allebei begeleid door Grete Koens. De Nederlandse trainster met de (middel)lange afstand als specialisatie had tot voor kort naast Lisa Rooms ook Elise Vanderelst onder haar hoede. Gisteren nog maar maakte die tweede bekend dat ze ervoor heeft gekozen om opnieuw deel te gaan uitmaken van een Belgische trainingsgroep.
Voor Voet werkt de coaching vanop afstand wel goed: “Ik ben nog geen enkele keer naar Nederland geweest voor een training, maar we staan dagelijks met elkaar in contact. Ik geef feedback en Grete maakt de nodige aanpassingen. De samenwerking verloopt heel vlot en dat bewijst mijn progressie ook.”
Bij Konteh klinkt hetzelfde geluid: “Ik train bijna altijd thuis of in Leuven en stages kan ik bij de groep van Grete meepikken. Duurloopjes doe ik ook samen met anderen, maar ik vind het net aangenaam om specifieke trainingen en intervals alleen te doen. Ik kan mijn tempo’s altijd juist lopen en moet nooit te traag of te snel gaan. In een groep voelt een tempo meestal wat makkelijker dan alleen, maar die boost spaar ik liever voor de wedstrijd.”
Seniorendebuut
Met al wat ervaring op zak uit de jeugdkampioenschappen van het veldlopen wil Voet meer doen dan zomaar meelopen: “Ik sta als één van de jongsten aan de start en het is zeker iets speciaals om als belofte al een seniorenkampioenschap te halen. Ergens weet ik waar ik me aan kan verwachten, maar het zal tegelijk iets helemaal nieuw zijn. Ik ga eerst de kat wat uit de boom kijken, maar daarna ga ik vol voor een goed resultaat. Eens ik weet waar ik ongeveer uit kan komen ga ik proberen meestrijden. Ik heb het 33ste PR van iedereen dus misschien is de top 30 wel een mooi doel.”
Bij Konteh zorgt de vuurdoop bij de senioren niet voor bijkomende druk: “Ik heb sowieso meestal weinig stress voor een wedstrijd. Het is nu vooral de zin om erin te vliegen die overheerst, naast een gevoel van dankbaarheid en de bedoeling om ervan te genieten. Het is supertof en extra speciaal om hier als belofte al te staan, maar qua procedures en call room ken ik het verloop van een kampioenschap ondertussen wel. Eens je aan de start staat is de opdracht altijd dezelfde: ‘zo snel mogelijk aan de finish geraken’.”
Dat het EK in Leuven plaatsvindt, is voor Konteh een bijzonder gegeven: “Ik studeer in Leuven en zit op een kilometer van de aankomst op kot. Ik ken het parcours dus goed en denk niet dat ik ooit nog een kampioenschap ga lopen dat meer als een thuiswedstrijd zal aanvoelen.”
In het eerste deel van de 10km-wedstrijd moet de Keizersberg bedwongen worden en de laatste kilometers van de omloop gaan in stijgende lijn. Dat vooruitzicht bevalt Voet wel: “Het parcours is denk ik op mijn lijf geschreven. Ik vind het tof, want het is gevarieerd en in het centrum van Leuven is het nooit lang rechtdoor of helemaal vlak. Hopelijk overdoen er zich een paar op het bergje in het begin en kan ik die nog terugpakken.”
“Normaal houd ik wel van hoogtemeters,” zegt Konteh, “maar door die blessure wordt het wat afwachten. Ik ga niet te hard starten en na een paar kilometer zien waar ik op kan mikken. Ik heb geen idee wat het gaat geven bij de senioren dus ik pin me niet vast op een bepaalde plaats.”
Dromen van een teammedaille?
De mannen op de 10 km hebben met Isaac Kimeli een ijzersterk speerpunt dat voor een individuele medaille kan meespelen. Zijn collega’s – Clément Deflandre, Sander Vercauteren, Arnaud Dely, Marco Vanderpoorten en Konteh – moesten echter ook loeihard lopen om de selectie te halen. Liggen er dan kansen voor een teammedaille volgens de jongeling? “Ik denk niet dat mijn tijd zal meetellen aangezien ik de traagste van de zes ben. Een medaille is mogelijk denk ik, maar Spanje, Italië, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk zijn niet te onderschatten.”
Het Belgische vrouwenteam op de 10km is eveneens goed gestoffeerd, want naast Voet zitten ook Lisa Rooms, Jana Van Lent, Roxane Cleppe, Eline Dalemans en Febe Triest in de selectie. De eerste drie per land worden in aanmerking genomen en Voet plaatste zich met de vierde tijd: “Italië is alvast heel sterk, maar ik geloof dat we een teammedaille kunnen pakken. Jana, Lisa en Roxane steken er wel echt bovenuit, maar als iemand een slechte dag heeft hoop ik de ploeg te kunnen helpen. We gaan genieten in de straten van Leuven en leggen onszelf geen druk op, maar stiekem hoop ik toch wel op die medaille.”
