2024 was een olympisch atletiekjaar dat lang zal bijblijven. Belgische atleten liepen van januari tot december in de schijnwerpers met hoogstaande prestaties en andere betekenisvolle verwezenlijkingen. Naar goede jaarlijkse gewoonte heeft de Atletieknieuws-redactie zichzelf de onmogelijke opdracht opgelegd om uit al dat moois één favoriet moment te kiezen.
Maixent Cuvelier – Van Glasgow over Rome naar Parijs: Noor Vidts staat er keer op keer.
Wát een atletiekjaar! Onze landgenoten stapelden de hoogtepunten op. Of het nu op het EK in Rome of op de Olympische Spelen in Parijs was, telkens schitterden onze nationale atletieksterren. We zouden dan ook dreigen te vergeten dat Noor Vidts zich op 1 maart in Glasgow tot wereldkampioene indoorvijfkamp kroonde.
Onze landgenote was de titelverdedigster en gold bij afwezigheid van andere toppers als Nafi Thiam, Anna Hall, Katarina Johnson-Thompson en Adrianna Sulek-Schubert als topfavoriete. Voor het ingaan van de afsluitende 800m was het echter de naam van de Finse Saga Vanninen die bovenaan prijkte. Haar voorsprong bedroeg slechts 9 punten en mocht al snel na de start van het loopnummer weggegomd worden. Vidts gaf haar virtuele gouden medaille niet meer uit handen en kroonde zich zo opnieuw tot wereldkampioene op de vijfkamp.
De meerkampster uit Vilvoorde opereert vaak vanuit de schaduw van Nafi Thiam, maar staat er steeds maar weer op de grote momenten. Na haar exploot in de grootste stad van Schotland pakte ze namelijk ook brons in Rome. Van de eeuwige stad ging het vervolgens naar de Lichtstad. De roadtrip van Vidts werd een ware veroveringstocht, want in het Stade de France sloot de meerkampster haar topseizoen af met een bronzen plak op het allerhoogste toneel.
Ook in 2025 staan er drie internationale kampioenschappen op het programma. Begin maart gaat het EK indoor in Apeldoorn van start en twee weken later al volgt ook het WK indoor. Een eventuele verdediging van haar wereldtitel zou wel een reis van een kleine 9.000 km naar het Chinese Nanjing betekenen. In september staat ten slotte een terugkeer naar het olympisch stadion van 2021 in Tokio op het programma. Verlaat Vidts het land van de rijzende zon in september met een nieuwe WK-medaille?
Jolien De Bock – Op de 1500m is het nooit game over.
Het voelt wat bedroevend om toe te geven dat mijn sportmoment van 2024 zich afspeelde in de catacomben van het Stadio Olimpico. De wil om er de sprint van mijn leven te trekken richting de tribune was aanwezig. Maar een mens moet realistisch blijven: zelfs met een iets beter gevolgd trainingsschema zou ik het niet gehaald hebben.
Je zou denken dat de sfeer van het stadion tot in de catacomben doordringt. Vergeet het maar. Een beetje geroezemoes van journalisten, die net als ik noodgedwongen naar een klein tv-scherm moesten uitwijken – meer was het niet.
Hoe kon dit sobere decor dan toch leiden tot een memorabel moment? Twee jonge wolven met grote longinhoud en een aanzienlijk aantal snelle spiervezels hadden daar alles mee te maken. Zij zorgden tijdens de 1500m-finale van het EK in Rome voor misschien wel de spannendste 3’33”40 van mijn leven.
Jochem Vermeulen en Ruben Verheyden lieten in hun eerste grote internationale finale lef zien door recht naar de frontlinie te trekken. Het speelplan van de twee Belgen werkte perfect, totdat Jakob Ingebrigtsen zijn aanvalslust niet langer kon bedwingen. Het halve veld volgde hem als een schaduw, terwijl Verheyden en Vermeulen terugvielen naar de achterhoede. Game over? Zo leek het op 200 meter van de finish. Op 100 meter was er nauwelijks beterschap. En toen schoten twee withemden als kanonskogels naar voren: Verheyden langs binnen, Vermeulen buitenom.
Tien honderdsten scheidden zilver van een vierde plaats. Zes honderdsten bepaalden het verschil tussen vreugde om brons of tranen van teleurstelling. De zilveren medaille van Vermeulen stond symbool voor volharding en veerkracht. Onverwacht, maar meer dan verdiend. Potverdorie, wat was het mooi geweest als Verheyden mee op dat podium had gestaan. Zijn tranen achteraf lieten niemand onberoerd.
Die 1500 meter in Rome had alles: tactiek, spanning, euforie en teleurstelling. En hoewel ik het vanuit een donkere kelder moest volgen, zat ik zelden zo in een wedstrijd. Bedankt heren! En Ruben, jouw tijd op het podium komt nog.
Ruben Redant – Een nieuw tijdperk voor de Belgische 800m-mannen.
Mijn hoogtepunt van 2024? De dag waarop Eliott Crestan de Belgische 800m-geschiedenis naar een nieuw tijdperk lanceerde. Dat deed hij tijdens de Diamond League van Parijs op 7 juli. Op een dag waarop ook 2 wereldrecords sneuvelden, droeg onze landgenoot toch mijn volledige aandacht weg met zijn Belgisch record op de dubbele baanronde. Exact 17.518 dagen heeft Ivo Van Damme de Belgische geschiedenisboeken bekleed als recordhouder op de 800m. Crestan had maar liefst 1’42″43 nodig in Parijs om daar verandering in te brengen.
In het Stade Charléty nam hij het op tegen de allerbeste 800m-lopers van het moment. Ondanks zijn fabelachtige chrono was hij genoodzaakt om vrede te nemen met de 6de plaats. Djamel Sedjati, Emmanuel Wanyonyi en Gabriel Tual hadden namelijk een nog snellere troefkaart in hun arsenaal zitten. De drie heren doken samen onder 1’42, een prestatie die geen enkel publiek ooit eerder had mogen aanschouwen. Om die hoogconjunctuur op de 800m te kaderen: Crestan mag met zijn nieuw Belgisch record fier pronken met de 21ste plaats op de aller tijdenranglijst. Echter, als hij diezelfde tijd in 2023 had gelopen, zou 1’42″43 hem een 12de plaats hebben opgeleverd op dezelfde lijst. Dit betekent dat er dit jaar maar liefst negen mannen sneller zijn gegaan dan onze landgenoot. Absolute waanzin.
Gaat Crestan Van Damme achterna door het record nu ook 47 jaar in zijn bezit te houden? Dat kan niemand voorspellen, maar tegenstand zal hij zeker krijgen. Met recordtijden als 1’43”48 en 1’44”53 staan Pieter Sisk en Tibo De Smet te popelen om ook actieve pionnen te worden binnen het Diamond League-circuit, waar ze Crestan het vuur aan de schenen willen leggen. Sisk kreeg zijn kans al eens in Lausanne, waar ook hij al onder de tijd (1’43”86) van Ivo Van Damme dook. Dit verhaal is duidelijk nog niet afgelopen.
Michiel Reyntjens – Drie prachtige verhaallijnen kruisen elkaar tijdens een bloedstollende BK-finale.
Kiezen is verliezen. Daarom selecteer ik een moment waarin meteen niet één of twee, maar wel drie noemenswaardige verhalen zitten. De finale van de 400m horden op het afgelopen BK A.C. was een ongezien spektakelstuk. Paulien Couckuyt en Hanne Claes schoten allebei weg als een raket. De twee snelste vrouwen uit de Belgische geschiedenis gaven elkaar geen duimbreedte toe en stormden nek-aan-nek de laatste bocht uit. Een daverend duel was zich aan het ontspinnen tussen comebackvrouw Couckuyt – anderhalf jaar na haar kruisbandblessure was zij gestaag weer richting haar top aan het groeien – en afscheidnemend nationaal recordhoudster Claes, die haar allerlaatste seizoen wilde bekronen met een vierde Belgische titel op de horden.
Vanuit de verre achtergrond had new kid on the block Naomi Van den Broeck echter nog iets heel bijzonders in petto. Metertje per metertje dichtte ze het gat naar de kop van de koers, waar Claes het pleit aan het winnen was van Couckuyt. Het leek een knappe, maar tevergeefse inspanning te worden van de Cheetah die pas haar vierde wedstrijd ooit liep op de lage horden. Hoe Van den Broeck erin slaagde om in de laatste 5 seconden nog van haar afgetekende derde plaats naar het goud te knallen, kan ik zelfs na 100 herhalingen niet bevatten. Wát een remonte!
Van den Broeck klokte 54″80, plaatste zich daarmee als hordengroentje voor de Olympische Spelen en werd de derde Belgische vrouw aller tijden. Claes was goed voor een erg knappe 54″82, dook voor het eerst in 2024 onder de 55 secondengrens en bevestigde dat ze in haar afscheidsjaar nog steeds een absolute topper was. Ook Couckuyt doorbrak met haar 54″94 de magische barrière, een zwart-op-wit bewijs van haar geslaagde terugkeer. De aanwezige supporters waren de vierde winnaar die 30ste juni, want zij zagen misschien wel de beste (400m horden)finale uit de geschiedenis van de Belgische kampioenschappen.
