Nu de kwalificatieperiode voor de Olympische Spelen is afgelopen, kan de laatste rechte lijn naar Parijs volledig ingezet worden. Imke Vervaet kwam door enkele afzeggingen in de top 48 van de 200m terecht en mag weldra dus voor de tweede keer individueel aantreden als olympiër. Ze vertelt hoe het PR waarmee ze zich plaatste tot stand kwam en hoe het aflopen van de kwalificatieperiode voor mentale rust zorgt.
Op de vraag hoe het met haar gaat, antwoordt Imke Vervaet: “Ik ben een gelukkig meisje!” Geef ze maar eens ongelijk: Vervaet werkte dit seizoen al een hele hoop wedstrijden af en toonde zich daarbij telkens in topvorm. Haar PR over 400m bracht ze op 51”88 en met de Cheetahs greep ze als tweede pion in de finale het EK-brons, de eerste kampioenschapsmedaille ooit voor de 4x400m-vrouwen. Die perfecte aanloop bekroonde ze op het BK met de nationale titel en een nieuw PR van 23”03 over 200m. Of dat zou volstaan om naar de Spelen te mogen was op dat moment nog onduidelijk:
“Het zijn stressvolle weken geweest. Ik heb enorm toegeleefd naar het BK omdat ik wist dat het daar zou moeten gebeuren als ik me nog voor de Spelen wilde plaatsen. Voorafgaand aan het seizoen was dat mijn doel, maar ik moest alles nog bewijzen omdat ik vorig jaar door een slecht getimede blessure nog bijna niets had opgebouwd qua ranking. De aflossing is natuurlijk mijn focus, maar een individuele deelname biedt mij de kans om de vorm van mijn leven naar een topchrono te vertalen. Het ging uiteindelijk goed in Brussel en ik dacht eigenlijk dat het wel ging volstaan.”
“Begin vorige week was ik daarom enorm ontgoocheld dat ik nog vijf plaatsen van het deelnemersquotum bleek af te staan. Er gingen wel wat atletes afzeggen om voor de 100m of de 400m te kiezen, maar vijf plaatsen leek mij iets te veel. Met die overtuiging begon ik de knop al wat om te draaien. Het was voor mij niet duidelijk wanneer er meer informatie zou komen, dus toen ik zondag plots overspoeld werd met felicitaties ben ik toch flink verschoten. De voorbije weken zijn een emotionele rollercoaster geweest.”
Na de onduidelijkheid die met het einde van de kwalificatieperiode gepaard ging, geniet Vervaet nu van de herwonnen rust: “De grootste stress ligt achter mij. Ik kan eindelijk nog eens twee weken stevig doortrainen zonder elk weekend te moeten presteren op een wedstrijd. De afgelopen maanden zijn emotioneel erg belastend geweest, maar ik heb de adrenaline ook goed kunnen gebruiken om de vele wedstrijden te blijven verteren. Deze periode, waarin we een aantal zaken nog kunnen finetunen, is erg welkom. Mijn laatste wedstrijd voor de Spelen loop ik op de Flanders Cup in Ninove.”
In Parijs kan Vervaet zich dus ook individueel gaan meten op de 200m. “Ik heb een constant seizoen achter de rug, maar ik voel dat er nog iets meer in zit.” Heeft ze haar eerste sub-23” dan voor de Spelen opgespaard? “Dat speelt al een aantal jaren door mijn hoofd. Misschien zal het zelfs nodig zijn om rechtstreeks naar de halve finales te mogen.”
Anders dan in Tokio, toen Vervaet met 23”05 kon doorstoten, zijn er nu herkansingsrondes op verschillende pistenummers. “Ergens vind ik dat leuk, want ik heb nu al de garantie dat ik minstens twee keer zal mogen lopen op dat allergrootste toneel. Het neemt natuurlijk wel iets weg van het ‘alles of niets’-kampioenschapsgevoel. In die zin is het geen topregel, maar ik behoor wel tot de groep atleten in wiens voordeel hij zou kunnen uitdraaien.”
Dankzij de Cheetahs wist Vervaet al langer dat ze begin augustus in de lichtstad verwacht zou worden. De bronzen EK-medaille waar ze een belangrijk aandeel in had, vormt een grote motivatie: “We spraken er al heel lang over, dus het was een opluchting om eindelijk het eremetaal te pakken waar we al zo vaak nipt naast grepen. Tegelijk is het niveau gestegen waardoor zelfs de finale halen in Parijs geen evidentie is. De medaille heeft ons wel vertrouwen gegeven en we moeten hoog mikken. Elke koers moet gelopen worden.”
Het kwalificatiepad van de ranking is aan herziening toe
Finaal nog een noot over de kwalificatiemogelijkheden voor grote kampioenschappen. Vervaet kwalificeerde zich voor Parijs via de ranking, maar de Cheetah zou het systeem toch graag aangepast zien: “Een gemiddelde nemen van de vijf beste prestaties vind ik geen slecht idee, maar de overheersende invloed van de placing score maakt het systeem fundamenteel oneerlijk. Je moet het geluk hebben dat je binnen geraakt op grote buitenlandse meetings, want in België hebben we er uiteraard slechts een beperkt aantal. Alleen daar loont het voor je rankingpositie de moeite om een goeie prestatie neer te zetten.”
Ondanks haar voldoende hoge klassering miste Vervaet individueel het EK door niet te voldoen aan de bijkomende Belgische selectiecriteria: “Daar was ik zeker teleurgesteld over, want op basis van dit jaar had ik mijn plaats gehad op het EK. Als je strenger wilt selecteren, lijkt een nationale limiet mij eerlijker dan na de internationale kwalificatie via de ranking opnieuw op basis van een ranking te werken. Dat de 200m niet goed te combineren viel met de 4x400m hielp wel om de teleurstelling door te spoelen.”
