Wereldrecords, Belgische records, grote finales en internationaal eremetaal. 2023 bracht het allemaal. Eén persoonlijk hoogtepunt uitkiezen was dan ook geen eenvoudige klus. Toch werd de Atletieknieuwsredactie voor de keuze gesteld. Lees hier meer over onze atletiekmomenten van 2023.
Michiel Reyntjens – Cynthia Bolingo plukt de vruchten van haar doorzettingsvermogen
Eindelijk de blessures de baas blijven, eindelijk schitteren op het allerhoogste niveau, dat deed Cynthia Bolingo afgelopen zomer in Boedapest. De Brusselse evenaarde Kim Gevaert door vijfde te worden in een mondiale sprintfinale en beukte voor het eerst de magische sub 50”-poort open. De Diamond League-overwinning voor een uitzinnig thuispubliek op de Memorial Van Damme was een prachtig sluitstuk, al had er eigenlijk nog een deelname aan de DL-finale aan vast moeten hangen. Loon naar werken, want als er één ding is dat Bolingo als geen ander kan, is het vastberaden tegenslagen te lijf gaan.
Topsport is bij wijze van spreken honderd uren trainen voor één minuut wedstrijd. Om die arbeid te blijven leveren wanneer de wedstrijd door blessures wegvalt, heb je een ijzersterke mentaliteit nodig. Daarom is het verhaal van Cynthia Bolingo voor mij zo indrukwekkend en zijn de successen haar zo gegund. Keer op keer de confrontatie met blessures – zoals in 2021 toen ze op het nippertje verstek moest laten voor de Olympische Spelen – keer op keer het terugvechten. Daarin wordt ze bijgestaan door trainster, mentor en vriendin Carole Bam. Na een race benadrukt Bolingo steevast de rol van haar coach, dus het is maar correct dat ook ik dat hier doe.
Cynthia Bolingo is een voorbeeld voor velen. Ze toont dat doorzetten loont, ook wanneer een situatie uitzichtloos lijkt. Daarnaast engageert ze zich maatschappelijk door als ambassadrice op te treden voor de door Golazo naar haar vernoemde Bolingo Embracing Diversity-beweging. In haar Marollenwijk werd intussen zelfs een sporthal aan Bolingo opgedragen. Mijn nieuwjaarswens is dat ze in 2024 de lijn kan doortrekken en zonder blessures mag schitteren op de Spelen van Parijs, individueel en met de Cheetahs.
Olivier Denolf – De puzzel van Merel Maes
Drie winters geleden sprong Merel Maes als een komeet de nationale atletiektop binnen. Als 16-jarige verblufte de atlete van Waasland alle volgers door over 1m91 te wippen. ‘The sky was the limit’ voor de eerstejaarsscholiere, maar er volgden twee jaren waarin Maes haar fenomenale record niet wist te benaderen.
Daar kwam voorbije zomer verandering in. En hoe! Liefst drie keer zweefde het ondertussen 18-jarige megatalent over haar dekselse scholierenrecord. Met 1m93 als hoogtepunt wist Maes de Belgische juniorenmijlpaal van Sabrina De Leeuwna 30 jaar te evenaren. Een prestatie waar zelfs olympische kampioenes Tia Hellebaut en Nafi Thiam het hoofd voor moesten buigen.
Toch is die 1m93 niet Maes’ grootste overwinning van 2023.Waar de piepjonge hoogspringster in het verleden meermaals af te rekenen kreeg met kampioenschapsstress, presteerde ze op topniveau op het allerhoogste podium in Boedapest. De Waaslandse miste de finale dan wel op een haar na, toch was er van teleurstelling allerminst sprake. Maes was erin geslaagd om haar eigen ding te doen, plezier te maken en haar beste sprongen te produceren.
Een evolutie waarvoor ook haar coach Fernando Oliva een pluim verdient. De Vlaamse Argentijn is trainer in hoofdberoep en psycholoog in bijberoep. Al zal hij zelf het omgekeerde beweren. Feit is dat de tandem Maes-Oliva een succesvolle match blijkt. Sinds vorig jaar timmeren ze samen aan een weg naar minder blessures, minder stress en vooral meer plezier. Een cruciale balans die een atleet vaak pas later in zijn carrière onder controle krijgt. Dat Maes die puzzel legt, nog voor ze 19 kaarsjes heeft uitgeblazen, daarvoor neem ik mijn hoed af.
Jolien De Bock – Nafi Thiam geeft een “tussentijdse krachtmeting” een nieuwe betekenis
“Een tussentijdse krachtmeting.” Zo bestempelde Nafi Thiam vooraf haar trip naar het EK indoor in Istanboel. Hoewel haar naam en palmares te allen tijde druk en verwachtingen met zich meebrengen, lag dat dit keer anders. De titelverdedigster had net de overstap gemaakt naar Michael Van der Plaetsen en ging zonder enige vorm van wedstrijdritme de strijd aan.
Amper 8”23 seconden, een evenaring van haar zes jaar oude PR op de 60m horden, had Thiam nodig om weer verwachtingen te creëren. Na een PR van 15m54 in het kogelstoten was het hek helemaal van de dam. Niet alleen bij Thiam begon het te dagen. Ook bij de aanwezige Belgische pers werd er plots luidop gedroomd van een nieuw wereldrecord. Met nog twee nummers te gaan, stevenden we af op een thriller. De Poolse Sulek kon het record namelijk ook ruiken en zou Thiam tot het uiterste drijven.
Zelden voelde ik me zo nerveus als tijdens de afsluitende 800m. Een eventueel wereldrecord mogen aanschouwen blijft bijzonder. En eventueel wereldrecord mogen aanschouwen van een landgenote, is wellicht een once-in-a-lifetime experience. Ik vond er niets beters op dan mij tijdens de afsluitende vier rondjes te storten op één of andere Turkse delicatesse. Bijzonder droog, dat is het enige wat me is bijgebleven. Gelukkig zorgde Thiam voor de zoete toets.
Zes tellen lang liet ze Sulek genieten van een wereldrecord op de vijfkamp, maar daarna nam Thiam haar kroon terug. Ze sprokkelde 5.055 punten bijeen en mocht zich tien jaar na haar eerste wereldrecord bij de junioren, dat nooit gehomologeerd werd, eindelijk wereldrecordhoudster noemen. Het zijn de titels die voor eeuwig meegaan, maar zo’n record misstaat allerminst op haar imposant palmares.
Het is doodzonde dat we deze mentaal ontspannen en fysiek ijzersterke atlete outdoor moesten missen. Die achillespees toch. Maar 2024 is een nieuw jaar en wees maar zeker dat een derde olympische titel genoeg motivatie geeft om onder de Zuid-Afrikaanse zon keihard te werken. Anna Hall, Katarina Johnson-Thompson en co, wees gewaarschuwd.
