Wat. Een. Atletiekjaar. Naar jaarlijkse gewoonte kiezen onze redacteurs hun favoriete momenten van het afgelopen jaar, maar in 2021 was de keuze groter dan ooit. We splitsen het daarom op in een nationaal en een internationaal gedeelte. Na de internationale hoogtepunten gisteren schotelen we u vandaag de Belgische hoogtepunten van onze journalisten voor.
Jolien De Bock – Noor Vidts en de magie van het plezier
Nooit eerder won een landgenoot twee keer goud op de Olympische Spelen. Op Nafi Thiam haar hoed kan dus geen pluim te veel staan. Ik steek er graag nog één bij. Maar laten we toch ook even stilstaan bij het wonderjaar van haar meerkampcollega Noor Vidts.
De zilveren medaille op het EK indoor was een eerste signaal dat de meerkampster grote stappen had gezet. Wat een genot was het trouwens om haar discipline na discipline te zien groeien en glunderen in Torun. Het plezier op de piste spatte ervan af.
En dan was er nog Tokio, haar eerste Olympische Spelen. In tegenstelling tot het EK in zaal was er op voorhand eigenlijk geen sprake van podiumkansen. Foutje van ons allen. We hadden het na Rio moeten weten, dat onze zevenkampsters zichzelf op de Spelen kunnen overstijgen. Na een ronduit indrukwekkende opener van 13”17 op de 100m horden, kwam er nog een ijzersterk vervolg. De pupil van Fernando Oliva zette met vijf persoonlijke records een succesreeks neer. Haar totaal van 6.571 punten liegt er niet om. Dat Noor na twee dagen op enkele luttele punten van het brons strandt is zuur, zo zuur. Maar ook zó knap.
Waar anderen misschien zouden balen, was er bij Noor na afloop geen teleurstelling te bespeuren. Het is misschien atypisch sporters. Zij willen altijd beter, hoger, verder, sneller. Maar het is voor gewone stervelingen zoals ik inspirerend om een atleet te zien die trots is op wat ze presteert. Wat een sterke, nuchtere kop, jarenlang gedecideerd trainen en vooral plezier in wat je doet al niet oplevert.
Milan Augustijns – Brons voor Bashir, de onbaatzuchtige
We onthouden het allemaal als een behoorlijk historische sportdag, die achtste augustus van dit jaar. En hoewel ik één van de amper twee aanwezige Belgische journalisten in Sapporo was, begon mijn dag niet zo gelukkig. Om de start van de olympische marathon te bereiken moest ik er eerst in slagen om een ondergronds metrostation met zestien uitgangen te verlaten. Ik gokte pas juist bij de veertiende poging. Als er mij iemand toen gefilmd had, was ik een instant Youtube-hit geworden.
Soit, eens aan de start geraakt kwam ik al gauw Bashir Abdi tegen. “Milan, hoe is’t?”, vroeg hij. We bevonden ons op minder dan vier minuten voor de start van de marathon, en dus leek het mij niet bepaald het moment voor een gezellig praatje. Het zegt wel iets over hoe Bashir in elkaar zit. Ik maakte me er vanaf met een snelle “çava, succes hé”. De Gentenaar bleef tijdens de wedstrijd maar aanklampen voorin en snelde naar olympisch marathonbrons. Fenomenale prestatie, met dank aan zijn Nederlandse maatje Abdi Nageeye. Beelden voor de eeuwigheid.
Na de wedstrijd en de daaropvolgende persconferentie nam ik de lift richting mijn geliefde metrostation. Stonden ook in die lift: een zekere Eliud Kipchoge en bronzen Bashir. Die laatste legde zijn hand op mijn schouder en vroeg ten tweede male “Hoe gaat het nu eigenlijk met jou?”. Mijn korte antwoord van drie uur eerder was blijkbaar niet voldoende. Ook na een onwaarschijnlijk sportief succes denkt Bashir aan anderen. Als iedereen zo altruïstisch was, dan was de wereld een mooiere wereld.
Quinten Lafort – Eliott Crestan, een gezonde portie lef
Jonge twintigers en in sommige gevallen zelfs tieners veroverden in 2021 vele atletiekharten. Eliott Crestan deed dat het afgelopen jaar eveneens. De iet wat nonchalant ogende 800m-specialist begon aan 2021 met de nodige knaldrang. Een Belgisch record in zaal van 1’46″40 bij zijn seizoensopener onderstreepte zijn ambities. Crestan zou vervolgens knappe beurten maken op onder meer de World Indoor Tour in Liévin en het EK indoor in Torun, waar hij ondanks een stel superbenen net naast de finale greep.
Hét grote doel van Crestan volgde echter pas in het zomerseizoen. Na afloop van een regenachtige micromeeting in Lier zei hij doodleuk: “één van de komende weken wil ik me plaatsen voor Tokio, niet via de ranking, gewoon door de limiet te lopen”. En zo geschiedde, want een slordige maand later dook hij welgeteld één honderdste onder die limiet.
Crestan trok in juli naar het EK voor beloften zonder in bloedvorm te verkeren, maar keerde naar België terug met een zilveren plak. In Tokio was die bloedvorm er wél, maar de atleet charmeerde me vooral door als lefgozer mee te strijden met de absolute wereldtop. De manier waarop hij zonder omkijken een gooi deed naar een finaleplaats in Tokio, deed me spontaan terugdenken aan de volgende quote van de voormalige Australische topper Craig Mottram: “It all comes down to the size of your balls”. Die quote typeert de 22-jarige Belg. Ik wens het nationale schoolvoorbeeld van een gezonde portie lef dan ook een wervelend jaar toe.
Maura De Troyer – Cynthia Bolingo: beste en meest teleurstellende jaar ooit?
“Bolingo mag dromen van een finale op de Spelen.” Met deze veelbelovende woorden van Kim Gevaert in het achterhoofd trok Cynthia Bolingo in de beste vorm van haar leven richting Tokio. Afgelopen zomer verbrak ze maar liefst drie keer het Belgisch record op de 400m. Daarnaast liep ze ook nog eens de olympische limiet op de 200m in 22”79. Op de KBC-nacht sprintte ze tot mijn verbazing in de gietende regen naar 50”72. Als je dacht dat Bolingo de top van haar kunnen had bereikt, dan was je mis. In Nancy snelde ze naar een formidabele 50”32.
Deze tijd opende perspectieven, individueel maar ook voor de aflossingsploegen. Ik keek vol spanning uit naar haar optreden in Tokio. Het noodlot sloeg toe in het trainingskamp in Mito. Bolingo liep er een spierscheur op. Atletiekfans, maar vooral Bolingo zelf wachtten in spanning op het verdict. Misschien kon ze wel nog starten in de finale van de mixed relays? Tijdens de opwarming liep Bolingo weer een blessure op. De Olympische Spelen missen – zeker als je in de beste vorm van je leven verkeert – doet pijn.
Hopelijk neemt Bolingo de tijd om haar teleurstelling te verwerken, en er daarna weer volop voor te gaan. Ze heeft haar capaciteiten als topatlete in 2021 bewezen, met of zonder de Olympische Spelen.
Tim Vandevelde – Jente Hauttekeete, tien om te zien!
Ik zal er niet te veel woorden aan vuilmaken: Jente Hauttekeete is één van de namen die het Belgische atletiekjaar heeft gekleurd. Hij geldt momenteel als een van de grootste talenten van ons land. Dat toonde hij begin 2021 al door het wereldjuniorenrecord op de indoorzevenkamp van de tabellen te vegen. Maar Hauttekeete liet zich ook in de zomer gelden. Tot twee keer toe verbeterde hij het BR op de tienkamp voor junioren. In Tallinn leverde het hem een Europese juniorentitel op.
Voor mij was het toen al duidelijk: die jonge kerel wil meer. Neem nu een gouden plak op het WK voor de junioren in Nairobi een goede maand na zijn triomf op het EK. Dat zou niet misstaan in zijn prijzenkast. Helaas gooide de tweede dag roet in het eten en was het goud bij aanvang van de 1.500m al gaan vliegen. Je zag gewoon aan Jentes gezicht dat hij teleurgesteld was na zijn WK-zilver. Maar dat toont gewoon aan dat hij ambitie heeft en voor goud wil gaan. Daarom ben ik ervan overtuigd dat hij ons de komende jaren nog prachtige momenten kan bezorgen.
