Ook Rooms en Vandenbussche reageren op gebrek aan vrouwen binnen EK-selectie: “Dringend tijd voor verandering”

“Gisteren vroeg Sofie Lemaire mij in het Radio 1-programma De wereld van Sofie of je van topsport niet doodongelukkig wordt. Ik reageerde met een glimlach en relativeerde haar vraag: topsport levert mooie ervaringen op, vriendschappen, rijke emoties, erkenning en waardering… Vandaag had ik haar ongetwijfeld een ander antwoord gegeven.

De beslissing van de selectiecommissie weerspiegelt, voor het zoveelste jaar op rij, hoe sterk we overgeleverd worden aan de arbitraire macht van een aantal (onbekende) figuren met obscure regels die willekeurig worden toegepast”, begint Vandenbussche.

“Een wedstrijdverloop is onvoorspelbaar en levert soms ongelukkige situaties op: atleten hebben pech met een verkeerde tactiek, een mindere conditie of een onverwacht voorval tijdens de wedstrijd (ik spreek uit ervaring). Maar de criteria om atletes naar een EK te sturen, mogen niets met onvoorspelbaarheid te maken hebben. Ze moeten meetbaar en eerlijk geformuleerd zijn, opdat er een objectieve beslissing kan genomen worden, ongeacht geslacht, club en federatie (Waalse en Vlaamse bond).”

“Waarom wordt de CrossCup in Roeselare een ‘selectiewedstrijd’ genoemd als er amper of geen vrouwen gestuurd worden? Zouden ze het niet beter een ‘mannelijke selectiestrijd’ noemen? Deze beslissing reikt verder dan enkele namen op papier. Het is een symptoom van een veel dieper gegeven waar atletes zoals Nina, Lisa, Sofie en ikzelf, maar ook de jeugdcategorieën bij de vrouwen, de moed bij verliezen. Dit gaat niet alleen over gebrek aan transparantie, maar over discriminatie en onrechtvaardigheid. Het is dringend tijd voor verandering”, besloot Vandenbussche krachtig.

“Met spijt in het hart vernam ik enkele uren geleden via sociale media de selectie voor het EK veldlopen te Fingal/Dublin. Ik zal er niet bij zijn op 12 december en samen met mij geen enkele vrouw met ambitie in de categorieën U23 en senioren. Afgelopen zondag gaf ik tijdens de selectiecross in Roeselare alles wat in mij zat, net zoals elke vrouw en elke man die aan de startlijn stond. Ik kwam uitgeput toe en Hanna (Vandenbussche, red.) zei me: “Je gaat naar het EK”. Ik lachte maar dacht vooral aan de warme douche die me te wachten stond, want die had ik wel verdiend.”,

“Ik kreeg veel felicitaties en er werd gepraat over mijn mogelijke EK-selectie. Velen waren er zeker van dat ik er bij zou zijn. Ik was er absoluut niet zo zeker van, ik ga ondertussen al enkele jaren mee en weet inmiddels wel hoe het machtsspelletje werkt. Vervolgens keek ik met veel appreciatie naar de wedstrijd van de senioren mannen. Het modderspektakel was leuk om te aanschouwen, dat moet ik eerlijk bekennen. Stiekem voelde ik me echter ook wat jaloers. Ik zag immers de top vier juichend over de finish komen. Ze voelden zich zeker van hun stuk dat ze er ook over twee weken zouden bij zijn. Hun gevoel moet fantastisch zijn geweest. Het is een gevoel dat ik nooit of te nimmer heb ervaren in Roeselare. Als vrouw weet je immers nooit of je prestatie wel zal volstaan”.

“Ter illustratie, één van de eerste vragen die Nina (Lauwaert) na de wedstrijd kreeg was of dit wel voldoende was voor een EK-selectie.  Ze glimlachte en zei: “Daar beslis ik niet over”. Nina had gelijk. Het enige wat wij kunnen doen is ons helemaal leeg lopen, over de rooie en nog wat verder. Nadien beslissen een paar mannen op leeftijd, (zit er überhaupt een vrouw in de selectiecommissie?) die niet nader genoemde clubs vertegenwoordigen, over het al dan niet afvaardigen van atleten naar een internationaal kampioenschap. Het omschreven streefdoel is top 20 of top zes in teamverband. Ten eerste vraag ik me af waarom dit wordt geëist? Als top 20 de vereiste is om te mogen deelnemen, hoeven er maar 20 atleten aan de start te staan, toch? Toch strijden er jaarlijks meer dan 70 vrouwen voor de Europese titel.”

“In andere landen wordt er dus blijkbaar op andere criteria geselecteerd. Financiële redenen zijn er niet want elk land mag in elke categorie vier atleten afvaardigen op kosten van European Athletics. Ten tweede vraag ik me af waarop ze zich baseren. Hoe kunnen zij, waarvan ik vermoed dat er enkelen zelfs niet aanwezig waren in Roeselare, inschatten dat Nina, Hanna, Sofie of ik geen top 20 waard zouden zijn? Of waarom we als team geen top 6 zouden kunnen ambiëren. Los van het feit dat het parkoers in Roeselare zelden een waardemeter is voor dat van het EK, is er ook geen internationale concurrentie die als maatstaf kan dienen en bestaan er bij mijn weten ook geen wiskundige formules om op basis van rondetijden of het eindklassement predicties te doen. Subjectief denken ten top dus.”

“Slechts één individuele vrouw op het EK. Is dit het signaal dat we willen geven? Als we het niveau binnen het lange afstandslopen bij de vrouwen willen opkrikken, moeten we dan geen ander sein geven? Hoe kunnen jonge meisjes in godsnaam dromen van een atletiekcarrière? Ikzelf begin in januari te werken als kinesitherapeut in de pediatrie. Ik heb gekozen om niet voltijds aan de slag te gaan om de combinatie met topsport mogelijk te houden. Ik heb gekozen om mijn dromen achterna te gaan. Deze niet-selectie zal daar niets aan veranderen, maar wat bij jongere meisjes? Zij gaan komende jaren nog voor belangrijke keuzes komen te staan. Met dit signaal wordt er simpelweg gezegd: “Kies niet voor de sport, want je dromen zijn bedrog”.”

Ik hoop dat ze beter weten, dat ze alsnog hun dromen achterna gaan. Eigenlijk is deze selectie pure discriminatie, een geval van ongelijke rechten en kansen, een verhaal van twee maten en twee gewichten. Ik ontken absoluut niet dat de mannen momenteel globaal een “hoger” niveau halen. Maar, we moeten echt stoppen met de vergelijking. De generatie die nu heerst bij de mannen is van ongezien niveau. Hun prestaties inspireren me op alle vlakken. Ik ben er echter van overtuigd dat we op lange termijn dit bij de vrouwen óók kunnen bereiken. Dan wel mét goede signalen! Ik sprak al met een paar conculega’s. De teleurstelling is groot, maar was te verwachten. Het is erg om te zeggen, maar we zijn de ongelijkheid inmiddels gewend geraakt. Voor zover je dit onrecht gewoon kan worden natuurlijk. We luisterden naar elkaar en er werd al geopperd om volgend jaar misschien allemaal niet deel te nemen in Roeselare. Misschien moeten we dat gewoon eens doen. Al zullen ze ons ook dan niet selecteren, gokje wagen?”

“Laat ons nu eerst en vooral één ding doen. Meer dan ooit supporteren voor Annelies, Vanessa, Elise en Paulien (Relays). Ze gaan dat daar schitterend doen, zeker weten.
Welk resultaat ook, we’ve got your back ladies! Ten slotte vraag ik nog om deze brief te delen. Niet alleen door vrouwen, maar ook door mannen. Misschien komt het dan wel bij de selectiecommissie terecht. Ik heb namelijk zelf hun mailadres niet, want weet iemand notabene wie hier in zit? Sportieve groetjes en misschien, ooit, tot op een EK cross!”, besloot Rooms.