Nafi Thiam flikte gisteren waar geen enkele Belg eerder in slaagde. Ze won voor de tweede keer olympisch goud. Achteraf vertelde de beste zevenkampster ter wereld hoe moeilijk het allemaal is geweest. De blessures, de immense druk, de positieve test van haar coach: Thiam werd er bijzonder emotioneel van.
“Het zijn twee lastige jaren geweest vol hoogtes en laagtes”, blikt Thiam terug. Ze doelde daarmee in de eerste plaats op blessures aan rug, kuit en achillespees. “Als het fysiek niet goed zit, wordt het mentaal ook lastig. Ik ben trots dat ik toch heb volgehouden en op wat ik hier bereikt heb. De wedstrijd zelf was ook opnieuw lastig, vooral de eerste dag. Ik heb gevochten, maar het ging moeizaam.”
Na een minderde eerste dag pompte Thiam zich op voor een betere tweede dag, maar die begon meteen met tegenslag. “Ik wist dat ik een dikke tweede dag zou nodig hebben voor goud, maar ‘s morgens was er dan de positieve test van Roger. Toen dacht ik echt: shit zeg, hoe ga ik die technische proeven ooit afwerken zonder hem? Ik had echt zin om te huilen. Het maakte het allemaal nog lastiger, maar ik ben fier dat ik mij erdoorheen heb geworsteld. Het is de titel van heel veel, maar vooral van de volharding.”
Het volharden resulteerde in historie. Als eerste Belg wint Thiam twee keer olympisch goud. “Momenteel realiseer ik mij dat nog niet”, zegt de tweevoudige kampioene. “Jullie zeggen dat nu wel, maar het komt nog niet binnen. En toch kan ik wel al zeggen dat ik trots ben.”
Michael Van der Plaetsen verving even Roger Lespagnard, terwijl die in quarantaine zat. “Ik moet hem echt wel bedanken”, aldus Thiam. “Hij is in zeven haasten naar het stadion afgezakt en heeft het goed gedaan. Bij een atleet die je niet kent kan je technisch niet te veel bijsturen, dus hij heeft me vooral goed gemotiveerd.”
Thiam bekende na haar wedstrijd ook dat ze vorige week nog op een stevig fysiek euvel stootte. “Een week geleden kon ik niet eens lopen van de rugpijn”, vertelt ze. “Het was een ontsteking door overbelasting, die mijn hele rug blokkeerde. Daarom ben ik sneller dan voorzien naar het olympisch dorp afgezakt, om bij dokter Bellemans en kiné Maarten Thyssen te kunnen zijn. Zij hebben mijn rugproblemen altijd opgevolgd. Het was miserie van begin tot einde, maar ik ben blij dat ik zo’n topteam rond mij heb.”
Door alles wat er bijkwam, was het goud van Tokio misschien wel lastiger dan het goud van Rio. “Rio was ook geen zondagswandelingetje hé, maar het mentale was wel anders omdat niemand mij daar verwachtte. Daar kon ik rustig mijn eigen ding doen en heb ik mij echt geamuseerd. Dat was hier moeilijk. De druk was zodanig groot dat het lastig werd in mijn hoofd.”
Na alle spanning en inspanning is het nu eindelijk tijd voor rust. “Ik ben zo uitgeput, zo moe. Ik heb vakantie nodig. Waar ik nu zin in heb, is zestien uur aan een stuk slapen”, besluit Thiam.
