Justien Grillet ziet eindelijk weer licht aan het einde van een lange tunnel vol blessureperikelen. Na een heel seizoen geteisterd te zijn geweest door achillespeesklachten, lijkt de oplossing gevonden. Een operatie bleek noodzakelijk, maar het probleem zou nu van de baan moeten zijn.
Het ging Justien Grillet voor de wind in 2018. Op het EK in Berlijn bereikte ze de halve finale op de 400 meter horden en werd ze knap vierde met de Belgian Cheetahs. Het jaar daarop verliep een pak minder rooskleurig. De 25-jarige atlete kon namelijk amper twee keer de wedstrijdspikes aanbinden. De achillespees was de grote boosdoener en gooide maandenlang roet in het eten. “Ik heb al een paar jaar last van mijn achillespees, maar het laatste jaar werd het heel moeilijk om een normaal trainingsregime aan te houden”, begon Grillet.
“Een jaar geleden werd een achillespeesontsteking met achterliggend een acute bursitis vastgesteld”, lichtte ze haar blessure verder toe. “Revalideren was dus de boodschap, maar dat verliep best goed. Ik kon nog twee wedstrijden meepikken, maar een maand later begon de miserie opnieuw. Mijn achillespees begon plots op een andere plaats te zeuren. Deze keer was het moeilijker om een juiste diagnose te stellen. Telkens wanneer ik opnieuw mocht beginnen lopen, speelde de achillespees weer op. Ik werd er compleet zot van”, verduidelijkte de specialiste van de lage horden.
Er zat niets anders op dan andere pistes te verkennen om eindelijk van dat euvel verlost te geraken. De Belgian Cheetah probeerde van alles, maar kwam uiteindelijk uit bij een arts in het buitenland die het probleem vond. “In België zaten we allemaal met de handen in het haar. Na mijn laatste herval werd het duidelijk dat we iets over het hoofd zagen. Uiteindelijk kwam ik bij dokter Alfredson terecht, een specialist op vlak van aanslepende achillespeesklachten. Samen vonden we het ontbrekende puzzelstukje. De behandeling werd meteen duidelijk. Het grote probleem was de insertie van mijn plantarisspier en die werd dan ook samen met mijn slijmbeurs en wat botweefsel weggesneden”, aldus de studente kinesitherapie.
“Nog te vroeg om grote doelen te stellen”
De operatie gaat logischerwijs opnieuw gepaard met revalideren. Grillet lijkt er alleszins vol goede moed en enthousiasme aan te beginnen, ondanks dat ze het de voorbije maanden mentaal soms zwaar te verduren kreeg. “Ik heb het geluk dat er niet in mijn achillespees zelf werd gesneden, waardoor ik normaal over zes weken de belasting gradueel mag beginnen opbouwen. Er zijn natuurlijk nog veel factoren die ik zelf niet in de hand heb, waardoor ik moeilijk een exacte termijn op mijn herstel kan plakken. Ik weet wel dat ik elke dag al het mogelijke zal trainen. Als ik mijn eerste volledige looptraining ga kunnen afwerken, dan zal ik eens goed ‘blèten’ van geluk”, lachte Grillet.
De revalidatie staat nog in zijn kinderschoenen, waardoor Grillet zich nog niet waagt aan gekke uitspraken over haar doelen. Voorzichtig opbouwen heeft prioriteit. “Te snel willen gaan kan nieuwe blessures creëren, dus ik werk stap per stap. Ik ben nooit volledig gestopt met trainen, maar zo’n blessure kruipt toch in de kleren. Het is momenteel nog te vroeg om grote doelen te stellen.”
De VS-atlete kon zich alleszins enorm optrekken aan de successen van haar lotgenoten. “De blessure heeft zeker sporen nagelaten, maar het is wat het is. Elke atleet wordt op een bepaald moment wel eens geconfronteerd met een zware blessure. Atletiek is nu eenmaal een harde sport. Ik heb zoveel goede voorbeelden van atleten die niet opgaven na een zware blessure en het nu goed doen. Kijk maar naar Nenah De Coninck, Stijn Baeten en Imke Vervaet. Hanne Claes is nog zo iemand! Echt knap waar zij nu staat na jaren miserie gehad te hebben met haar achillespezen. Ik moest het voorbije seizoen van de zijlijn toekijken, en dat was mentaal zeker niet makkelijk, maar ik gunde hen alle succes. Zij deden mij geloven dat het goedkomt”, besloot de hordeloopster
