De Belgian Cheetahs vierden afgelopen woensdag in Anderlecht hun kwalificatie voor de Olympische Spelen in Tokio met een klein feestje, waarop de atletes en hun begeleiders het woord namen om terug te blikken op de dolle rit van het project, dat pas in maart 2018 gelanceerd werd. Vooral het doorzettingsvermogen van de atletes kwam telkens naar boven.
Vierde op het EK in Berlijn in 2018, vijfde op het EK in zaal in Glasgow, tiende op de World Relays in Yokohama én vijfde op het WK in Doha. Een stevig palmares voor een team dat het levenslicht zag in maart 2018. De Belgian Cheetahs zijn in een mum van tijd een vaste waarde geworden in het Belgische atletieklandschap. De opstart van het project was echter geen sinecure. Zo bleek nogmaals afgelopen woensdag in Anderlecht waar het team vrienden, familie, begeleiders en de pers bedankte voor de steun die ze het afgelopen anderhalf jaar in het bijzonder hebben gekregen.
Carole Bam, de coach van de Cheetahs, kan niet anders dan tevreden terugblikken op de rit die haar project heeft afgelegd. “Er is ons voor de start van het team telkens gezegd geweest dat het een onmogelijke opdracht was. Velen vonden ons project gewoonweg onrealistisch. Voor de buitenwereld was het blijkbaar nodig om ons te bewijzen alvorens hulp te krijgen. Gelukkig kan ik rekenen op ongelooflijk gemotiveerde atletes en begint er op vlak van steun ook stelselmatig verandering te komen”, vertelde Bam.
Van ‘schaarste’ naar weelde
De reden voor die twijfels waren vooral het feit dat ons land op dat moment over slechts enkele specialistes op de baanronde of baanronde met horden beschikte. Intussen kennen beide disciplines een enorme boost, aangezien er héél wat namen ondertussen deel uitmaken van het team. Dat werd op het jongste WK in Doha bewezen, aangezien zowel Paulien Couckuyt als Imke Vervaet (die samen met Camille Laus en Hanne Claes eerst een finaleticket behaalden met een BR om in die finale vijfde te worden) geen deel uitmaakten van de Cheetahs in 2018.
Manon Depuydt, Lucie Ferauge, Liefde Schoemaker en Elise Lasser zijn enkele jonge namen in de ondertussen brede kern. Margo Van Puyvelde, Justien Grillet en Cynthia Bolingo werken hard om in 2020 opnieuw deel uit te maken van het team. Het trio kende het afgelopen jaar tegenslagen door blessures. Er zullen geen 11 atletes kunnen afzakken naar Tokio, maar ook de thuisblijvers moeten blijven vechten. Dat was één van de boodschappen die werd meegegeven afgelopen woensdag.
Sportpsychologe Ellen Schouppe: “Nog maar één keer onder eigen verwachtingen gepresteerd”
Ellen Schouppe, die de groep op psychologisch vlak begeleidt, nam het woord om een overzicht te geven over het parcours dat het team heeft afgelegd. “Het is indrukwekkend hoe de atletes in teamverband altijd net iets meer kunnen. Voor elk kampioenschap stellen we in samenspraak met de teamleden doelen op. Voorlopig is er slechts één keer onder de verwachtingen gepresteerd en dat was op het EK in zaal in Glasgow. Een medaille was daar het doel. Het werd een vijfde plaats in een BR. Dat is een erg leerrijke ervaring geweest. Het is eigen aan de Cheetahs om hoog te mikken. Ze zijn een fantastische groep om mee samen te werken”, aldus de sportpsychologe.
Jacques Borlée: “De Cheetahs en Tornados ondersteunen elkaar”
Ook Jacques Borlée, de hofleverancier van het project met twee vaste waarden Hanne Claes en Camille Laus, nam het op voor het team. “In september 2017 is het dossier ingediend voor de Cheetahs. Ik geloofde er toen enorm hard in, aangezien het om een erg sterk project ging. Er kwam echter geen steun. In februari 2018 hebben Hanne en Camille nogmaals gezegd dat ze absoluut een aflossingsteam voor ogen hadden. Logischerwijs geloof je in je eigen atleten. Simpel zou het echter niet worden, maar het parcours dat ze sindsdien hebben afgelegd, is absoluut onwaarschijnlijk. Hun sterkte is ook dat de atletes zelf een enorme drijvende kracht zijn voor elkaar. Dat moeten ze zeker behouden, want het is en blijft hun project. De Cheetahs hebben in mijn ogen de Tornados extra gemotiveerd in Doha om nog meer te gaan voor eremetaal. Beide teams ondersteunen elkaar. Zo heb ik de Tornados gevraagd om voor de finale de energie en het enthousiasme van de Cheetahs over te nemen. De rest van het verhaal kent u”, klonk het bij Borlée.
