Hij heeft er een hele tijd naar uitgekeken, op 3 januari is het zover. Jonathan Sacoor verhuist dan voor vijf maanden naar de Verenigde Staten, meer bepaald naar de universiteit van Tennessee. Hij vertelde erover bij de VAL.
De meer dan terechte vaststelling dat 2018 een historisch atletiekjaar was voor België, is mede aan Jonathan Sacoor/OEH te danken. Individueel was de 400 meterloper goed voor goud in Tampere, als Tornado veroverde hij goud in Berlijn en brons in Birmingham. Op het einde van het seizoen botste hij wat op zijn grenzen, en op de Memorial Van Damme liep hij een beginnende stressfractuur op. “De geplande lange rust is door die blessure een héél lange rust geworden”, vertelt Jonathan. “Op stage in Lanzarote met het BOIC, twee maanden na de Memorial, ben ik pas voor het eerst weer de piste opgegaan. Maar mijn voet was nog altijd gevoelig en we moesten het nog wat langer rustig aan doen.”
Midden december volgde een tweede winterstage: twaalf dagen naar Tenerife. Daar ging de trainingsintensiteit voor het eerst omhoog. “Het snellere werk is er een eerste keer aan bod gekomen, na meer dan drie maanden. Aan mijn voet voelde ik niets meer. Momenteel probeer ik weer op te bouwen wat ik de afgelopen maanden verloren heb. Ik doe nog niks specifiek en werk heel algemeen, vooral op mobiliteit en stabiliteit.”
Op donderdag 3 januari vertrekt Jonathan voor vijf maanden naar de Verenigde Staten, waar hij aan de universiteit van Tennessee gaat studeren en trainen, onder leiding van de Zimbabwaan Ken Harnden. “Ik heb er zin in. Hopelijk ga ik er veel bijleren, en dan bedoel ik niet alleen op atletiekvlak, maar op mezelf leren leven, zelfstandiger worden en de Amerikaanse teamspirit leren kennen.”
Eens bekend was dat hij in Amerika ging studeren, kreeg Jonathan regelmatig te horen hoe mensen bevreesd waren dat hij zich er zou verbranden. Maar hij nam zijn voorzorgsmaatregelen. “Alles is al lang vastgelegd, en de schema’s worden geschreven in samenwerking met Jacques Borlée. In die vijf maanden mag ik aan zes wedstrijden deelnemen. Dus ik ga mij daar zeker niet forceren.”
De planning voor 2019 begint stilaan vorm te krijgen, al zijn de knopen voor de tweede helft van de zomer nog niet allemaal doorgehakt. “Voor eind februari heeft het gezien mijn huidige vorm geen zin om wedstrijden te lopen. Daarna zal ik misschien nog een of twee indoormeetings lopen, en dan vier of vijf keer outdoor. Op 1 en 2 juni vinden de NCAA-kampioenschappen plaats. Nadien keer ik onmiddellijk terug naar België, maar neem ik eerst twee weken rust. Aan welke wedstrijden ik nadien deelneem, moeten we nog bespreken. Maar de Memorial en waarschijnlijk ook de 4×400 meter op het EK U23 zullen er wel bijzijn.”
Hoewel student-atleten in de VS aardig in de watten worden gelegd, moet er natuurlijk ook nog gestudeerd worden. “De lessen zijn verplicht, en zo zal het behoorlijk druk worden. Ik heb al gehoord van anderen dat het programma van ’s ochtends tot ’s avonds goed gevuld is. Maar ik heb er vertrouwen in dat ik mijn draai zal vinden. Er is per vier atleten een studiecoördinator, dus ik zal goed verzorgd worden.”
Na zijn boerenjaar heeft Jonathan ondertussen aan den lijve ondervonden dat een bekende sporter meer verplichtingen heeft dan alleen maar sporten. Ook sponsors en journalisten trekken aan zijn mouw. “Er komen extra dingen bij kijken. Na de Memorial is het té druk geworden. Ik had elke dag iets te doen en ben heel ziek geworden. Dat was mijn eigen fout: ik had op alles ja gezegd. Het zal fijn zijn dat het op dat vlak rustig wordt in Amerika. Eens ik terugkeer zal ik een manager onder de arm moeten nemen, want het vreet allemaal energie, terwijl de focus op mijn sport moet blijven.”
