Koen Naert mocht tijdens het weekend van de CrossCup Relays zijn eerste Gouden Spike in ontvangst nemen. Het was een terechte bekroning voor de Europese kampioen op de marathon. Voor Naert was 2018 een grand cru. Naast zijn Europese titel werd hij ook derde Europeaan op het WK halve marathon in een stevig PR. Genoeg redenen dus om samen met Naert zijn seizoen te overlopen en vooruit te blikken naar 2019.
Op de Gouden Spike van 2017 zei Koen Naert het volgende tegen ons in verband met het EK in Berlijn: “Bij de beste acht finishen is een realistische doelstelling. Alles moet meezitten voor een eventuele top vijf. Een medaille is een absolute droom”. Het draaide net iets anders uit voor Naert in de Duitse hoofdstad.
“Vooraf is het moeilijk om grote uitspraken te doen. Ik had toen nog de marathon van New York in de benen zitten. Op die marathon kende ik geen ideale voorbereiding, waardoor je qua ambities ook niet al te veel wilt beloven. Richting het EK wou ik dus niet veel prijsgeven, maar ik voelde wel net voor de beslissende race dat ik in bloedvorm verkeerde. Een medaille behalen leek voordien een utopie, maar in de weken voorafgaand aan het EK besefte ik dat die utopie niet langer bestond. Winnen leek toen nog niet aan de orde”, vertelde Naert.
Zelfde aanpak hanteren in 2020
Ook in verband met het WK halve marathon hield Naert er bescheiden ambities op na. Eveneens op de Gouden Spike in 2017 had hij het vooral over het verbeteren van zijn PR. Eventuele tijden kwamen daarbij niet ter sprake. De atleet van RESC zou 22ste worden in 1u01:42, bijna twee minuten beter dan zijn toenmalige besttijd.
“Eigenlijk wou ik de aanpak voor 2018 al testen in 2016 met het oog op de Olympische Spelen in Rio. Door een stressfractuur zag ik echter het WK halve marathon in het water vallen. Raymond (Van Paemel, zijn coach; red.) en ik waren er al langer van overtuigd dat een snelle halve de sleutel tot succes kon zijn. Zeker in het jaar van een kampioenschapsmarathon. Van belang is daarbij vooral het omhoogtrekken van mijn basistempo. Dat is in Valencia erg goed gelukt. Normaal hanteren we die aanpak opnieuw in 2020 richting Tokio”, aldus de Europese kampioen op de marathon.
De bescheiden woorden van Naert ruimden na zijn Europese titel even plaats voor dolle vreugde en dito quotes: “Op een gegeven moment zei ik: ik eet ze hier allemaal op.”
“Tijdens die bewuste race heb ik mijn knop moeten omdraaien. Ik besefte plots dat ik meestreed voor de medailles, iets waar ik in het verleden vrede mee zou nemen. Ik zei echter meteen tegen mezelf: nu ga je voor winst. Een kilometer later koos ik het hazenpad. Mijn focus bleef echter tot de laatste 500m intact. Ik heb veel mensen gezien en gehoord onderweg, maar slechts enkelingen heb ik echt herkend. In de laatste rechte lijn wou ik absoluut nog een vlag te pakken krijgen. Ook die neuspleister trok ik dan los – om goed op de foto te staan hé (lacht; red.). Daarna kwamen alle opgekropte emoties los.”
“Weinig gevoel als ik over Doha spreek”
Die Europese titel op zich was al straf, maar dat hij in Berlijn ook voor het eerst onder 2u10 zou duiken hadden weinigen zien aankomen. Het was meteen een indicatie dat het in de toekomst een stuk sneller kan in een wedstrijd met tempomakers. Het WK in Doha laat de atleet aan zich passeren, aangezien hij geen fan van het concept is.
“Dat geeft je een enorme vertrouwensboost. Die chrono kan en moet beter. Het was die dag eigenlijk te warm voor een marathon. Ik moet echter ergens geduld hebben, want we hebben maximaal twee kansen per jaar om te schitteren. Als ik een vlekkeloze voorbereiding ken, dan kan het sneller. Het hoeft echter niet in 2019. Er zijn verschillende redenen om niet aan de start van het WK te komen. In mijn ogen is het belangrijkste bij een marathon dat mijn ogen beginnen fonkelen als ik aan de race denk. Dat had en heb ik bij het EK. Mijn ogen blinken nu voor de marathon van Rotterdam. Ik zal daar mijn voorjaarsmarathon lopen, waarschijnlijk in het gezelschap van Bashir Abdi. Je verliest 5% van je capaciteiten als je niet uitkijkt naar een wedstrijd. Dat is het geval met Doha. Om middernacht lopen om te ontsnappen aan de warmte spreekt me niet aan. Mijn tweede marathon in 2019 staat nog niet vast. De kans bestaat dat ik in september loop, pakweg Berlijn, maar het kan evengoed ergens in december worden.”
In Berlijn was Naert niet de enige afstandsloper met een medaille rond zijn nek. Ook Bashir Abdi keerde met eremetaal terug uit de Duitse hoofdstad. De andere Belgen behaalden knappe ereplaatsen. Nog geen maand later zou Eliud Kipchoge door de straten van Berlijn scheuren. De Keniaan knalde naar een weergaloos WR van 2u01:39.
“Het afstandslopen zit in de lift. Het leeft bij de mensen. Ik ben fan van de grote evenementen zoals de Spartacus Run, Urbain Trails etc. De grote meute wil terug lopen en dat kan je alleen maar toejuichen. Het niveau in de breedte is ondertussen ook aan het verhogen. Daar was Berlijn het schoolvoorbeeld van. De marathon van Eliud was ronduit geweldig. Iedereen wist dat hij de man was. Om het dan te doen én op zijn manier, daar wordt een mens stil van. Zijn mentale kracht tijdens die soloslim was immens. Ik zie de komende jaren niemand in de buurt van die chrono komen, tenzij hij zelf nog sneller wil gaan.”
Het Europees record is intussen in handen Mo Farah, die aan zijn tweede carrière is begonnen. In zijn derde marathon ooit schoot de Britse superster raak. Farah won in Chicago in een tijd van 2u05:11. Ruim beter dan het ER van Sondre Nordstad Moen, die in december 2017 tot 2u05:48 kwam.
“Ik vind het eerlijk gezegd jammer dat Sondre zijn record kwijt is. Ik ken hem behoorlijk goed en hij heeft zijn status als recordhouder nooit echt ten volle kunnen benutten. Daarmee zeg ik impliciet dat ik geen fan ben van Farah, ach ja ik heb het gewoon meer voor de sympathieke Noor”, gaf de atleet mee.
De komende jaren beloven gouden marathonjaren te gaan worden voor de Belgische atletiek. Met Naert en Bashir Abdi bij de mannen, maar ook met onder meer Nina Lauwaert bij de vrouwen.
“Er liggen enkele schitterende jaren in het verschiet. Dat kan ik jullie alvast garanderen. het zal niet alleen goed zijn voor de motivatie binnen de Belgische atletiekwereld, maar het zal ook het niveau ten goede komen. Het zal een ongeziene periode worden in de geschiedenis”, besloot Naert.
Halve marathon Brugge
De dag na zijn Gouden Spike kwam Naert voor eigen volk aan de start van de halve marathon van Brugge. Meteen zijn eerste race na zijn Europese titel. Met 1u05:22 haalde de Europese marathonkampioen het vlot. Hij gaf ook aan dat hij niet echt getraind was om die afstand op wedstrijd te overbruggen.
“Ik was absoluut niet voorbereid om een goede halve marathon af te werken, maar dan was het wel een mooie test voor eigen volk. Komende winter kom ik niet in actie in het veld. Een keuze die ik maak om mijn gevoelige pezen te sparen”, verklaarde de atleet.
