Axelle Dauwens trok twee jaar geleden naar Denemarken met enkele grote doelen in het achterhoofd, waaronder regelmatig in de 55 seconden op de 400m horden lopen en een topvijfstek bemachtigen op het EK in Berlijn. Een opzet waarin de 27-jarige atlete niet wist te slagen, waardoor de drang om de spikes aan de haak te hangen plots groot werd. Wij spraken de hordeloopster over haar verdere atletiekplannen, die weer in België liggen.
“Ik trok effectief naar Denemarken met die doelen, omdat ik er ook echt van overtuigd was dat ik ze kon waarmaken. Doordat dit niet is gelukt, heb ik lange tijd overwogen om te stoppen met atletiek. De lijn tussen stoppen en doorgaan is flinterdun. Zelfs vorige week nog dacht ik echt dat ik het voor bekeken zou houden”, begon Dauwens haar relaas, nadat ze twee moeilijke jaren achter de rug heeft waarin voor het eerst geen selecties voor internationale kampioenschappen uit de bus kwamen en tijden die eerder achteruit dan vooruit gingen. “Ik heb nooit resultaat kunnen halen uit mijn verhuis naar Denemarken. Het eerste jaar was voor mij aanpassen en het laatste jaar liep ik eind maart een stressfractuur op aan de voet”, ging Dauwens verder.
Na lang twijfelen, een resem gesprekken met familie, vrienden en een sportpsychologe, werd de knoop uiteindelijk toch doorgehakt en beslist om voorlopig de atletiek nog geen vaarwel te zeggen. “Ik ben vrij sterk en kan vrij veel verdragen, maar bij momenten wist ik niet meer wat ik moest doen. Na een tijd zit je met zoveel gedachten en kan je ze gewoonweg niet meer op een rijtje zetten, waardoor ik met anderen ben gaan praten. Ik merkte uiteindelijk dat ik nog niet kon zeggen dat het genoeg was geweest. Ik kijk wel uit naar een ‘normaal’ leven, maar ik weet dat ik nog zoveel jaren zo’n leven kan leiden, terwijl een atletiekcarrière nu gevormd wordt. Als ik mijn carrière beëindig, dan wil ik dat in schoonheid kunnen doen.”
Niet alleen het verlangen om die olympische droom opnieuw te beleven, heeft bijgedragen aan de beslissing om toch door te gaan, ook het ongekend hoog niveau op de 400m horden in ons land heeft hiertoe geleid. “Ik heb een beetje de trend gezet om 400m horden te gaan doen en het is leuk om te zien dat het iets in beweging heeft gezet. Het spreekt aan om weer bij de beste hordelopers te kunnen horen.”
De concurrentie wakkerde de motivatie aan om door te gaan, maar maakte het emotioneel ook moeilijker voor de ACME-atlete. “Als je ziet dat het bij de anderen zo goed gaat, dan vraag je jezelf wel eens af waarom dat bij mij niet wil lukken. Ik heb de afgelopen twee jaar eveneens hard gewerkt. Aan de andere kant besef ik maar al te goed dat dit deel uitmaakt van het leven: het is eens aan de ene, dan weer aan de andere. Tot 2016 ging het mij ook voor de wind en vroegen anderen zich waarschijnlijk ook af waarom het bij mij lukte en bij hen niet. Als je kijkt naar Justien Grillet en Hanne Claes, zij hebben ook al moeilijke momenten gekend in hun carrière en nu gaat het goed”, vervolledigde ze.
Hoewel Dauwens net gestart is met de voorbereiding voor het winterseizoen, is het nog niet zeker dat we haar deze zomer nog op een atletiekpiste zullen terugvinden. “Ik begin het seizoen opnieuw en zal op het einde van dit winterseizoen bekijken of ik het effectief nog altijd kan. Ik moet daarom geen Belgisch kampioen worden, maar ik moet wel voelen dat ik vooruitgang maak en weer mijn betere tijden kan lopen. Verder zullen eventuele blessures en motivatie ook meespelen. Het kan voor mij dus elk moment gedaan zijn, maar ik ga er wel keihard voor. Ik wil hier geen grote doelen aangeven, daarvoor heb ik eerst resultaten nodig. Stap voor stap, beginnende met de opbouw van mijn seizoen.”
Na twee jaar trainen in Denemarken zoekt Dauwens opnieuw vertrouwde oorden op in eigen land. “Net zoals vroeger ga ik weer onder Philip Gilson trainen. Dat heeft meerdere belangrijke redenen: Philip kent mij en heeft mij al richting snelle tijden geloodst en daarnaast heeft hij al meermaals bewezen dat hij de 400m horden echt in zich heeft. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog zou terugkeren, niet omdat ik vond dat er een probleem was in zijn aanpak of wat dan ook, maar omdat ik het nodig had om te veranderen en iets volledig nieuws te proberen. Een andere belangrijke reden is de aanwezigheid van Margo Van Puyvelde. Mocht zij er niet zijn geweest, dan zou ik weer alleen moeten trainen en daar heb ik geen zin meer in. Ik moet echt iemand hebben om mee samen te trainen en die mij vooruit kan helpen.”
De aanpak van haar voormalige Deense coach, Mikkel Larsen, leverde misschien niet het verhoopte succes op, maar hem iets verwijten doet ze zeker niet. Spijt van haar verhuis heerst er allerminst. “Het klinkt misschien raar gezien mijn resultaten, maar ik zou absoluut opnieuw naar Denemarken zijn getrokken mocht ik de tijd kunnen terugdraaien. Voor mij was dit een levenservaring van onschatbare waarde”, klinkt het vol enthousiasme. “Het zijn niet alleen de sport en de resultaten die tellen. Het leven is meer dan atletiek alleen. Ik heb het lef gehad om mijn zak te pakken, mijn thuis achter te laten en een nieuw leven in Denemarken te beginnen. Ik heb er de taal geleerd, gewerkt, nieuwe ervaringen opgedaan en fantastische mensen leren kennen. Uit deze ervaring haal ik een voldoening die meer waard is dan welk resultaat dan ook. De aanpak daar was misschien niet perfect voor mij, maar dat is nu eenmaal een risico dat ik bereid was te nemen. Trouwens, in België blijven, was voor mij geen optie. Ik had niet meer de motivatie om hier te blijven. Het doet pijn in mijn hart om het daar achter te laten. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat de aanpak van daar me nog van pas zal komen”, besluit Dauwens.
