Bashir Abdi loopt vrijdagavond zijn laatste pistewedstrijd tijdens de AG Memorial Van Damme. Abdi, op het EK in Berlijn goed voor het zilver op de 10.000m, treedt aan in de 5.000m. De toppers mikken op een duik onder 13′, wat meteen ook een verbetering zou zijn van de beste wereldjaarprestatie van 13’01″09. Abdi hoopt dan weer om de beste Belgische jaarprestatie neer te zetten.
Bashir Abdi hangt zijn spikes na vrijdagavond aan de haak. Hij ruilt die namelijk volledig in voor zijn wedstrijdschoenen, aangezien de Gentenaar zich daarna volledig zal toeleggen op de marathon. Het wordt een afscheid in schoonheid voor de vice-Europese kampioen op de 10.000m.
“Het is uniek dat ik mijn carrière op de piste zo ga mogen beëindigen. Het is een heel snelle piste met een geweldige sfeer. Het zal de eerste keer worden dat ik voor zo’n groot publiek ga mogen lopen op eigen bodem. Ik hoop dat het een snelle race wordt met een gelijkmatig tempo, want anders kom ik in de problemen. In Heusden waren de eerste 3km te snel, waardoor de slotkilometers te traag waren. Kejelcha wil onder 13′ duiken, dus ik hoop dat ik achteraan ga kunnen volgen”, vertelde Abdi over zijn strijdplan. Yomif Kejelcha kon in het verleden al onder de 13′ finishen, maar hij is vrijdag lang niet de enige deelnemer die al in deze opzet wist te slagen. Ook Selemon Barega, Muktar Edris en Hagos Gebrihwet lukten al in deze krachttoer.
De voorbije jaren was ik al aanwezig als toeschouwer. Daar breng ik deze week nog verandering in. Het plan was sowieso om na Berlijn te bekijken of ik al dan niet nog zou doorgaan op de piste, aangezien ik het gevoel heb dat ik misschien nog sneller zou kunnen gaan op 10.000m (zijn PR bedraagt 27’36″40 en is vier jaar oud; red.). De snelle wedstrijden op die afstand zijn helaas te schaars. Ik denk echter dat het de juiste beslissing is om te stoppen op de piste. Ik heb nog enkele jaren waarin ik me kan bewijzen op de marathon. Tokio zal er sneller zijn dan we denken. Daar wil ik super zijn”, vertelde Abdi.
Zijn zilveren plak in Berlijn was zijn eerste podium op een EK na vele ervaring waarin het telkens net niet lukte om eremetaal in de wacht te slepen. Dat zorgde voor de nodige ontlading bij de atleet zelf, maar ook binnen zijn omgeving.
“Ik heb heel wat slapeloze nachten beleefd. Zowel in Berlijn, als bij me thuis in Gent. Vroeger kwam in altijd met lege handen thuis, waarop mijn vrienden telkens reageerden met: heb je nu weer geen medaille gewonnen? Nu had ik eindelijk die medaille beet, maar daardoor kwam ik precies nog meer mensen tegen. Het zijn heftige weken geweest op positief vlak. Ik ben echter nog altijd dezelfde Bashir met dezelfde rituelen hoor. Het opent natuurlijk deuren, zeker op vlak van wedstrijden en mogelijks ook bij sponsors, maar dat is voor na mijn laatste wedstrijd”, aldus de Gentenaar.
Meeting Director Cedric Van Branteghem hielp Abdi een handje: “Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat na een goed kampioenschap die slapeloze nachten weinig, of zelfs geen effect hebben. De Memorial geeft je als atleet zo’n boost dat je dat op slag vergeet.”
De rol van Mo Farah in het succesvolle jaar van Abdi mag zeker niet onderschat worden. De Brit, die alles won wat er te winnen viel op de piste, is nog steeds een trainingsmaatje van onze landgenoot. Op stages ondersteunt Farah Bashir dan ook waar hij kan.
“Mo is een heel goede vriend. Ik kan altijd en overal bij hem terecht. Hij heeft me al heel wat geleerd, zeker in verband met blessures. Hij toonde me dat het beter is om te focussen op wat je wél nog kan doen in vergelijking met de visie waarin je denkt aan de trainingen die je moet missen. Mo heeft een hele knappe marathon gelopen in Londen. Ik ben benieuwd naar zijn volgende afspraak in Chicago. Ik hoop trouwens dat mijn tweede marathon, die gepland staat in het voorjaar van 2019, iets beter zal verlopen dan mijn eerste. In Rotterdam ging ik letterlijk meteen ten onder, waardoor het een heel lastige strijd met mezelf werd. Ik ga echter nog niet zeggen wat voor een tijd mogelijk is. Dat zien we dan wel. Ik mik op termijn absoluut op kampioenschappen, want in de supergrote stadsmarathons ligt het niveau vaak te hoog.”
De gouden marathon van Koen Naert in Berlijn beleefde hij op een heel intense manier.
“Veel mensen verklaarden mij zot dat ik zo vroeg uit de veren was om met Koen naar de start af te zakken voor de opwarming. Ik kon daar al zien dat hij straalde. Hij was klaar voor een groots nummer. De wedstrijd die volgde was ronduit indrukwekkend. Ik vreesde eventjes dat hij te vroeg was vertrokken, maar Koen bleef maar gaan. Aan de finish werden we overmand door emoties. Hij verdient dat zo enorm hard, zeker gezien zijn parcours als atleet. Ik kijk er nu al naar uit om de Belgische kleuren te verdedigen in Tokio naast onze Europese kampioen. Het strafste van al is dat hij niet alleen de beste Europeaan werd, maar ook nog eens een PR én een kampioenschapsrecord liep. Drie vliegen in één klap? Ik heb héél veel respect voor Koen”, klonk het openhartig.
