Af en toe laten onze journalisten het klassieke verslag of de objectieve analyse van het EK in Berlijn even voor wat het is, en wordt er plaats gemaakt voor een kijkje achter de schermen of in de hoofden. U leest het in onze vaste column, Checkpoint Atni.
10 augustus 2018 gaat vanaf gisteren niet meer als dusdanig door het leven. Het is dan ook juister en eerbiediger om vanaf nu te zeggen: Super Friday. Na Göteborg in 2006 beleefde de Belgische atletiekwereld wederom een knotsgekke atletiekavond met drie medailles en een vierde plaats. Dat alles op slechts een half uur tijd. Een relaas vanuit Berlijn.
De zevenkamp kende gisterenavond nog één stop tijdens de afsluitende 800m. Nafi Thiam zou om 20u37 beginnen aan een zoveelste zegetocht, tenzij de Britse Katarina Johnson-Thompson daar een stokje voor zou steken. 800 zenuwslopende meters later bleek dat stokje niet aan de orde, al zag het er na 600m even gevaarlijk uit. De Belgische pers kreeg het even benauwd, maar de Britse atlete kon slechts negen seconden voor onze landgenote blijven. Voor het goud zou ze maar liefst 13 seconden moeten beter doen. Johnson-Thompson heeft er echter wel een geniaal seizoen opzitten na de wereldtitel in zaal op de vijfkamp en het goud op de Commonwealth Games in de zevenkamp.
Maar wat met Nafi, die na de eerste dag toch wat onzekerheid had opgebouwd. De horden en het hoogspringen gingen niet zoals ze het zelf wou, maar in het kogelstoten kregen we pure klasse te zien. Pure klasse die ze tijdens de tweede dag in elke proef liet zien. In het verspringen kwam ze enorm onder druk te staan, om in haar laatste poging 6m60 te springen… Dat heet ondertussen een Nafi’ke doen. In het speerwerpen volgde een gelijkaardig scenario. Na een mindere eerste poging volgden buitengewone tweede en derde pogingen. Het goud lag binnen handbereik. Een historische treble leek in de maak, na de olympische titel in Rio en de wereldtitel in Londen. Berlijn volgde, met een verbetering van haar beste wereldjaarprestatie. All hail Queen Nafi.
De enige kritische noot: laat u niet misleiden door twee “mindere” proeven. Thiam verwent ons elk jaar opnieuw te vaak. We geraken te veel gewend, dus laten we vooral koesteren wat de meerkampster ons heeft bezorgd en nog bezorgen zal. Volgende week zondag wordt ze pas 24, wie organiseert het volksfeest?
Het moet trouwens niet altijd een medaille zijn om puur te genieten. Om 20u50 knalde Hanne Claes namelijk naar de vierde plaats op de lage horden. Claes, die de afgelopen jaren enorm geplaagd werd door blessureleed, heeft bij de groep van Jacques Borlée haar draai gevonden. De hordeloopster was overigens eerder die dag al aan de bak geweest met de Belgian Cheetahs om een finaleticket te verzekeren. De Cheetahs stuwen elkaar naar een hoger niveau. Van een in het begin héél ambitieus ogend project naar de werkelijkheid: elke Cheetah nam individueel deel aan een volgende ronde op dit EK. Vanavond strijden ze om de ereplaatsen, of zelfs de medailles tijdens de finale van de 4x400m. Hoed af.
De Belgian Tornados doen vanavond een gooi naar hun tweede opeenvolgende Europese titel. Kevin en Jonathan Borlée ontbraken gisteren tijdens de reeksen. Hun individuele prestatie om 21u05 deed echter vele monden openvallen. Kevin snelde vanuit baan één nota bene naar het zilver. Jonathan kon niet onderdoen en behaalde het brons. Op 45”19 hadden we plots twee medailles extra, terwijl heel wat pers de Borlées al jaren op individueel vlak als afgeschreven beschouwt, maar daarover hier meer.
Voor Jonathan werd het de eerste individuele medaille op een internationaal kampioenschap. Kevin behaalde zijn derde medaille, maar dit mag veruit de meest speciale genoemd worden, aangezien hij morgen samen met zijn broer het podium op mag. De Borlées, een enorm onderschat ras. De prestaties van Hanne Claes, Kevin en Jonathan Borlée, de Belgian Cheetahs en de Belgian Tornados zijn grotendeels te danken aan het trainingswerk van “maître” Jacques Borlée. Merci Jacques.
Op een half uur tijd was ons land drie medailles en een vierde plaats rijker. We dachten nostalgisch terug aan het goud van Tia Hellebaut en Kim Gevaert in 2006 in Göteborg. Dat was op 11 augustus, maar de Super Friday van gisteren was zo mogelijks nog net dat tikkeltje magischer, “that was something else”, zeggen ons Engelstalige collega’s op zo’n moment. Een knotsgek half uur om te koesteren. Zo’n avond waarover grootouders 50 jaar na datum lyrisch durven vertellen. Misschien worden wij dat wel, met héél veel plezier.
Quinten Lafort
