Na de halve finales van de 400m op het WK voor junioren mocht ons land dankzij Jonathan Sacoor beginnen dromen van historisch eremetaal. De Belgian Tornado zou zomaar even voor de eerste mannelijke medaille voor ons land kunnen zorgen op een WK voor junioren. Wat zich eergisterenavond voltrok in het Retina Stadion in Tampere overtrof onze stoutste verwachtingen. Een andere kijk op een gouden vrijdag de dertiende.
Op 22 juli 2017 heeft Jonathan Sacoor zijn eerste internationale medaille beet. Op het EK voor junioren in het Italiaanse Grosseto evenaarde de Belg zijn PR in de finale. Sacoor trok als ranglijstaanvoerder naar de finale, maar twee tweedejaarsjunioren doken net onder 46”. Een duik die nog niet voorzien was voor onze landgenoot. Het bronzen plak van het EK keerde terug naar België.
De ruwe diamant Sacoor, die sinds 2017 mede gepolijst wordt door Jacques Borlée, begon aan zijn voorbereidingen met het oog op 2018. Jean-Marie Bras blijft in Halle aan het werk met de Belgian Tornado. Op 9 december hadden we op de uitreiking van de Gouden Spike een rustige babbel met de steeds nuchtere en goedlachse sprinter. “Het WK voor junioren staat met stip aangeduid. Het BR bij de junioren zou een mooie bonus zijn, maar dat zien we dan wel weer. Ik hoop op die manier in de buurt te komen van het EK in Berlijn, al zullen de plaatsjes waarschijnlijk schaars zijn”, aldus Sacoor.
De plaatsjes zijn niet schaars beste wereldkampioen. Jij bent met je fabelachtig BR van 45”03, waarmee je amper twee honderdsten moet onderdoen voor het Europees record van de Oost-Duitser Thomas Schönlebe, veruit de snelste Belg van het moment. Voorlopig doen slechts drie Europeanen beter in 2018. Coach Jacques Borlée heeft echter groot gelijk om je individueel nog niet aan de bak te laten komen op het EK bij de grote jongens in Berlijn. Dat zou van het goede teveel zijn.
In Berlijn kan je echter opnieuw de “missing link” invullen, waarmee de Belgian Tornados de afgelopen jaren soms moesten afrekenen. Dat bewees je al op het WK indoor in Birmingham. Als junior tussen de grote jongens behaalde je er het brons in het gezelschap van de mannen waar je als kleine jongen met grote bewondering naar kon kijken: de broers Borlée.
Ongeloof overheerste bij familie en vrienden
“Ik durfde haast niet te kijken. Het was te spannend voor woorden. Jonathan bleef vooruitgaan, terwijl de twee Jamaicanen leken stil te staan. Top vijf hadden we op voorhand van gedroomd. Meer dan dat zou een knappe bonus zijn. Wat hij in Birmingham deed, was al schitterend. Dat moesten we op onze televisie volgen. Nu zijn we er gewoon bij. Het is super, ongelooflijk. De bijdrage van Jacques Borlée is enorm. Die heeft hem hiervoor klaargestoomd. Het beste moest nog komen en dat is er op exact het juiste moment uitgekomen. Dit zal nog even moeten bezinken”, vertelden de apetrotse ouders en zus van de Belgian Tornado.
“Je moet niet bang zijn van Jamaicanen”, dixit Ismail Sacoor.
Om 19:35 Belgische tijd eergisterenavond volgde de strafste stoot ooit in de Belgische atletiekgeschiedenis voor junioren. Iets na negen uur weerklonk de Brabançonne, we droomden niet. De ruwe diamant Sacoor is niet meer. We hebben een vette goudklomp beet. Iemand om te koesteren.
Jean-Marie Bras: “We gaan nog heel veel plezier beleven aan Jonathan”
Het trainingswerk van Jean-Marie Bras ligt aan de basis van de atleet die Jonathan Sacoor nu is. Sinds vorig jaar staat Jacques Borlée aan het roer, maar Bras doet met plezier een training met Sacoor als Borlée daarnaar vraagt.
“Ik kan het nog altijd niet goed beseffen wat Jonathan heeft klaargespeeld. Na de halve finales hebben we nog gebeld. Hij dacht toen niet dat hij nog sneller zou kunnen. Het ging echter zo ontspannen dat ik hem zei dat hij wel in de buurt van 45”40 zou kunnen komen, maar 45”03… Dat is op die leeftijd buitenaards”, vertelde Bras.
“Zelfs Jacques zal grote ogen getrokken hebben als hij die chrono zag verschijnen. Dit had hij niet verwacht. Ik moet wel zeggen dat Jonathan qua trainingsgroep en qua faciliteiten dankzij Jacques op de best mogelijke plek terechtgekomen is. Ik vind het steeds fantastisch als ik hem bij ons in Halle eens kan opvangen. Ik ben trots op het niveau waarop ik hem heb gekregen, namelijk zijn 46”21 van vorig jaar. Ik ben echter geen professionele trainer. Jacques gaat nog vaak zijn ogen opentrekken”, voegde hij toe.
“Het mooie aan Jonathan is dat hij nog steeds diezelfde jongen van een paar jaar geleden is. Hij is ongelooflijk nuchter, leergierig en een keiharde werker. Ik zou het zo durven stellen: als Jonathan blessurevrij kan blijven, zou hij zonder overdrijven de beste Belgische atleet ooit kunnen worden. Ik gun hem dat trouwens zo hard. Ik weet al jaren dat die jongen het ver gaat schoppen. Dat bewees hij afgelopen vrijdag al. We waren hier met onze trainingsgroep bezig in Halle toen Jonathan ging lopen. Met 25 man hebben we de kleedkamer bij elkaar geschreeuwd. Ik zag het gewoon al gebeuren toen hij de laatste rechte lijn indook. Jacques heeft een goudklompje in handen. Ik kijk al uit naar de Olympische Spelen van 2020”, besloot Bras.
Tuur Bras: “Heb een traantje weggepinkt”
Boezemvriend en clubgenoot Tuur Bras, zelf goed voor de tiende stek op de hoge horden in Tampere, was net na de race van Sacoor verbazen stil. Weliswaar positief.
“Er kwamen mensen in de tribune vragen of Michael (Obasuyi; red.) en ik wel oké waren. We waren met verstomming geslagen. Toen Jonathan in onze buurt kwam, zijn we een pak uitbundiger geworden. Ik weet al langer wat hij in zijn mars heeft, dus uit de lucht viel ik niet volledig uit de lucht. Die jongen is zo getalenteerd. Dat combineert hij dan weer met hard werk tijdens zijn training. Ik overdrijf niet door te zeggen dat zijn gouden race één van de mooiste momenten uit mijn leven is. Ik heb het niet droog kunnen houden”, reageerde de hordeloper van OEH.
“We hebben na zijn race nog lang samengezeten. Hij kon het zelf nog altijd niet geloven. Stilletjes aan begint dat besef bij mezelf te komen. Het is eigenlijk te zot voor woorden wat hij hier gedaan heeft. Ik ben zo ongelooflijk trots op hem. Hij is niet alleen de wereldkampioen op de 400m voor mij. Hij is ook de beste vriend die ik kon wensen op de wereld en dat nu toch al voor tien jaar”, concludeerde Bras.
Gisteren toonde Sacoor nogmaals zijn klasse door onze aflossingsploeg van de 4x400m vanuit een verloren positie terug te brengen naar de derde plaats. Later zouden de Jamaicanen gediskwalificeerd worden, waardoor onze Belgen rechtstreeks zeker waren van een plaatsje bij de laatste acht. Allemaal dankzij het inhaalmanoeuvre van onze wereldkampioen. “Man man man het zuur zit overal. Ik voel me veel meer kapot dan na de individuele finale, maar dit doe je voor een team hé. Mijn laatste 100m was technisch gezien echt afgrijselijk, maar ik heb die Japanner toch nog kunnen remonteren. Na morgen zal het opnieuw pijn doen, maar dat hoort er nu eenmaal bij”, aldus Sacoor zelf.
Vrijdag de dertiende, je was me er eentje.
