Zoeken naar de naam van Seppe Thys op de deelnemerslijst van het Vlaams kampioenschap is verloren moeite, de 400m-specialist werkte zondag de laatste wedstrijd uit zijn atletiekcarrière af. Als afsluiter stond de interclub met ACME op het programma, met de 4×400 meter als eindnoot. “Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk.”
Na 20 jaar lopen, verzuren en weer doorgaan hing Seppe Thys zondag de spikes aan de haak. Het was een aangekondigd afscheid, want na de zomer van 2016 vond de Oost-Vlaming een nieuwe passie in zijn job en maakte hij meer tijd voor vrienden en familie vrij. Voorbije winter liep hij nog een aantal indoorwedstrijden, maar niet meer met de topvorm en goesting van weleer. “Na de gemiste selectie voor de Olympische Spelen van Rio is de motivatie nooit meer ten volle teruggekeerd. Met mijn chrono op de 400 meter behoorde ik lange tijd tot de zes snelsten van België voor de aflossingsploeg, maar uiteindelijk viel ik daar net buiten. Dat was even moeilijk, maar na een rustperiode maakte ik de switch naar mijn job als video editor, waarvoor ik de voorbije jaren een enorme liefde heb ontwikkeld.”
Thys maakte zo’n vijf jaar deel uit van de Belgische top op de 400 meter. Op een korte onderbreking in de jeugdcategorieën na, was hij steevast vooraan te vinden. “De Olympische Spelen in Beijing, waar de Belgische 4x400m-ploeg als vierde eindigde, wakkerden mijn dromen aan om ooit ook op het hoogste podium mee te strijden. Samen met Philip Gilson en later ook Korneel Deblock als manager groeide ik gestaag naar mijn topniveau en kon ik deelnemen aan een reeks internationale wedstrijden, waaronder het EK voor beloften in Tampère.” In 2011 toonde Seppe Thys als deel van de 4x400m-ploeg zijn potentieel op het EK junioren in Tallinn, twee jaar later stond er in Tampere plots een Belgisch kwartet op het podium. Enkel Rusland ging de Belgische ploeg met Seppe, Stef Vanhaeren, Dylan Borlée en Julien Watrin vooraf. “Niemand had verwacht dat we zilver zouden veroveren, temeer omdat we de selectie te danken hadden aan individueel gelopen tijden. Het gevoel dat me toen te pakken had was onbeschrijfelijk, dat is later nooit meer teruggekomen. En als je kijkt naar de ploeg die ons toen klopte, kan je gezien de recente dopingschandalen je ook vragen stellen, maar dat is vijgen na Pasen. ”
Met een voldaan gevoel blikt de 26-jarige ACME-atleet dus terug op zijn rijkgevulde atletiekcarrière. Een beetje met spijt in het hart, maar een voltijdse job valt nu eenmaal moeilijk te combineren met het atletenbestaan. “Mijn sterkste wedstrijd heb ik wellicht in Dublin gelopen, toen ik in 2013 Kevin Borlée verving op de individuele 400 meter van de Europabeker. Ik dook voor het eerst onder de 47 seconden en enkele nieuwe deuren gingen open. Ik mocht mee met de broertjes Borlée op stage in Valbonne.”
“Ik kon mijn voet zetten naast de grote mannen, maar al snel werd ik gewaar dat ik de minste was van die waanzinnig sterke lichting. Dylan Borlée was destijds een opkomend talent en ik wist waar mijn plaats was.” Die bescheidenheid siert Thys, al moet hij toegeven dat het hem ook heeft afgeremd in zijn ontwikkelingsproces. “Ik was vaak onder de indruk van mijn concurrenten, mijn respect voor hen was onbegrensd. Dat begon door mijn hoofd te spelen en ik miste op de beslissende momenten killersinstinct om het af te maken. Vandaar dat ik op Belgische kampioenschappen zelden volledig tot mijn recht kwam. Een sportpsycholoog heeft me daar na enige tijd bij geholpen, maar helaas iets te laat. Toch mag ik niet ontgoocheld zijn, ik behaalde tal van Belgische titels over verschillende leeftijdscategorieën en de atletiek heeft me gevormd tot wie ik ben. De broers Borlée hebben mij geïnspireerd, hopelijk heb ik op mijn beurt enkele kinderen tot lopen aangezet.”
