Dieter Kersten schitterde zondag op het BK veldlopen. De 20-jarige atleet van ADD liep naar de derde plaats én haalde de Belgische titel bij de beloften binnen. Tweelingbroer Maarten beleefde de wedstrijd anders dan de afgelopen edities. Bijna één jaar geleden zette hij voorlopig een punt achter zijn carrière als atleet. Afgelopen zondag haalden we hem voor onze camera. Naast het interview ook een kort en subjectief overzicht van de ups and downs van de ex-atleet.
Maarten
Het is ondertussen bijna een jaar geleden dat je zelf de stekker uit je carrière trok. Die dekselse rug speelde je te veel parten en doet nog altijd vervelend. Zondag liep Dieter voor de zoveelste keer deze winter de pannen van het dak. Een zoveelste glimlach voor jullie, de Limburgse spitsbroers van weleer. Samen met Dieter kwam je langs de grote poort binnen. Die (ex)-voetballers uit Limburg, getraind door dé Karel Lismont, liepen meteen voorin tijdens de crossen. Bij de junioren schoten jullie meteen raak. Dieter behaalde de titel en jij liep tegen alle verwachtingen in naar de tweede plaats. Één van de hoogtepunten van je relatief korte, maar mooie loopbaan. Zeker omdat het je eerste grote afspraak was als atleet.
Flash forward naar april 2015. Een aangenaam lentezonnetje laat van zich horen in het Portugese Monte Gordo, de vaste uitvalsbasis van de Vlaamse Atletiekliga tijdens de Paasvakantie sinds enkele jaren. Ik heb er met jullie afgesproken en ook trainer Karel zou van de partij zijn. Het half uurtje dat ik voorzien had, werd uiteindelijk een lange babbel van anderhalf uur. Brandend van ambitie was je bezig aan de laatste voorbereidingen op de zomer, maar zoals Karel het toen mooi verwoordde: “wij zijn hier niet naar Portugal gekomen voor een vakantie hé mannen”. En zo geschiedde: enkele dagen later haalde je samen met Dieter je eerste EK-ticket binnen op de 10.000m. Generatiegenoten Pieter Claus, Stijn Baeten en Michael Somers genieten mee wanneer Dieter en jij met de limiet op zak ’s avonds terug arriveren. Je andere persoonlijke records moesten er de maanden daarop ook aan geloven en zo behaalden jullie een dubbel ticket richting Zweden met ook de limiet op de 5.000m.
De stages zo zei je zelf onlangs nog: “Die ga ik ongelooflijk hard missen. Het zijn momenten om te koesteren!”
Juli 2015: de beste Belgische junioren vertoeven in Eskilstuna voor hun EK. Op dag één meteen de rechtstreekse finale van de 10.000m. Vijfentwintig ronden later staat Dieter op het podium en val jij er net naast. De voorbereiding was niet optimaal, want anders hadden jullie ongetwijfeld samen op het podium gestaan. Een iet wat bittere nasmaak, maar een knalprestatie zonder meer. Het was daar wel dat de ogen van heel wat mensen opengingen. Je was niet meer “de minder getalenteerde van de tweeling”. De deur naar grote successen stond op een kier, maar daar bleef het helaas bij. Na de passage op het EK ging het bergafwaarts. Het EK veldlopen werd het doel, maar daar stak de ziekte van Lyme een stokje voor. Het EK werd van de kalender geschrapt, maar het BK veldlopen werd met stip aangeduid. Stoppen kwam op dat moment nooit in je hoofd op. Je rug begon op te spelen. Het euvel werd telkens van de baan geruimd dankzij bezoeken aan de kinesist of osteopaat, maar die ene pistetraining stokte het volledig: “Ik geraakte geen poot meer vooruit”. Een lange omzwerving, samen met Karel, begon, maar een oplossing werd niet gevonden.
Je was het plezier in het lopen verloren. Je hoefde niet volledig te stoppen, maar je zou je ambities niet kunnen behalen: “Ik heb altijd het doel gehad om de Europese top te behalen, maar dat lukte precies niet meer”. Mentaal werd het een hele opgave. Je koos ervoor om niet meer op te bouwen na de zoveelste tegenslag. Vergeet vooral niet wat je op die paar jaar hebt klaargespeeld: van voetballer naar Europese topper bij de junioren op nog geen drie jaar tijd. Had het meer kunnen zijn, misschien, maar het is te laat om hierover te speculeren.
Ik vergeet vooral je wijze, mooie woorden over Dieter niet: “Dieter die gaat het ver schoppen. Dat zeg ik niet puur als broer, maar dat zien heel veel mensen aan zijn gedrevenheid. Zijn ingesteldheid is die van een profatleet en met Karel aan zijn zijde kan hij ver geraken. Ik ben zijn meest vurige supporter en mijn hartslag gaat enorm de hoogte in als Dieter loopt. Volgend jaar zal hij pas echt openbloeien, aangezien hij nu nog een jaar volop lessen heeft. Op termijn gaat hij ongetwijfeld ijzersterk zijn op de marathon! Discipline en doorzettingsvermogen zijn enorm aanwezig, evenals het plezier in het lopen. Geduld is van goudwaarde. Stap voor stap…”
Af en toe sjot je nu eens tegen een bal: “Ik mag ook niet te dik worden hé (knipoog)”
Het afgelopen jaar zag ik je als atleet afscheid nemen van deze sport, maar zondag zag ik je zo stralen dankzij de knalprestatie van je broer. Merci Maarten en tot binnenkort!
