Een olympisch jaar brengt zoveel mooie verhalen. Zeker ook voor de (door ons) teerbeminde moeder der sporten. Omdat 2016 (opnieuw) zo’n uitzonderlijk atletiekjaar was, blikken we met de Atletieknieuws-redactie maar wat graag terug op de voorbije 12 maand. Elk redactielid koos bij dit jaareinde zijn of haar atletiekmoment van 2016. Daarbij enkele logische keuzes, maar sommige momenten ook geïnspireerd door een persoonlijke voorkeur of verhaal. Lees de keuzes van de redactie hieronder en herbeleef elk moment met een klik op het pijltje aan de rechterkant! Veel lees- en kijkgenot en alvast een prettig en sportief 2017!

Simon Van Glabeke

“De Belgian Tornados blijven wervelen (én verbazen)”

“Even iets meer dan 170 dagen terug in de tijd. We zijn in Amsterdam en Atletieknieuws is met drie journalisten en een fotograaf beter dan ooit vertegenwoordigd. Ook de Belgian Tornados zijn van de partij, al wordt er sterk getwijfeld aan hun kansen. Ik hield het bij een stille medaillehoop en al snel bleek dat niet zo onverstandig. Jonathan Borlée liep bijna onherkenbaar zwak in de reeksen van de individuele 400 meter en enkel broer Kevin en Julien Watrin mochten zich opmaken voor de halve finales. Het eindstation voor Watrin, die op niveau presteerde, maar een springplank voor Kevin Borlée die indruk maakte. Het zelfvertrouwen leek terug en alsof dat een beetje onwennig aanvoelde blies hij zijn motor op in de finale. Weg medaille. Op naar de 4×400 meter dan maar, al was Kevins deelname door een voetblessure lange tijd hoogst onzeker. Anderhalve dag rust bracht gelukkig beterschap en in deze volgorde stonden ze ’s zondags in de callroom: Julien Watrin – Jonathan Borlée – Dylan Borlée – Kevin Borlée.

Daar staan ze dan. De verwachtingen zijn getemperd en de ogen gericht op het EK voetbal. Althans in België, niet in het olympisch stadion in Amsterdam. Daar mogen de 4x400m-lopers traditiegetrouw het EK afsluiten en is het aan onze landgenoten om de show te stelen. Na sterke beurten van Watrin, Jonathan en Dylan Borlée was het uitgerekend Kevin die het mocht afmaken. De zilveren medaille veilig thuisbrengen leek de opdracht, maar in de laatste rechte lijn ging Kevin met een ultieme jump op en over de Brit Hudson-Smith. Een stunt van formaat, de Tornados hebben de Belgische harten opnieuw veroverd. En dan stond er ongeveer een maand later nog een olympisch toernooi te wachten! Andermaal steeg de 4x400m-ploeg na individuele teleurstellingen boven zichzelf uit. Na de glorietocht van Thiam was het bijna tijd voor een tweede Belgisch festa in het Estádio Olímpico João Havelange, maar de wedstrijd van onze landgenoten duurde drie honderdsten te lang. Amper drie honderdsten was het verschil tussen brons en die meeste ondankbare vierde plek. Vier maanden later heeft de teleurstelling hopelijk plaats gemaakt voor een oprecht gevoel van fierheid. Parce que nous sommes vraiment fiers de vous, Belgian Tornados!”

[toggle title=”Herbeleef de wervelende zomer van Borlée en co” state=”close”]

https://www.youtube.com/watch?v=RLQscUnxpMg

[/toggle]

Foto: Jeroen De Meyer

[divider style=”normal” top=”40″ bottom=”40″]

Milan Augustijns 

“Een Europese gouden plak met een verhaal”

milan“We zijn 7 juli 2016. De dag begint niet goed. Eerst maakt Hans Van Alphen bekend niet aan zijn tweede dag te beginnen op het EK in Amsterdam. Alle aanwezige Belgische atleten, supporters, trainers en journalisten beseffen dat dit niet zomaar een opgave is. Het is meer dan waarschijnlijk fin de carrière voor een absolute grootheid. Wanneer coach Wim Vandeven de Belgische pers duiding komt verschaffen vloeien er tranen, en niet alleen bij Wim. Om de trieste sfeer compleet te maken valt op ongeveer hetzelfde moment Niels Pittomvils zwaar tijdens zijn horderace. Ook voor hem vallen in een klap het EK en de Spelen weg. Met Thomas Van Der Plaetsen gaat het ondertussen wel goed. Ondanks zijn pijnlijke arm lijkt zijn ticket voor Rio steeds dichterbij te komen. En er is meer: Thomas schuift nog verder op en strijdt mee om de Europese titel. Ook wat hij de voorbije jaren heeft meegemaakt draagt uiteraard bij aan dit prachtige verhaal, maar vooral de emoties van die dag blijven me bij. Een rollercoaster, toch wel. ‘s Ochtends was er nog die diepe droefheid in het Belgische kamp, ‘s avonds dolle vreugde. Aan het podium, dat in Amsterdam buiten het stadion stond, namen de Belgen het even over. Zelfs Hans kwam een kijkje nemen, prachtig. Met Nafi Thiam in de rangen zouden we bijna vergeten dat we ook bij de mannen een absolute meerkampkanjer hebben: Europees kampioen en even later ook achtste in Rio. ”

[toggle title=”Herbeleef de gouden tienkamp van Thomas” state=”close”]

[/toggle]

Een rood podium op de tienkamp met centraal onze Europese kampioen – Foto: Jeroen De Meyer

[divider style=”normal” top=”40″ bottom=”40″]

Levi Hoste

“Kipchoge did not know”

image02

De Londense marathon (24 april) had dit jaar (opnieuw) alles om toptijden op te leveren: de allerbeste lopers van het moment (onder meer Kenenisa Bekele, Stanley Biwott en Eliud Kipchoge), frisse, maar droge omstandigheden en tempomakers die bereid waren om snoeihard van start te gaan. Dat er gestart werd aan tempo 2u00’40, bleek heel wat favorieten bijzonder zuur op te breken vanaf de traditioneel zware tweede marathonhelft. Al was dat buiten Eliud Kipchoge, die later ook nog olympisch kampioen zou worden, gerekend.

Dat Kipchoge na 30 Londense kilometer het wereldrecord verpulverde op die afstand (1u27’14) bleek achteraf slechts een voetnoot, want de manier waarop de Keniaan zijn laatste kilometers op de marathon in Londen afwerkte, waren van buitenaardse klasse. Hij nam vlak voor het 40km-punt afstand van zijn grote concurrent Biwott en stoof – net boven het wereldrecordschema – op de finish af. Terwijl de klokken van de Big Ben nog nagalmden nadat ze het middaguur hadden aangekondigd, draaide Kipchoge de laatste rechte lijn op. Vlak voor het balkon van de Queen: tanden bloot, armen zwiepend van achter naar voor, de knieën tot tegen de kinnebak. Elke seconde duurde eeuwen, maar de klok tikte ongenadig verder. Pas toen Kipchoge, briesend als een raspaard, maar nog steeds met een uitmuntende loopstijl, de reuzegrote chronometer aan de finish in de gaten kreeg, tikte de wereldrecordtijd van Dennis Kimetto (2u02’57) pas weg.  Ondanks een stevige eindsprint miste Kipchoge, zonder het te beseffen tot in de laatste meters, het wereldrecord met amper 7 seconden. “I did not known”, kon hij nog uitkramen terwijl hij zich op zijn kale knikker klopte. Hij wist ongetwijfeld al dat hij kon lopen, maar niet dat hij het (bijna) zo hard kon.

Amper een half jaar later zou Kenenisa Bekele – op de marathon in Berlijn – nog tussen Kimetto en Kipchoge duiken in de aller tijden ranglijst. En toch, toch deed de laatste rechte lijn van Bekele, nochtans een absolute jeugdheld van mij, me veel minder dan de Londense prestatie van Kip. De berekende koelheid van de (soms al wat roestige) machine Kenenisa ten opzichte van de karakterkop én -lijf én -stijl (én…) van Eliud. Ik twijfel niet (meer).

[toggle title=”Herbeleef de finish van Eliud Kipchog in Londen” state=”close”]

  • Londen marathon: indrukwekkende Kipchoge mist maar net WR (maar wist het niet)

https://www.youtube.com/watch?v=PDQrjyQWHxY

[/toggle]

 

[divider style=”normal” top=”40″ bottom=”40″]

Tim Van der Heyden

“De warme mens in de machine Renée Eykens”

“Een machine. Zo omschrijft men Renée Eykens al eens. Omdat de 800 meterloopster onverstoorbaar doorboomt op de piste, van kop af als het kan. Ze moet wel, in België kent ze op haar lievelingsafstand haar gelijke niet. EK-limiet bij de grote dames. Olympische limiet. In plaats van weg te zakken in Rio net naar voren stomen. 2’00”00 lopen. En passant een ticket voor een olympische halve finale meegrissen. In die halve finale nóg eens uitpakken en, zo kort na de vorige ‘race van haar leven’, alwéér 2’00”45 lopen. Wat een wondermooie mechaniek in beweging. Wat een grote motor al. Een machine? Valt iets voor te zeggen.”

“Liever dan machine noem ik haar mens. Een van de warme soort, daarenboven. Omdat ze erop staat iedereen persoonlijk te bedanken voor elk succes-sms’je en elke aanmoediging op sociale media. Omdat ze ‘echte’ interviews geeft – in de atletiek kan dat nog. En omdat ze van persoonlijk record naar groot kampioenschap fladdert alsof het niets is, die jonge vrouw van amper 20 – vergeet dat niet. Ik zeg je: het is wél iets. Het is heel heel veel.”

[toggle title=”Herbeleef de wonderlijke zomer van Renée Eykens” state=”close”]

https://www.youtube.com/watch?v=B1dgAIlEL5o

[/toggle]

Foto: Jeroen De Meyer

[divider style=”normal” top=”40″ bottom=”40″]

Jolien De Bock

“De olympische zevenkamp van Thiam: een rollercoaster van emoties!

“Mijn atletiekmoment van 2016 is ongetwijfeld de gouden zevenkamp in Rio van Nafi Thiam. Ik wist dat ze talent had, maar eerlijk is eerlijk, hoger dan een top 5-notering had ik haar nooit ingeschat.

Thiam haar zevenkamp was voor mij echt een rollercoaster van emoties. Het begon al bij de 100m horden waar het even (op dat moment leek het wel uren te duren) leek of Nafi Thiam de tweede valse start had veroorzaakt. De schrik zat er goed in dat de zevenkamp al afgelopen was nog voor hij echt begonnen was. En dan plots de verlossende groene kaart. Nog half overstuur zag ik onze latere olympische kampioene naar een nieuw persoonlijk record snellen. Het eerste! Nog vier te gaan, zou later blijken.

Het tweede record volgde niet veel later in het hoogspringen. Een wereldrecord dan nog! 1m98 lukt haar nooit, maar 1m95 is ook al mooi, dacht ik. Tweede vergissing van die dag zo bleek, want Thiam klaarde meteen de 1m98. Ik riep het uit van vreugde, maar vooral van ongeloof.

Het mooiste moment van deze tweedaagse blijft ongetwijfeld het speerwerpen. Onwaarschijnlijk knap hoe ze, ondanks de elleboogblessure, alles op die ene worp kon zetten. Sprakeloos was ik toen bleek dat die worp zelfs nog goed was voor een nieuw persoonlijk record. Nu wist ik het zeker: Nafi wordt olympisch kampioene!
Mijn hart had ze al veel langer gestolen, maar ongetwijfeld nu ook dat van vele anderen. Als onze ‘Rising Star’ van het jaar deze zomer met de druk kan omgaan, die heel België en de rest van de wereld haar zal opleggen, ben ik er zeker van dat ze op het WK in Londen ook zal schitteren.”

[toggle title=”De rollercoaster ‘Thiam’ opnieuw meemaken?” state=”close”]

https://www.youtube.com/watch?v=soCmID3RVGs

https://www.youtube.com/watch?v=iv3zDRMcf0U

[/toggle]

Foto: Jeroen De Meyer

[divider style=”normal” top=”40″ bottom=”40″]

Gerben De Backer

“Het goud van Kimeli en het zilver met de ploeg op het EK veldlopen: Wat een ontlading!”

“Na vorig jaar een eerste keer te mogen proeven van het EK veldlopen, gingen we dit jaar met Atni opnieuw mee met de Belgische delegatie. Aan een gouden medaille van Isaac Kimeli hadden we nooit durven denken. De vorige twee jaar hoopten we telkens op iets moois, maar werd het dat niet. Dit jaar wou ik er dan ook geen al te grote verwachtingen op plakken. Hijzelf had er wel enorm veel vertrouwen in, zeker na de parcoursverkenning op zaterdag! Dat ze met een volledige ploeg waren, waaronder dus ook zijn trainingsmaatje Simon Debognies, moet hem ook geholpen hebben in zijn rush naar het goud. Op tactisch gebied liep hij de perfecte wedstrijd. Die laatste 100m was eigenlijk puur genieten, met in het achterhoofd al wat stress voor de uitslag in het landenklassement. Toen Isaac over de streep kwam lag de focus bij ons even volledig op de resterende Belgen. Ik ging meteen naar de uitslag gaan kijken, en kon als allereerste tegen die straffe kerels zeggen dat ze zilver hadden. Nog nooit heb ik een groep mensen zo gelukkig kunnen maken, terwijl het hun eigen verdienste was. Leuke anekdote: De jongens waren zo door het dolle heen dat ik meteen de uitslag opnieuw ben gaan bekijken, uit schrik dat ik verkeerde info had doorgespeeld. Tot mijn grootste opluchting bleek dat gelukkig niet het geval te zijn Maar om opnieuw over te gaan tot het goud van Isaac: Het is gewoonweg prachtig om te zien hoeveel voldoening zo’n medaille kon geven. Zijn trainer Tim Moriau had het meteen over de mooiste dag van zijn leven, en terecht! Ik denk dat de hele ploeg en iedereen die zijn steentje heeft bijgedragen aan deze prestatie die nacht goed heeft geslapen. Met het goud én het zilver bewijst ons kleine landje dat er een aantal talentvolle jongeren klaarstaan om door te breken. Het geeft ons hoop, moed en enorm veel voldoening om te blijven doen verder werken aan een mooie (atletiek)toekomst.

[toggle title=”Herbeleef de gouden plak van Isaac Kimeli en het zilver van het team” state=”close”]

[/toggle]

Foto: Jeroen De Meyer

[divider style=”normal” top=”40″ bottom=”40″]

Quinten Lafort

“Van Niekerk, de meest veelzijdige sprinter aller tijden?”

Op 14 augustus was in Rio de finale van de 400m de opwarmer voor het koningsnummer: de 100m met uiteraard Usain Bolt. Die opwarmer zette de piste echter in lichterlaaie en die 100m zal slechts herinnerd worden als de derde olympische titel van onze teergeliefde Jamaicaan. De laatstgenoemde deed wel zijn duit in het zakje bij het fabuleuze wereldrecord van de Zuid-Afrikaan Wayde Van Niekerk. De amper 24-jarige sprinter trainde in de aanloop naar Rio samen met de levende legende Bolt. Het zou zijn vruchten afwerpen in Rio, aangezien het WR van Michael Johnson met 15 honderdsten werd verbeterd naar 43”03. Dit overigens in een finale waarin je met 44”61 genadeloos naar plaats acht werd verwezen, van een hoogconjunctuur gesproken, de Brit Matthew Hudson-Smith denkt er ongetwijfeld vaak aan terug en ploft vervolgens even hard tegen de piste als toen.

Een straffe stoot, maar een relatief te verwachten straffe stoot. Zo had ik het genoegen om Van Niekerk te interviewen na de MVD in 2015. Ik vroeg toen of hij het komende jaar het WR zou aanvallen én of hij de eerste man onder de 43 seconden zou worden. Het eerste deel van mijn vraag is ondertussen beantwoord. Het tweede deel volgt (ongetwijfeld) nog.

Straffer is echter het feit dat hij op 12 maart van zich liet horen door naar 9”98 te snellen op de 100m. Hierdoor is hij de enige atleet ooit die alle magische barrières, onder 10, 20 en 44 seconden op respectievelijk 100m, 200m en 400m heeft gebroken. Straffe Zuid-Afrikaanse kost en wat dan gezegd van zijn trainer. Een 74-jarige overgrootmoeder… Neen u droomt niet, dit is atletiek op zijn best.

[toggle title=”Herbeleef de heroïsche 400m van Van Niekerk in Rio” state=”close”]

  • Van Niekerk verpulvert wereldrecord in finale 400 meter

[/toggle]

Wayde van Niekerk – Foto: Erik Van Leeuwen

[divider style=”normal” top=”40″ bottom=”40″]

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR