Isaac, Sjakie, Jaak,
Europees kampioen. Straf man. We weten allebei dat dit maar een opstapje is naar prestaties bij de grote jongens, waar het er echt toe doet, maar dit is wel een héél mooi opstapje. Je versloeg dan ook niet zomaar Janneke en Mieke vandaag. Dit is een uitzonderlijk sterke beloftegeneratie.
We zijn even oud en dus leerde ik je al snel kennen in het Brabantse crosswereldje. Bij je eerste wedstrijd in Lennik liep je met een sjaal aan. Een veldloop afwerken met een sjaal aan?! Je had na 300 meter 50m voorsprong, maar finishte uiteindelijk pas rond plaats 20 achter verschillende atleten die je nu zou dubbelen. Een maand later won je zowaar het BK veldlopen bij de scholieren, ware het niet dat je als tweedejaars scholier bij de eerstejaars van start was gegaan. Je moest duidelijk je weg nog wat zoeken in de atletiek, maar het talent was al zichtbaar.
In ‘Slijk’ op Canvas zagen we al dat jij een authentieke en mooie persoonlijkheid bent. Toen ik je dit jaar een klein beetje leerde kennen, werd dat alleen maar bevestigd. Wanneer je er op het EK in Amsterdam in de eerste ronde leek uit te gaan, en ik zeg leek omdat je later die avond opgevist werd, zei je het volgende tegen je coach Tim terwijl die je vastpakte: “Ik ben vooral teleurgesteld omdat ik u ontgoocheld heb.” Hoewel een atleet vooral voor zichzelf moet lopen, was die dankbaarheid prachtig om zien.
Je mocht dus toch naar die finale, daar in Amsterdam. Je werd er negende, niet slecht voor een jongen van 22, maar ik zeg het zoals het is: je liep er tactisch bijzonder zwak. Je benen daarentegen, die waren verbluffend sterk. Zoals ze dat vandaag weer waren. Dat vertelde je ook toen, meteen na de race. Daar zit iets in, in die benen van jou.
Behalve een warme persoonlijkheid, ben je ook bijzonder grappig. Zoals je mij zei, terwijl je naar mijn benen keek, dat ik ‘met die benen’ minstens onder de vier minuten moet kunnen op onze beider geliefde afstand, dat was best hilarisch. Hilarisch was het ook toen je diezelfde dag met een knipoog vertelde over een Belgische ‘concullega’ die je gevraagd had hem naar het olympisch minimum te hazen in Ertvelde. “Wat denkt die wel? Hij naar Rio en dan ik hier thuiszitten. No way.” Dat je de avond voor die wedstrijd in Ertvelde als hardste van alle landgenoten had staan shaken op de afterparty van het EK atletiek zat er misschien ook voor iets tussen.
Je bent ook een man van eer. Je wilt de beste zijn, en dat moet ook als je het in de topsport wilt maken. Toen ik vorige week naar een pittige training van jou en je trainingsmaatje Simon kwam kijken, en die laatste de avond bleek af te sluiten met een iets lagere lactaatwaarde, vond je dat toch niet helemaal fijn. Niet dat je het je trainingsmaten niet gunt. Ik heb me laten vertellen dat je ze zelfs als geen ander weet te motiveren. Coach Tim voelde het vorige week goed aan en zei meteen na de training dat hij voor dit EK toch zijn geld op jou zette. Die band tussen jullie is mooi om zien.
Er waren op dit EK helaas weer verschillende aangekochte Kenianen die met de prijzen gingen lopen. Ze lopen al op hoog niveau wanneer landen als Turkije hen tegen betaling binnen enkele dagen naturaliseren. Jij bent daar een mooi tegenvoorbeeld van. Hoewel je in Kenia geboren bent, ben je een echte Belg geworden, die hier zijn talent ontdekte. In Kenia heb je dingen meegemaakt waar je liever niet over praat, waarvoor alle respect. Het heeft je misschien getekend, maar er niet van weerhouden ‘ne’ schone mens te worden.
Dit heb je verdiend, Isaac. Ik heb met kippenvel zitten kijken. Het is nu gedaan met de jeugdkampioenschappen, en jouw tijd om bij de grote jongens te schitteren is gekomen. Maar eerst nog even genieten.
Milan
