Voormalig tienkamper en verspringer Jeroen Vanmulder hangt de atletiekspikes aan de haak. Het lag in de lijn der verwachtingen want de 25-jarige Vlaams-Brabander dacht al langer aan stoppen. Met een persoonlijk record van 7m79 en deelnames aan verschillende internationale kampioenschappen sluit Vanmulder zijn carrière af met een dubbel gevoel. “Ik ben enerzijds tevreden met wat ik heb bereikt, maar vind het anderzijds jammer dat ik nu al moet stoppen.”
Jeroen, je afscheid zat er beetje aan te komen. Hoe lang spookte het al door je hoofd?
“Als ik eerlijk ben kon ik de laatste twee jaar op eender welk moment gestopt zijn met atletiek. Ik trainde continu met het gevoel dat ik heel veel wilde bereiken maar niet de middelen had om er alles uit te halen. Een gevoel dat je als atleet gerust kan missen. Maar omdat ik voelde en ervan overtuigd was dat ik nog enkele mooie dingen kon laten zien, was het moeilijk om er zomaar een punt achter te zetten. Dat is bij het einde van het zomerseizoen veranderd.”
Je bent nog maar 25 jaar, waarom maak je precies nu die keuze om te stoppen? Begrijp je dat sommige mensen het een vroeg einde van je carrière zullen vinden?
“Dat begrijp ik absoluut en ook ik vind het jammer om er nu al een punt achter te zetten. Maar atletiek is een competitieve sport waarin je jezelf moet blijven uitdagen en je grenzen en persoonlijke records steeds moet verleggen. Als je dat niet doet, dan ben je in mijn ogen niet meer bezig met het echte doel van atletiek. Spijtig genoeg voel ik na dit seizoen dat ik op een punt in mijn carrière ben gekomen waar ik de middelen niet meer heb om mijn records te verbeteren. Hiernaast heb ik ook geen motivatie om aan 80 procent te blijven doortrainen. Het was alles of niets.”
Als je er nu een punt achter zet, wil dat dan zeggen dat je vrede hebt genomen met je prestaties en records en er met een tevreden gevoel op terugblikt?
“Ik ben enorm tevreden met wat ik heb bereikt. Als ik terugkijk naar mijn tijd bij de jeugd en scholieren, dan denk ik niet dat veel mensen in mij een toekomstige Belgisch kampioen zouden hebben gezien. Een kleine jongen, niet echt één discipline waarin hij uitblinkt, als scholier en junior nog steeds maar drie keer per week aan het trainen…”
Op welke prestatie ben je het meest fier, wat zal je altijd bijblijven?
“De mooiste prestatie was geloof ik mijn 7m79 op het BK voor junioren. Ik ging in twee jaar tijd van 6m99 naar 7m79 en dat met amper op verspringen te trainen. De mooiste herinnering was zonder twijfel het WK junioren in Moncton (Canada, red.). Een geweldige periode waarin ik veel nieuwe mensen heb leren kennen. Dat was ook mijn eerste internationaal kampioenschap, een mooie binnenkomer! De plaats waar ik het meest trots op ben is dan weer mijn vijfde plaats op het EK beloften in Tampère. Ik was heel vastberaden dat ik daar iets moois ging neerzetten. Een plek bij de top 8 was het doel, maar als je het podium dan kan ruiken…”
Zijn er ook bepaalde levenslessen die je door atletiek hebt geleerd?
“Ik heb de voorbije twee jaar heel veel geleerd door met Michael Van Der Plaetsen te trainen. Zowel mentaal als technisch. Michael is iemand die mij op een heel ontspannende manier de juiste focus kon geven. Geen stress, druk of twijfels. Gewoon iedere keer enkele punten geven om aan te werken. Tot op vandaag heb ik nog steeds spijt dat ik onder hem geen persoonlijk record heb kunnen halen. Ik verdiende meer, maar hij als trainer ook.”
Hoe zie je de toekomst, zijn er bepaalde zaken waar je naar uitkijkt?
“Bang voor een zwart gat ben ik zeker niet. Ik ben 25 jaar en heb nog zoveel te doen. Op dit moment geef ik iedere avond van de week atletiektraining in twee verschillende clubs maar heb ik ook een eigen vzw opgestart met mijn vriendin, namelijk Project C. Hier willen we de kloof tussen sport en kunst iets kleiner maken, maar vooral deze twee elementen op een vernieuwde manier tot bij de mensen brengen.”
Bedankt voor al die mooie prestaties Jeroen, zowel in de zandbak, op de piste als voor de camera. Het ga je goed!
