Hans Van Alphen bergt na een rijkgevulde atletiekcarrière zijn tientallen spikes op. De tienkamper kreeg de laatste jaren af te rekenen met een resem blessures en voelt dat de tijd rijp is om afscheid te nemen. Bij de persconferentie deze ochtend kon Atletieknieuws helaas niet aanwezig zijn, maar Hans Van Alphen zou Hans Van Alphen niet zijn mocht hij zijn verhaal niet nog eens vlotjes overdoen aan de telefoon. Wat is het toch een kanjer!
Hans, dit is het dan. Hoe voelt het om atleet af te zijn?
“Het voelt enerzijds als een opluchting. Zo moet ik niet langer meer gekke dingen zeggen wanneer mensen peilen naar mijn toekomstplannen. Ik heb de laatste jaren tijdens trainingen regelmatig de pijn moeten verbijten. Het is welletjes geweest, mijn lichaam heeft er volgens mij genoeg van. Toch zal ik anderzijds zeker niet ontkennen dat er ook dingen zijn die ik ga missen aan het atletenbestaan. Er zijn ondanks blessures toch heel wat mooie dingen aan het leven van een topatleet…”
Hoe moeilijk heb je het de laatste weken gehad om een besluit te nemen over of je al dan niet doorgaat?
“Meteen na het EK in Amsterdam was voor het mij wel duidelijk: de kans leek groot dat ik ermee zou ophouden. Toch heb ik het idee een paar weken de tijd gegeven. De blessure aan mijn bekken heelde echter traag en als atleet weet je dan wel hoe laat het is. Ik weet als geen ander wat het woord ‘revalideren’ inhoudt. Na heel wat vallen en opstaan nog eens zolang op mijn tanden bijten, daar had ik eerlijk gezegd niet meer de motivatie voor.”
Je werd de laatste jaren enorm vaak geteisterd door blessures. Zag je Rio als een houvast, de reden waarom je er nog geen punt wilde achter zetten?
“Na mijn vierde plaats in Londen draaide het inderdaad voornamelijk om Rio. Ik ben erin blijven geloven dat ik nog de capaciteiten bezat om aan de top te komen. Het laatste anderhalve jaar slaagde ik er maar niet in om blessurevrij te blijven en heb ik mijn ambities dus wel moeten bijstellen. Louter deelnemen was voor mij echter voldoende om te volharden en mijn trainingen zo goed als mogelijk af te werken. Nog vier jaar wachten tot Tokio? Nee, ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat dat juist niet realistisch is.”
Als we even naar je atletiekcarrière kijken, welke wedstrijd of moment koester je het meest?
“Eén iets daaruit pikken is ontzettend moeilijk, ik heb het geluk gehad om zoveel fijne momenten te mogen meemaken. De wedstrijden in Götzis en mijn vierde plaats op de Spelen in Londen staan natuurlijk op het hoogste schavotje. Daarnaast mag ik denk ik wel zeggen dat ik de tienkamp in België op de kaart heb gezet. Maar niet alleen die grote successen zullen mij bijblijven, ook mijn overwinning op de Europabeker en verschillende mooie prestaties in binnen- en buitenland zal ik niet snel vergeten.”
Je hebt de atletieksport heel veel bijgebracht, maar heb je het gevoel dat je daar ook wat voor hebt teruggekregen?
“Zeker weten! Atletiek heeft mij voor een groot deel gevormd tot de persoon die ik nu ben. Tot mijn 23 jaar heb ik nooit echt moeten knokken en leidde ik het zorgeloze studentenleven. Nadien ben ik mij steeds serieuzer beginnen toeleggen op de tienkamp en groeide ik als atleet en persoon. Ik werd mondiger en meer zelfzeker, maakte veel vrienden en deed ook heel wat interessante inzichten op.”
Over naar het nu. Je bent 34 jaar en hebt een diploma kinesitherapie, is dat dan de weg die je gaat inslaan?
“Straks zit ik opnieuw in de les voor mijn postgraduaat manuele therapie, dus mijn diploma gaat zeker van pas komen. Volgende weken en maanden bekijken we welke mogelijkheden er zijn en hoe ik mijn tijd verder zal invullen. Ik sta open voor heel wat dingen en er staan ook al verschillende gesprekken gepland met mensen die al contact opnamen. Wat vast staat is dat het iets zal te maken hebben met het lichaam en beweging, toch wel mijn twee grote passies. Verder sluit ik zeker niet uit dat ik in de atletiekwereld zal blijven of ernaar zal terugkeren, het is allemaal een optie…”
In Rio heeft de nieuwe Belgische atletiekgeneratie de poort al opengebroken. Geef je met een tevreden en voldaan gevoel de fakkel door aan de volgende generatie in de tienkamp?
“Je hebt een tijd van komen en een tijd van gaan, en voor mij is de tijd van gaan nu gekomen. Ik ben heel blij dat er opvolgers klaar staan, want dat is lang niet altijd zo geweest. Ik heb zeker geen spijt van de keuzes die ik heb gemaakt en ben zeer dankbaar dat ik zo’n mooi parcours heb mogen beleven. Laat mij nu maar genieten van de prestaties van de andere Belgische toppers, ik zal het mij veel passie blijven volgen.”
Bedankt voor alles Hans, het ga je goed!
