De fantastische successen van onze meerkampers Nafi Thiam en Thomas Van Der Plaetsen in Rio zinderen uiteraard nog na bij alle liefhebbers. Als ex-tienkamper, vriend en voormalig trainingsmaatje van Thomas Van Der Plaetsen én meerkamptrainer aan de Gentse topsportschool is Cedric Nolf goed geplaatst om de prestaties van vooral Van Der Plaetsen te kaderen, maar ook om de impact ervan in te schatten.
Waar plaats jij Thomas Van Der Plaetsen in de Belgische atletiek- en specifieker meerkampwereld?
“Een eerste opstoot van de Belgische meerkamp op het grootste toneel kwam er al op de Spelen van ’72 in München. Hier werd de nationale driekleur gedragen door maar liefst drie tienkampers: Freddy Herbrand, wijlen Régis Ghesquière en ene Roger Lespagnard (huidige coach van Nafi Thiam). Na de succesvolle seventies-generatie zat de Belgische tienkamp een lange tijd op zijn gat. Het was wachten tot het nieuwe millenium tot er schot in de zaak kwam. Zo gaven Brusselaar Frédéric Xhonneux en de Waal François Gourmet het startschot voor de “Belgische tienkamprevolutie”. Beiden sloopten met scores net boven de 7900 punten net niet de kaap van de 8000 punten. Als twee honden vechten om een been… dan ging een zekere Hans Van Alphen er mee heen. Hij verbeterde zich in 2007 met meer dan 600 punten en toverde een 8047 uit zijn hoed. Zo was het trio compleet met een Vlaming, een Waal en een Brusselaar. De nillies-generatie toonde hoe het moest.
Op dat moment was Thomas een scholiertje van zestien en waagde hij zijn eerste stappen in de meerkamp. Eigenlijk was hij nog hoogspringer. Hij had dat jaar een succesvol seizoen achter de rug met een zesde plaats op de EYOF en had zin in iets anders om het seizoen af te sluiten. Zo stond hij aan de start van het KVV in Dilbeek, met zijn surfshort. Toen kenden we elkaar nog van ziens, aangezien ik een jaar ouder ben en een categorie hoger uitkwam. Die surfshort en dat Dragonball Z-haar zal ik nooit vergeten, sorry Thomas!
Een jaar later, in 2008, kwamen we voor het eerst uit op dezelfde wedstrijd. Dit was het jaar toen Frédéric – naast Hans – zich plaatste voor de Olympische spelen in Peking met een fantastisch BR van 8142 punten. Een echte eye-opener was live aanschouwen hoe François zich net niet wist te plaatsen voor Peking en zich toch nog halfdood liep op de afsluitende 1500m, ondanks dat die limiet onhaalbaar werd na een tegenvaller in het speerwerpen. Wat een vechtlust en wat een atleet. Daar stonden wij dan, langs de zijkant, met onze 6700 punten.
De gedachte om te focussen op de meerkamp begon stilaan onhoudbaar te worden voor Thomas, en hij begint meer en meer te trainen als een tienkamper. In een razend tempo schiet zijn puntentotaal de lucht in. In 2009 sloeg hij een eerste keer toe. In een bloedstollende 1500m werd hij Europees kampioen bij de junioren. Niemand had hierop gerekend. Twee jaar na zijn titel in Servië deed hij dit kunstje nog eens over door nu ook de Europese titel bij de beloften in extremis weg te graaien. Naast de titel kwam er een 8156 punten achter zijn naam staan, een nieuw BR, een eerste maal boven de 8000 punten en een ticket voor het WK senioren in Daegu. In stijl noemen ze dat! De positieve vibe in het Belgisch kamp had ook zijn invloed op mijn resultaten aangezien ik met 7642 punten zelf ook een dik PR scoorde. Door de selectie voor het WK senioren eiste Thomas aan de federatie dat ik zijn plaats zou innemen voor de Universiade. Een illustratie van “human kindness” die de meerkampwereld zo typeert. Door het samen beleven van een intens weekendje sporten creëert dit vriendschapsbanden en situaties die je nergens anders zo frequent tegenkomt als in de meerkamp. Dat moment na de meerkamp, de uitputting, voldoening en samenhorigheid is het beste en mooiste sportieve gevoel dat er bestaat. Dit maakt sport – meerkamp in het bijzonder – zo mooi.”
Gaan de prestaties van Thomas en natuurlijk ook Nafi ook de jeugd inspireren om voor de meerkamp te kiezen?
“Na Hans, François en Fred is de jeugd getriggerd geweest en kwamen de meerkamptalenten al als paddestoelen uit de grond. In het prille begin is dit weliswaar in een weinig gestructureerde, gesubsidieerde, professionele omgeving, waardoor succes eerder een mirakel is. Thomas is zo’n mirakel. Na alle “struggle” van de afgelopen jaren blijft hij -samen met coach en brother in crime Michaël – zijn eigen weg uitstippelen en onroerbaar verderbouwen. Alle uren werken, verzorgen, tegenslag verwerken, herfocussen, dat vreet mentale en fysieke energie. Maar kijk eens wat hij allemaal bij elkaar presteert en, belangrijker nog, wie hij als mens geworden is. Dat de meerkamp in België opnieuw een versnelling hoger zal schakelen na het Olympisch succes van Nafi en Thomas, daar ben ik overtuigd van. Nu is het aan de federaties om het ijzer te smeden nu het heet is. Je hebt alvast twee goeie voorbeelden, een man en een vrouw, een Vlaming en een Waal.”
