De tienkamp op het EK in Amsterdam werd een memorabele editie voor onze Belgen. Vooraf gingen onze drie meerkampers op zoek naar de olympische limiet van 8100 punten. Een puntentotaal rond die limiet zou ongetwijfeld wel eens voor een medaille kunnen zorgen. Een slotbeschouwing vol ups, maar ook helaas downs.
De eerste dag van de tienkamp begint hoopvol. Ons trio meerkampers vliegt er goed in tijdens hun kortste loopnummer. Thomas Van Der Plaetsen en Niels Pittomvils doen het meer dan degelijk en Hans Van Alphen lijkt op het juiste moment in vorm te zijn. Dé disciplines waarin onze Belgen veel punten kunnen scoren komen eraan.
In het verspringen toont Thomas al waartoe hij in staat is door naar 7m64 te en de winst te springen. In zijn spoor presteren Hans en Niels op niveau. In het kogelstoten gaat de winst opnieuw naar ons land dankzij Hans. Thomas kent een iets mindere beurt en zal in het hoogspringen punten moeten sprokkelen. Hij zal voor drie Belgische overwinningen op rij zorgen door een mooie sprong van 2m10. Nog steeds op koers voor die felbegeerde limiet. Ook Hans en Niels trekken met een gerust gemoed naar de loodzware baanronde. Niels doet naar zijn doen knap en ook Thomas klokt een degelijke tijd. Hans kreeg het in de laatste meters enorm zwaar en moet heel wat punten prijsgeven. Belangrijker: de drie heren blijven hun vizier openhouden voor de olympische limiet.
Onze tweede dag begint in mineur. We krijgen te horen dat Hans Van Alphen niet meer zal starten aan het tweede luik van zijn tweedaagse. De woorden in je tweet zeggen genoeg: “Alles gedaan om de pijn draaglijk te maken in mijn bekkenregio. Het mocht niet baten. Gedaan EK. Weg Rio. Later meer. Nu wil ik even ‘rust’.”
Die rust gunnen we je van harte. Al had iedereen je liever nog één keer zien schitteren in Rio, want dat was toch het voorziene eindstation van je rijk gevulde carrière? Rio gunnen we je nog meer, maar het mocht blijkbaar niet zijn.
Ik moet dan wel een artikel schrijven over je opgave. Eerlijk gezegd krijg ik het maar moeilijk over mijn hart om volgende titel neer te tikken: “Van Alphen laat verstek gaan voor tweede dag tienkamp”. Ik krijg haast tegenzin en hoop dat je alsnog aan de start komt, aangezien je eerste dag toch wel degelijk verliep. Helaas geen mirakels. Je zit als het ware vast in je lichaam, terwijl je al die jaren opnieuw zoveel moeite doet om er telkens te staan op de momenten wanneer mensen dat van je verwachten, verlangen.
2012 was je jaar. Een jaar waarin je hoge toppen wist te scheren. Voor het eerst in je carrière verliep alles helemaal volgens plan. Dit vertaalde zich in een fenomenaal BR én de winst in de felbegeerde tienkamp in Götzis. Vervolgens trok je naar de Olympische Spelen in Londen. Je zou er nipt het brons mislopen en opnieuw een ongelooflijk aantal punten bijeen sprokkelen. Hier kreeg je plots ook de aandacht van een groot publiek. De aandacht die je na Götzis al had moeten krijgen. Op het einde van het seizoen trok je naar Talence. De jaarlijkse afspraak met de Décastar. Opnieuw zou je het schitterend doen. Schitteren. Dat woord vat 2012 samen. Je won de IAAF Combined Events. De bekroning voor de meeste regelmatige tienkamper van het jaar!
2012 was niet je eerste mijlpaal. Je ging eerder als eerste Belg door de barrière van 8000 punten. Bovendien heb je de tienkamp volledig op de kaart gezet bij ons. We zagen je in Afspraak in Rio zwoegen in de zoektocht naar je vorm van jouw ongelooflijk jaar, maar we zagen ook de man na zijn carrière: een trotste vader en tevens klaar om je als kinesist te bewijzen na je carrière als topsporter.
De kans bestaat dat je één dezer dagen de topsport vaarwel zegt, maar het kan even goed dat je tegen jezelf zegt “ik moet nog één keer tonen dat ik het in me heb”. Hoe dan ook: we blijven fan.
Het slechte nieuws van Hans heeft ons nog maar net bereikt en we moeten meteen een extra bittere pil slikken. We zien Niels Pittomvils letterlijk uitvallen tijdens zijn 110m horden. De sympathieke Limburger blijft liggen. Vooral door de ontgoocheling. Daarna zal je in de armen van je trainer, Fernando Oliva, belanden. Je toont karakter en zet door. Je discus zal niet ongelooflijk ver landen. In het polsstokspringen zien we je niet meer terug. Het zal mentaal en fysiek niet simpel zijn geweest zijn na die zware val. Wij hopen alvast dat je wordt opgevist op basis van zijn ranking om alsnog aan de start te komen in Rio, maar dat wordt een moeilijk opgave.
De tweede dag van Thomas
“The Games must go on”, zo ook het EK. We kunnen ons optrekken aan het fantastische traject dat Thomas Van Der Plaetsen al heeft weten neer te zetten. De hoge horden verlopen beter dan tijdens je recordtienkamp. In het discuswerpen begin je met een mooie eerste poging. Je zal je daarna nog twee keer verbeteren. Die extra meters zullen op het einde van de dag nog van pas komen. Een medaille komt meer en meer in zicht. Veel zal afhangen van het polsstokspringen. Moge net dat jouw nummer zijn. Afgelopen week was je in het eigen Deinze nog aan het werk op dit nummer. Je zette er je goede vorm in de verf. Slaag je daar nu weer in?
Het is ongelooflijk om zien hoe je daar zo eenzaam opwarmt, terwijl quasi al je concurrenten zwoegen om over 4m70 te geraken. Een bank, een trainingsvest over je hoofd. Meer heb je niet nodig om even in die cocon te kruipen. Eenmaal eruit ontpopt een ware acrobaat. Eerste pogingen op een hoogte waar de andere tienkampers van durven dromen. Daarna ga je op zoek naar hoogtes die even goed recht geven op de finale in het polsstokspringen. Je kroont je tot springkampioen in deze tienkamp door alle springnummers weg te kapen, maar je wordt plots ook de leider. Het leiderschap dat je verdient.
Nu we het toch over een straffe kerel zoals jij hebben. In de eerste van drie halve finales op de 400m horden treffen we Karsten Warholm aan, onthoud de naam. De 20-jarige Noor zal zijn halve finale winnen in 48”85. Een nieuw nationaal record voor de atleet die vorig jaar eventjes een uitstapje maakte naar de 400m én dat tijdens zijn tienkamp op het EK voor junioren. Hij zou er in beide disciplines met het zilver naar huis gaan. In de finale verslikt hij zich in zijn laatste horde en wordt hij zesde. Dit jaar ligt zijn focus op die lage horden, maar we zien hem ongetwijfeld nog terug op de tienkamp!
Na dit korte intermezzo terug naar onze medaillehoop. Jij worstelt met tape om aan je voorlaatste discipline, het speerwerpen, te beginnen. Het wordt niet makkelijk met die tegensputterende elleboog. Je vriendin, de Noorse Isabelle Pedersen, wordt ondertussen voorgesteld op de hoge horden. Zij zal niet doorgaan naar de finale. Uiteraard zal haar teleurstelling later op de avond plaats ruimen voor dolle vreugde. Je speerwerpen is nog degelijk, al was die laatste poging voorbij de 60m een garantie geweest voor het goud. Het misbaar, al dan niet terecht, is mooi om zien. Je strijdt voor elk punt, logisch ook, want het goud ligt binnen handbereik.
Dan breekt natuurlijk de stress uit bij de ons en de collega’s: “Hoeveel seconden mag hij verliezen op zijn naaste concurrenten”, weerklinkt een aantal keer op de perstribune. Al snel berekenen we dat je 8”44 mag toegeven op de tweede en 16”88 op de derde. Vervolgens bekijken we de PR’s van deze heren. Waarom zijn we hier zo mee bezig. Sport is toch geen exacte wetenschap?
Onze berekeningen zullen tijdens de afsluitende 1500m weinig van belang zijn, aangezien de emoties de bovenhand nemen. Het worden zenuwslopende minuten. Al kan het bij het ingaan van de laatste ronde niet meer misgaan. We krijgen het even moeilijk daar hoog en droog in de perstribune. Hier en daar wil er een traan zijn weg vinden. Hoog blijven we, maar droog toch even niet meer. Die laatste rechte lijn lijkt plots zo lang, maar eenmaal over de finish volgt een oerkreet, vliegen je armen de lucht in en ga je daarna zacht, gecontroleerd tegen het canvas.
De bevestiging volgt. 8215 punten. Je mag nu ook naar de Spelen in Rio, maar eerst genieten van het moment. De Europese titel. Je derde al, aangezien je bij de junioren en beloften ook al raak schoot. “De cirkel is rond”. Nu kan je op zoek naar een grotere vlakke figuur. Te beginnen op de Spelen, waar je wereldrecordhouder Ashton Eaton tegen het lijf zal lopen. Eaton sprak vorig jaar in Peking vol lof over je: “Door jouw verhaal ga ik er extra hard voor”. Krijgen we een nieuw wereldrecord dankzij jouw krachttoer in Amsterdam? Wij hopen het alvast. Tevens wensen we je dat PR, waarover je broer Michael het had na je winst, toe in Rio.
