Hanna Vandenbussche wilde zich voor de marathon van Parijs niet te veel druk opleggen. Alsnog snelde ze afgelopen weekend naar een stevig persoonlijke beste, werd daarmee de derde beste Belgische van het moment en plaatste zich zo (voorlopig) voor de Spelen in Rio. Redenen genoeg om even na te kaarten met de MACW-atlete. “Ook al ben ik gelukkig met mijn voorlopige kwalificatie, ik laat de ‘Rio-strijd’ mijn ervaring van gisteren niet overschaduwen.”
Hoe verliep de voorbereiding op Parijs?
“Uit mijn prestatie op het BK veldlopen, waar ik vijfde werd, putte ik veel vertrouwen. Ik kon echt van die wedstrijd genieten en beleefde er een fantastische ervaring. Een top 5-notering had ik niet echt durven hopen en ik was dan ook erg gelukkig. De dag daarop vertrok ik voor een onderzoeksperiode naar Dijon waar ik mij in alle rust voorbereidde op de marathon. Toch kwam mijn onderzoekswerk wel op de eerste plaats.”
Wat waren de ambities in Parijs?
“Ik had vooraf niet echt een idee hoe het zou lopen in Parijs. Mijn trainingen verliepen wel erg goed en ik kende een perfecte voorbereiding zonder blessures. Ik heb Parijs bewust gekozen, omdat ik in een stad wou lopen die mij heel nauw aan het hart ligt. Ik wou geen arbitraire stad kiezen die zich enkel vanwege het parcours zou lenen voor een goede tijd. Met mijn tijd van dit weekend heb ik bewezen dat je geen biljartparcours nodig hebt, noch stages in exotische bestemmingen. Mijn ‘trainingsstage’ werd vervangen door een onderzoeksperiode in Dijon, waar ik minstens zoveel aandacht besteedde aan mijn doctoraat in de filosofie. Die combinatie verliep perfect, en ik kon evenveel genieten van mijn trainingen als van mijn intellectuele arbeid.”
Geen gemakkelijke combinatie zo lijkt. Lukt het dan wel om al die kilometers te malen in de voorbereiding?
“Ik heb nog nooit zoveel kilometers in een voorbereidingsperiode gelopen. En ik denk dat ik zelden zo hard naar een wedstrijd heb uitgekeken en toegeleefd, en mijn doel is bereikt. Mijn gevoel dat nu overheerst is geluk en dankbaarheid. En die dank gaat in de eerste plaats uit naar mijn trainster Veerle (Dejaeghere, red.), die mij elke dag belde, cadeautjes toestuurde, mij dag in dag uit moed insprak en steeds opnieuw toonde dat ze in mij geloofde. Welk vervolg er nu nog komt, ik zal haar eeuwig dankbaar zijn voor haar begeleiding van de afgelopen maanden en kijk met verlangen uit naar wat zij in Rio zal laten zien.”
Niet alleen tijdens de voorbereiding, maar ook tijdens de laatste momenten voor en tijdens de marathon stond je er niet alleen voor.
“Zowel in Amsterdam als in Parijs kon ik rekenen op een perfecte haas. Zowel Wouter Decock als Misha Declerck heeft zijn werk absoluut heel goed gedaan. Amsterdam zat voor mij tegen wegens de slechte weersomstandigheden en enkele misverstanden in verband met de wedstrijdorganisatie die de zaterdag aan de wedstrijd voorafgingen. Dit zorgde voor veel onnodige stress die ik mij persoonlijk hard heb aangetrokken. In Parijs daarentegen kon ik die zaterdag in heel goed gezelschap genieten van enkele rustige momenten met mijn ouders, mijn vriend Dennis (die speciaal alleen van Leuven naar Parijs reed en terug), en uiteraard mijn trainster Veerle, haar zus Sabine en haas Misha. Misha heeft me van aankomst tot finish op een zeer professionele en rustige manier geholpen en ik ben hem daar ook heel dankbaar voor.”
Het is een bijzonder boeiend jaar op de marathon. Hoe schat jij je kansen in voor Rio?
“Wat Rio betreft, sta ik voor een keuze. Of ik kan de komende drie weken wakker liggen door krampachtig naar de andere concurrentes te kijken om hun prestaties minuut per minuut, kilometer per kilometer te volgen. Of ik kan gewoon nagenieten van mijn prachtervaring in Parijs en dat dankbaar beschouwen als één van mijn mooiste herinneringen. Ik kies resoluut voor de tweede optie en wens oprecht mijn concurrentes een gelijkaardige ervaring toe. Ook al ben ik gelukkig met mijn voorlopige kwalificatie, ik laat de ‘Rio-strijd’ mijn ervaring van gisteren niet overschaduwen. Iemand schreef me meteen na de koers dat mijn tijd niet zou volstaan voor Rio vanwege mijn ‘verval’ de laatste tien kilometer. Wel, ik raad die persoon aan om de laatste twee hellingen tussen kilometer 35 en 42 in ‘le Bois de Boulogne’ even te beschouwen, en dan te oordelen over mijn prestatie. Mijn echte levensdroom bestaat erin nog jarenlang marathons te lopen in spectaculaire steden en me geleidelijk te verbeteren op deze afstand. Rio is uiteraard ook een droom, maar die heb ik nu zelf niet meer in handen. Ik heb gedaan wat ik kon en heb ook vooral mijn vormbehoud laten zien aan het selectiecomité. Afwachten is nu de boodschap.”
Hoe heb jij jouw seizoen verder ingepland?
“Nu is mijn lichaam toe aan een deugddoende rustperiode. Voor de rest heb ik nog niet veel gepland deze zomer. Ik hou sowieso veel meer van de winter en kijk nu alweer uit naar de Crosscupwedstrijden. De piste ligt mij minder en ik geniet veel meer van langere stratenlopen.”
2016 is voor veel atleten een heel belangrijk jaar met het EK en de Spelen. Heb jij ook al (langetermijn)plannen voor daarna?
“Eigenlijk niet. Ik wacht nu gewoon rustig af en laat alles op mij afkomen. Dit werkt in mijn geval het beste. Nu wil ik de tijd nemen om echt wat na te genieten van mijn fijne winterseizoen en van mijn marathon in Parijs.”
