Donderslag bij heldere hemel: Nicky Coemans, dit jaar lange tijd snelste 800m-Belg, houdt de atletiek voor bekeken. Het was op de ‘eigen’ Oude Markt dat de minzame Leuvenaar zijn plannen uit de doeken deed. De pint in zijn hand had een weggever moeten zijn. Coemans: “Ik ben helemaal opgevreten vanbinnen.” Maar ook: “Er is geen bom gevallen, he.”
Of hij Tilburg loopt binnenkort, probeer ik – nog onwetend – voorzichtig. “Ik stop met atletiek.” Gravity shift. Niets is nog zeker. De rijzige krijger met baard, die het grootste deel van het 800m-seizoen domineerde, zal volgend jaar niet schitteren op het EK in Amsterdam, of nog een Europabeker meemaken zoals enkele maanden geleden in Heraklion. Een interview dringt zich op.
“Jo den Tim. Allemaal goed voor mij.” Zo woest het uiterlijk, zo inschikkelijk de persoon Coemans. “Ik ben nu eenmaal geen afgeborsteld type, eerder ruig. Maar vanbinnen ben ik rustiger.” De toon is gezet. ‘Dat er geen bom gevallen is en dat hij liever ook niet heeft dat het nieuws van zijn afscheid zo gebracht wordt.’ Wie Coemans kent, is niet verbaasd door die uitspraak. Steeds bescheiden, niet-beseffend hoe hard hij wel gaat op zo’n piste. Feit: in 2015 harder dan welke Belg ook, tot Jan Van Den Broeck – op 8 augustus pas – onder Coemans’ seizoensbeste duikt. “Ik heb nooit beseft hoe goed ik was. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat er mensen mij volgden of naar mij opkeken. Ik heb dat nooit kunnen plaatsen.”
Die bescheidenheid is een uitzonderlijke eigenschap van de Kortenbergse atleet, die ook op andere vlakken een buitenbeentje is. Zo viel Coemans steeds op in het 800m-peloton door zijn grote gestalte, lange haren en baard. Maar in 2015 nog het meest van al door zijn prestaties. Met zijn krachtige stijl liep hij naar 1’47”36, genoeg voor een plekje in de Belgische Europabekerploeg. Het maakt de beslissing tot stoppen des te opmerkelijker.
“Het lijkt inderdaad vreemd, maar ondanks de goede resultaten heb ik me nooit echt lekker gevoeld. Ik was leeg vanbinnen, altijd uitgeput. Mentaal ben ik wel echt door de muur gegaan. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik bleef gaan en toch enigszins de vruchten van jaren werk kon plukken. Op een bepaald moment (op de Flanders Cup in Kessel-Lo op 8 augustus, red.) ben je dan zó leeg dat niets meer gaat.”
Kleine beestjes
Het zijn kleine beestjes die de grote loper hebben geveld. De mycoplasmabacterie. “Eigenlijk zou die nu al lang uit mijn lichaam moeten zijn, maar blijkbaar ben ik helemaal opgevreten vanbinnen. Je moet ook weten dat ik mijn sport steeds gecombineerd heb met een job aan 90%. Daar kwam wel wat stress en organisatie bij kijken en dat heeft meegeholpen aan de afbraak binnenin.
Maar de beslissing tot stoppen is niet alleen een fysieke. “Als het mentale en fysieke uit balans zijn, begint er vanalles te friemelen. Ik was fysiek leeg omdat ik met iets zat. Mentaal wou ik echter zo hard doorbijten dat het in se toch nog goed gekomen is. Maar een lichaam is niet gemaakt om te lang met die onbalans te leven. Na een tijd was ik zo op dat ik er mentaal ook doorgezakt ben.”
Coemans probeert half augustus de trein nog op het goede spoor te krijgen door een maand rust te nemen, maar de opbouw nadien verloopt met een “rotslecht gevoel”.
“Dan ben ik beginnen nadenken. Nadenken. Ik heb zo diep gezeten dat ik er een degout van gekregen heb. En ik vind het dat allemaal niet meer waard op de duur. Maar laat me duidelijk zijn: eigenlijk was ik nog niet klaar om te stoppen.”
Gestage progressie
Coemans kwam vooral in de zomer van 2015 boven water, maar toonde altijd talent. “Ik heb in mijn korte carrière een vrij logische progressie doorgemaakt, alleen kwam het er op wedstrijden lang niet uit en was ik vaak geblesseerd. Ik ben altijd serieus met mijn vak bezig geweest.”
Als scholier laat Coemans een knappe 1’58 optekenen na een scoutskamp. Het jaar erop presteert hij minder doordat hij “te veel met andere dingen bezig is”. Maar als junior slaat de motor weer aan: 1’53. Zijn trainingen zijn dan nog “voor de fun een berg oplopen in Italië”. In zijn beloftejaren gaat hij van 1’51 naar 1’48. Stressfacturen spelen hem parten en pas in 2014 staat hij er helemaal terug met 1’48. Na alweer een blessure raakt de baan toch vrij voor een sterk 2015.
Goei eten (ma echt goei!)
Een 2015 dat voor zijn mooiste atletiekherinnering zorgt: de Europabeker in Heraklion met de Belgische delegatie. Hij kaapt er een knappe vierde plaats weg, maar dat is niet waarom hij net dit moment kiest. “Ik heb de tijd van mijn leven gehad daar. Pieter-Jan Hannes is echt ne zotte mens. Maar eigenlijk alles daar was top: goed weer, mooi stadion, goei eten (ma echt goei!), schone vrouwen…”
En toen verdween mijn baard samen met een prachtig weekend. Tijd om hard verder te werken naar meer. #PJzijnklakske pic.twitter.com/4xxFgPsDh3
— Nicky Coemans (@NickyCoemans) 24 juni 2015
Vreemd dat de zelfzekere Pieter-Jan Hannes en de misschien te bescheiden Coemans zo goed matchen. “We zijn misschien wel elkaars tegenpolen, ja. Ik ken mijn eigen krachten gewoon niet soms. Hij was er om mij te zeggen dat die er wel zijn.”
De altijd chille Coemans wordt er zowaar even nostalgisch van. “PJ en ik zijn gewoon twee beesten als het aankomt op heuvels en piste. Dat ga ik wel missen. Heuveltjes met PJ: daar heb ik legendarische momenten meegemaakt. (mijmert verder) Ik heb altijd de juiste mensen op het juiste moment leren kennen. En dat is het mooiste geweest. De contacten, de zalige mensen om mij heen. Het ploegske in Leuven ga ik zot hard missen.”
“Atletiek is niet dood voor mij”
Of er leven na de (atletiek)dood is, is niet de juiste vraag. “Atletiek is niet dood voor mij. Als ik weer helemaal sterk ben, wil ik ook opnieuw lopen en nieuwe doelen stellen. Alleen niet ten koste van zoveel zaken. Ik heb het eigenlijk alleen gehad met dat continue streven en continu de beste te willen zijn. Ik wil de vrijheid terug.”
Coemans wil nu onder meer vol inzetten op zijn job. “Ik heb werk gevonden waar ik me inderdaad vol voor kan smijten. Toestellen gaan installeren voor hartoperaties. Johnson & Johnson. Voornamelijk in het buitenland.”
De zware beslissing is duidelijk nog vers, het hoofd ligt bij momenten nog in tweedeling. “Ik haat de atletiek absoluut niet. Ik mis ze. Echt serieus. Ik was echt niet klaar om te stoppen.”
Wij interviewden Nicky nog op 1 augustus op de Flanders Cup in Ninove. Hij sprak er toen over vol voor de A3-limiet gaan (waarvoor een tijd sub 1’47 vereist was) en ook het EK in Amsterdam volgend jaar waarde al rond in zijn hoofd. “Ik denk wel dat we daar over mogen praten, zeker en vast. Nu een goeie winter draaien en dan echt wel werken naar dat EK”, zei hij toen nog. Dat video-interview kan u hier herbekijken.
