Dat het gedaan moest zijn met die matige tijden! Al een jaar beet ik mijn tanden stuk op mijn persoonlijke atletiekrecords. Grootste frustratie? Mijn 4’24 op de 1500m. Voor de 1500m op de IFAM greep ik dan ook naar de cafeïnepillen. Stormde voor het eerst in de geschiedenis iemand in de I-reeks naar een wereldrecord? De resultaten!
* Ter informatie: Cafeïne staat sinds januari 2004 niet meer op de dopinglijst van WADA. Eenzelfde effect kan bereikt worden door het drinken van één of enkele koppen koffie, alleen zijn die wat moeilijker binnen te houden vlak voor een wedstrijd. Vandaar mijn keuze voor cafeïne in pilvorm. Op het niveau waarop ik acteer is cafeïne innemen vrij onzinnig en wellicht ‘geen aanrader’.
Wedstrijddag. De bevindingen van woensdag – lees hier het relaas – hebben me aan het twijfelen gebracht. Ik voelde me toen niet super tijdens en na de training, en vooral opzettend maagzuur maakte me onzeker. Noem me een hopeloze romanticus, maar meer nog dan goeie tijden lopen, wens ik niet te braken in het bijzijn van supporters en officials.
Enigszins contradictorisch dus dat ik na wat intern getwist toch beslis om voor twee cafeïnepillen van 80 mg te gaan vandaag: eentje drie uur voor de inspanning, eentje één uur voor de inspanning.
De intrede van Christus in Oordegem
Ik teken al om 17u30 present in Oordegem – zo’n zes uur voor aanvang van mijn wedstrijd. De belofte aan EK/WK-limieten en knalprestaties heeft me – terecht, zo blijkt – hierheen gelokt. Door een miscommunicatie (wat kan het anders zijn?) is er speciaal ontvangstcomité, noch erehaag voorzien bij aankomst. Vreemd. Ik eet mijn boterhammen met confituur en staar naar vrouwen. Stress rond 19u30? Afwezig!
20u30: Tijd voor de eerste pil. Verschillende atleten hebben me al aangesproken op mijn cafeïneplan. Het leeft! Het monstertje leeft! Mama, ik ben iemand geworden! (Bijwerking 1: cafeïne maakt euforisch.)
21u30: Het koelt iets te snel af naar mijn zin, maar de lichte trilling die nu door mijn lichaam trekt, heeft weinig met koude te maken. Cafeïnerush gecombineerd met dan toch die eerste stress? Wanneer ik even recht ga staan, voelen de benen krachtig. 3’26”00. Ik wals de tijd door mijn mond als wijn. Wat is een minuutje, uiteindelijk? (Bijwerking 2: cafeïne doet zweven.)
22u30: Tijd voor de tweede pil en aansluitend de opwarming. Ik loop de Grote Steenweg (valt mee qua grootte) op en af. Mijn trainer komt me tegemoet gelopen: de vrouwenreeksen van de 1500m dreigen vroeger dan voorzien afgerond te zijn. “Maar geen paniek!”
Ik denk: “Paniek!”. Snel nog slechter nieuws: ik heb de vijfde reeks (van het naprogramma) net niet gehaald met mijn inschrijvingstijd en pronk nu met de snelste tijd in de zesde reeks. Een haas zal er uiteindelijk ook niet starten. In de jacht op een persoonlijk record is dat het slechtst mogelijke scenario. De wind is gelukkig wel gevallen.
De race
23u30: Aan de startlijn. De speaker overloopt de deelnemers en blijft wel erg lang hangen bij mijn naam. Hij doet het hele cafeïneverhaal! De drie resterende toeschouwers luisteren met een half oor. Het enige wat ik moet vermijden in deze ‘trage’ reeks is dat ik mijn start mis.
23u31: Ik mis mijn start.
23u32: Na 250m wordt er barrage gemaakt. Het tempo zakt dramatisch. Zoals zo vaak in België wenst niemand te lopen. Ik besluit in een flits om deze koers niet verloren te laten gaan aan tactiek en halfslachtige resultaten en zet mij resoluut op kop, klaar om als testcase dan maar de muur op te zoeken. Crash and burn in naam van de wetenschap. Hoe lang hou ik welk tempo vol? De benen voelen écht goed. Geen flanellen exemplaren zoals altijd, maar krachtige stelten die ik gecontroleerd laat vollopen met verzuring.
Tot 1000m loopt alles volgens schema. Ik ben al wat aan het verzwakken, maar kom door in 2’57/2’58. Bij mijn PR passeerde ik daar pas in 3’02 en schudde toen een relatief straffe 1’22 uit de benen. Ik voel mij minstens even goed als toen en geloof nog rotsvast in mijn kansen.
Oei. Wanneer ik gradueel probeer te versnellen richting laatste ronde schieten plots de benen vol. Snel en zonder mededogen. Terwijl ik mijzelf net traag en met lede ogen over de piste sleep. Ik hoor hoe de speaker zegt dat een rondje van 67” nodig is voor Tim Van der Heyden. (Mijn naam! Dat is mijn naam!) Normaal geen onmogelijke zaak, maar het verval is nu al een tijdje ingezet. Op 200m plots een flits. Ik word ingehaald. IK, de man van de snelle laatste ronde, word hier belachelijk gemaakt! En dan nog iemand, met PR van 4:27. Dit kan niet veel goeds betekenen in mijn jacht op een PR sub 4’24. De laatste honderd meter is een marteling. Op de streep word ik nog naar de vierde plaats verwezen. 4’26”51. Daarmee blijf ik 2”38 boven mijn PR. Ik strompel naar het gras, laat mij ongecontroleerd vallen en ben … blij. Ik ben superblij. Nog nooit zo blij geweest bijna. Een bevriende trainer komt polsen naar mijn racegevoel en ik kan niet teleurgesteld klinken. Zeer bizar. Cafeïne maakt blij, maakt zo ontzettend blij.
Maar misschien is het meer dan de cafeïne. Voor het eerst heb ik het lef gehad om zelf de wedstrijd in handen te nemen, ben ik niet mentaal uitgetuned wanneer niemand het kopwerk wilde doen en heb ik de beslissing durven nemen om er vol voor te gaan en te zien waar het schip dan net zou stranden. Cafeïne geeft vertrouwen.
Op een wolk loop ik los. Ik groet de eenheden fans. Ik bied aan handtekeningen te zetten (“Een andere keer misschien, meneer die wij niet kennen.”) Ik kijk hoe mijn trainer zelf nog een 5000m haast naar tijden die nooit binnen mijn bereik zullen liggen, cafeïne of niet. Maar bovenal besef ik dat het goed is geweest. Niet wrokkig, maar oprecht: het is goed geweest.
1u50: Ik kom thuis na een lange dag. Eens goed slapen, zie!
2u: Wakker.
3u: Wakker.
4u: Is dat een vlieg op het plafond?
5u: Wakker.
Nabeschouwing/ tl;dr:
Interessant experiment. Hoewel geen PR behaald, vraagt dit om opvolging. Ik voelde me nooit zo goed de eerste 1000m van een koers. De verzuring die laatste 500m kwam dan wel weer oerend hard. Ik ben te veel geïntrigeerd geraakt om het niet opnieuw met cafeïne te proberen, wellicht iets gestructureerder wel, met ook de dagen in de aanloop naar de koers al cafeïnepillen.
Bedankt aan iedereen die online of ter plaatse meeging in het verhaal! U hoort nog van mij! (Waarschijnlijk niet op internationale kampioenschappen evenwel. Misschien heb ik daarvoor EPO nodig. Iemand? Iemand?)
