Het EK in Zürich is reeds dinsdag van start gegaan. De prestaties van de Belgen waren na dinsdag ook gisteren ietwat wisselvallig. Voor de meeste van onze landgenoten lukte het net niet, voor anderen liep het dan weer iets beter dan verwacht. Opnieuw genoeg voer dus voor onze dagdagelijkse column.
Elke EK-dag volgt een Belgische atleet het Belgische gebeuren voor ons. Wat vond hij/zij van de resultaten van onze landgenoten? Je komt het elke dag via onze site te weten. Gisteren vingen we aan met hordeloper Erik Heggen, vandaag is het de beurt aan meerkampster Marjolein Lindemans. De Atletiek-Vlaanderen atlete is vooral bekend omwille van haar bronzen medaille van vorig jaar op het EK voor junioren en ook is ze de vriendin van 800m-loper Jan Van Den Broeck.
[toggle title= state=”open” ]
Ik in de zetel, kat op de schoot en het EK op tv. Dit belooft een ware topdag te worden.
Die topdag begint goed. Een bende stoere meerkampmannen mogen de spits afbijten, onder hen Thomas (Van Der Plaetsen) en Niels (Pittomvils). Na een valse start in hun reeks hield ik even mijn hart vast want Thomas dook nogal ongelukkig over de eerste horde. Maar niets aan de hand, tweede kans om te starten en natuurlijk ook tweede kans om de horde één goed te nemen. En die kans grijpen de twee Belgen. De start van Thomas leek veelbelovend maar nadat hij enkele horden aantikte, bleef een echt goede race uit. Niels “PITTOMVIL”, zoals de Nederlandse commentator maar blijft herhalen, liep een knappe koers. Hoe verder in de wedstrijd, hoe meer hij in de race kwam. Zo’n begin van de dag doet het beste verhopen voor de komende nummers.
Zoals verwacht krijgen we van het discus van de mannen weinig of niets te zien maar zelfs met regen en geen toptemperatuur weten onze Belgen zich goed te verdedigen. Hun knappe openingsworp die beter is dan in hun beste meerkamp, weten ze verder in de wedstrijd niet meer te verbeteren. Hier zijn de mannen duidelijk van het principe eerste keer, goede keer.
Over polsstok kan ik kort zijn. Het duurde lang, veel wind, bakken regen, heel wat onderbrekingen en prima presterende Belgen. Niets kon onze twee heren beletten om goed te springen en op hoog niveau te presteren. Knap is dat, want als meerkamper moet je jezelf al lang genoeg concentreren dus een wedstrijd onder deze omstandigheden is niet echt een cadeau.
Bij speer vielen onze jongens buiten het oog van de camera, maar met de afstanden die ik op de tabellen zie staan hoop ik dat de mannen tevreden zijn. Ik ben het in elk geval wel.
En dan kan ik jullie nog een woord geven: STERVEN. Want hoe hard je traint, hoe goed je het kan, als meerkamper sterf je minstens een keer in dat laatste nummer. Niels liep een prachtig ingedeelde reeks en iets later kwam ook Thomas over de streep. Geen medaille in dit nummer, maar Thomas en debutant Niels misstonden absoluut niet in deze meerkamp. Na een beetje een chaotische meerkampdag kijk ik met veel trots terug. Deze mannen zijn een voorbeeld voor mezelf en voor nog veel anderen.
En dan het nummer waar ik sinds mijn eigen poging vorige zomer nog meer respect voor heb. De 400m horden. Axelle Dauwens ziet de regenachtige omstandigheden toch nog zonnig in en loopt met de zonnebril. Een wedstrijd waar niet veel over te zeggen valt behalve: “Gelopen zoals het moet! Sterk van begin tot einde en knap geplaatst.” Helaas zien we alleen Axelle terug in de volgende ronde want Hanne Claes, die haar debuut maakte op de 400mH, kon zich niet plaatsen. Na een snelle start kon ze helaas het hoge tempo niet volhouden tot aan de streep. Maar dit is voor haar nog maar het begin, daar ben ik zeker van.
Vervolgens staat de rechte lijn vol met de hoge horden en weet ik dat de volgende Belg mag aantreden. Vol spanning kijk ik naar een nummer dat me nauw aan het hart ligt, de 110m horden. Maar helaas had Adrien Deghelt vandaag geen topdag. Na een goede start raakte hij een horde aan en kon hij het snelle wedstrijdritme niet meer vinden. Aan zijn houding bij de finish was duidelijk te zien dat ook hij baalde van deze race.
De 400m horden mannen mocht het avondprogramma openen. Stef was als eerste aan de beurt. Hij nam een goede start maar kon dit snelle tempo jammer genoeg niet voor de volle 400m aanhouden. Vervolgens knokte Bultheel de eerste 300m mee voor de finale maar moest in de laatste 100m nog enkele atleten laten voorgaan. Hij liep een mooie wedstrijd en dat kon zijn tijd ook alleen maar bevestigen. Dit is het bewijs dat ook deze heren hier absoluut op hun plaats waren.
400m, met andere woorden Borlée-time. Meer gespannen dan anders kijk ik naar de wedstrijd want de broers hebben me nog niet 100% kunnen overtuigen. En jammer genoeg wordt mijn vrees de waarheid voor Kevin, die zich niet kan plaatsen. Misschien motiveerde dit Jonathan nog net een tikkeltje meer om alles te geven en om zo vele Belgen, inclusief mezelf, grote ogen te doen trekken met het behalen van een finaleplaats.
Bashir Abdi, Mats Lunders en Koen Naert komen uit in de 10.000m. Drie Belgen in één rechtstreekse finale, ik heb ogen te kort. Aangezien mijn professionele kennis maar reikt tot 800m bekijk ik dit nummer als een leerschool. In het begin van de wedstrijd zitten de Belgen achteraan samen in het grote pak. Van tactiek in deze nummers weet ik helemaal niets af maar naar mijn oog deden de afstandslopers het best goed. Jammer dat Abdi in de laatste ronde wat moest lossen want het was helemaal prachtig geweest als hij het kon afmaken met een medaille.
Op het puntje van mijn stoel (ook al zit ik in de zetel) zit ik wanneer Berings en Zagré zich klaarmaken voor de 100m horden. Een nummer dat ik zelf al vaak genoeg heb gelopen, al is het op een heel ander niveau. ‘Damned’, denk ik dan, weer net niet. Ik voel mee met Zagré die wel zal balen maar prachtig heeft gelopen. En een dikke duim voor Eline die knap in deze finale stond.
En zo zet ik, heel tevreden de televisie uit (voor vandaag). De kat heeft het al lang opgegeven!
[/toggle]
Afsluiten doen we elke dag met een stukje muziek, gekozen door de atleet aan het woord, vandaag dus Marjolein Lindemans. Ze koos voor een remix van ‘We are one’ van Pitbull. “Het liedje is misschien gemaakt voor het WK voetbal maar uiteindelijk past het zeker even goed bij het EK atletiek”, verklaart Marjolein haar keuze. “Want we zijn één in onze sport en in onze passie. En dat tonen onze Belgen ook. Fier als ze zijn strijden ze voor ons land en laten ze aan de wereld zien wat ze waard zijn.
