Met nog amper één dag te gaan tot het WK in Moskou zetten we onze reeks voort. Vier Belgen (of een Belgische aflossingsselectie) sloegen er in het verleden in om een medaille te veroveren op een wereldkampioenschap atletiek. Meer dan een bronzen medaille zat er voor ons land echter nog niet in, dit in tegenstelling tot indoor-WK’s (herinner u bijvoorbeeld het goud van Tia Hellebaut op de vijfkamp) en het veldlopen (meest recent het dubbel goud van Mohammed Mourhit). De derde van die bronzen medaille-winnaars op een outdoor-WK was de damesselectie op de 4x100m. We keren even terug in de tijd, naar 2007.
België trok naar het WK in het Japanse Osaka met een bescheiden delegatie. Tien van de elf individuele atleten presteerden op niveau, maar zonder potten te breken. Kim Gevaert was wel goed voor opmerkelijke prestaties. Op de derde dag worstelde ze zich naar de finale van de 100m, waar ze uiteindelijk met 11″05 vijfde en eerste Europese zou worden. Het was afwachten hoe het de Leuvense zou vergaan op de halve baanronde, waar haar kansen in principe nog wat hoger lagen. Gevaert plaatste zich relatief vlot voor de halve finales, maar kwam daar niet voor opdagen. Ze voelde zich niet lekker en wilde fris finishen als slotloopster van de 4x100m. En die extra rust bleek niet voor niets.
In de ochtendsessie op 1 september overtuigde het Belgische viertal Olivia Borlée, Hanne Mariën, Elodie Ouedraogo en Kim Gevaert in de reeksen. Ze wonnen in een nieuw nationaal record van 42″85. Ze lieten daarmee een vierde tijd onder alle deelnemende landen optekenen. Hoewel andere landen zich de luxe konden permitteren om nog enkele loopsters achter de hand te houden, moesten diezelfde vier Belgische dames ook ’s avonds opnieuw aan de bak.
In de finale, ’s avonds, maakte het viertal het helemaal waar. Ze stolen alle Belgische (sport)harten door naar de bronzen plak te stormen. Het was vooral Kim Gevaert die in de laatste rechte lijn komaf wist te maken met haar naaste concurrentes en zo van positie vijf naar de derde stek wist op te schuiven. Jamaica en de Verenigde Staten, die net als in de reeksen wonnen in een wereldbestejaartijd, waren outstanding, daarna mocht België verrassend genoeg mee op het podium. De vier vielen overgelukkig in elkaars armen en toen even later bleek dat ze opnieuw een nationaal record beethadden, kon de pret helemaal niet op. De nieuwe recordtijd bedroeg 42″75, een tijd die ze een jaar later op de Spelen van Peking opnieuw zouden breken. De vier dames werden het eerste Belgische estafetteteam dat een medaille op een WK wist binnen te halen.
Hetzelfde viertal werd pas helemaal de Belgische publiekslieveling toen ze ook een jaar later, op de Spelen in Peking, naar het zilver liepen, een dag voordat ook Tia Hellebaut haar gouden plak binnenhaalde. De 4x100m estafette werd toen wel onthoofd door ongeldige aflossingen van de Britse en Jamaicaanse dames. Het Amerikaanse viertal was er zo ook al uitgegaan in de reeksen. Nagenoeg perfecte aflossingen werden meer dan ooit het handelsmerk en de grote kwaliteit van onze Belgische selectie, iets wat hen op grote tornooien vaak ten goede kwam.
Hun record- en medaillerace uit Osaka bekijk je hieronder.
> Morgen: het brons van Kevin Borlée op de 400m in Daegu
< Gisteren: het brons van Mohammed Mourhit op de 5000m in Sevilla
<< Eergisteren:het brons van William Van Dijck op de 3000m steeple in Rome
