Dat moment waarop een Belg een WK-medaille won: #1 William Van Dijck (1987)

Met nog drie dagen te gaan tot het WK in Moskou stellen we u graag een nieuwe reeks voor. Vier Belgen (of een Belgische aflossingsselectie) sloegen er in het verleden in om een medaille te veroveren op een wereldkampioenschap atletiek. Meer dan een bronzen medaille zat er voor ons land echter nog niet in, dit in tegenstelling tot indoor-WK’s (herinner u bijvoorbeeld het goud van Tia Hellebaut op de vijfkamp) en het veldlopen (meest recent het dubbel goud van Mohammed Mourhit). De eerste van die bronzen medaille-winnaars op een outdoor-WK was William Van Dijck. We keren even terug in de tijd, naar 1987.

Het WK in Rome was nog maar het tweede WK in de atletiekgeschiedenis. In het Stadio Olimpico, waar zeventien zevenentwintig jaar daarvoor ook al de Zomerspelen waren doorgegaan, verzamelde het kruim van de internationale atletiek van 28 tot en met 6 september. Het beruchte Oost-Duitsland kaapte er het meeste medailles weg. Met tien gouden medailles deed de VS even goed, maar in totaal moesten deze laatsten tevreden zijn met maar liefst elf medailles minder. De zuiverheid van die 31 Oost-Duitse podiumplekken blijft tot op vandaag bedenkelijk, net zoals ook de winst van de Canadees Ben Johnson op de 100m er later werd herroepen omwille van het gebruik van verboden middelen. De al even legendarische Carl Lewis werd er toen, net als in het verspringen, aangeduid als wereldkampioen.

Eén Belg schitterde in Rome. Leuvenaar William Van Dijck had een jaar daarvoor – op de Memorial Van Damme – zijn concurrenten al gewaarschuwd. Met een beste wereldjaarprestatie (en Belgisch record tot op de dag van vandaag) van 8’10″01 op de 3000m steeple mocht hij zich twaalf maanden op voorhand bij de medaillefavorieten scharen. Van Dijck verklaarde altijd dat die prestatie het hoogtepunt van zijn carrière was. Met een Nationale Trofee voor Sportverdienste, Sportman van het Jaar, het Vlaams Sportjuweel én een Gouden Spike in 1986 werd die prestatie duidelijk ook bekroond. Van Dijck leek gepiloteerd voor een knalprestatie in Rome.

Een jaar later was de Italiaan Francesco Panetta echter gebrand op een knalprestatie voor eigen publiek. Meteen van bij de start van de 3000m steeple ging het tempo enorm de hoogte in. Het veld werd op één lijn getrokken en het was van bij de eerste kilometer pompen of verzuipen voor veel atleten. Onder meer de Keniaan Kipkemboi, reekswinnaar twee dagen daarvoor, moest het bekopen met een opgave. Panetta, die enkele dagen daarvoor ook al zilver op de 10.000m had veroverd, kreeg een klein gaatje halfweg en gaf die koppositie niet meer af. Terwijl Panetta, bijgenaamd “Turbo Diesel”, zijn voorsprong probeerde uit te diepen leidde Van Dijck, gekend om zijn onberispelijke hordentechniek, de achtervolging. De Italiaan leek het nog te begeven in de slotronde, maar het thuispubliek stuwde hem voort. Van Dijck vocht voor wat hij waard was, maar kreeg het gaatje niet meer toe. In zijn jacht op Panetta vergat Van Dijck de meeliftende Oost-Duitser, Hagen Melzer, die hem nog voorbij spurtte in de laatste rechte lijn. Het Stadio Olimpi ontplofte voor Panetta, die won in een beste jaarprestatie van 8’08″57, amper 3 seconden boven het wereldrecord.

Van Dijck was erop gebrand een jaar later, op de Spelen in Soeul, revanche te nemen. Na indrukwekkende winst in de reeksen, moest hij zich tevreden stellen met een vijfde stek. Van Dijck werd aangetrapt in de voorlaatste ronde. Zijn toenmalige trainer Michel Jordens blijft ervan overtuigd dat zijn pupil, zonder dat incident, goud had kunnen halen. De Keniaan Julius Kariuki won er in 8’05″51. Met een vijfde stek in Soeul bleef hij Panetta wel voor. De Italiaan werd er negende, maar veroverde, opnieuw een jaar, later wel de Europese titel. Van Dijck zou zijn carrière beëindigen in 1997. Hij werd nog negende op de Spelen van Barcelona, haalde brons op het EK in ’94 en nam in totaal twaalf maal deel aan de Memorial van Damme, waar hij ook, in 1994, zijn laatste keer op de piste aantrad. Een jaar later won hij een tweede maal het eindklassement van de Crosscup. In 1997 nam Van Dijck, met een laatste cross in die Crosscup, afscheid van de competitiesport. Hij werd in totaal elf maal Belgisch kampioen, waarvan negen maal op de 3000m steeple. Hij blijft daarmee tot op vandaag de meest gelauwerde steeplechaser van België.

Herbeleef op deze link de WK-finale uit Rome (Youtube).

Morgen: het brons van Mohammed Mourhit op de 5000m in Sevilla