Michael Bultheel startte zijn seizoen met één echt doel: het wereldkampioenschap in Moskou. De voorbereiding liep zoals gewenst en hij zag zijn vorm alsmaar stijgen. “Ik piek een eerste keer naar de periode van de meeting in Luik en de KBC-nacht in Heusden en daar hoop ik de limiet te lopen”, zei de hordeloper van FLAC nog op de IFAM-meeting te Oordegem begin juni. Maar half juni liep het mis. Michael kreeg te kampen met een stressfractuur en zag de kans om de WK-limiet te halen, smolt als sneeuw voor de zon. Er leek dan ook niets anders op te zitten dan vooruitkijken naar het volgende seizoen. Indoor is niet aan Michael besteed, want een 400m hordenwedstrijd staat nog altijd niet op het programma van het WK indoor, maar het EK outdoor in Zürich is dan weer wel spek voor de bek van de atleet van FLAC. Lees hieronder het volledige interview met Michael Bultheel.
Wanneer heb je de stressfractuur opgelopen en hoe kwam de blessure precies tot stand?
“Een stressfractuur is overbelastingsblessure en dus is het moeilijk om hier een exacte datum op te kleven. Doch was het verloop bij mij atypisch in die zin dat ik eigenlijk weinig tot geen waarschuwingssignalen heb gehad. Normaal flikkert een gloeilamp ook een aantal keer voor ze er definitief de brui aan geeft. Bij mij dus niet. Na de wedstrijd in Hengelo half juni had ik geen reactie of toegenomen stijfheid in mijn onderbenen en ook de eerste trainingen nadien verliepen probleemloos. Tot ik de woensdag erna op training last kreeg een 4-tal centimeter boven mijn buitenenkel en die pijn verdween maar niet. Na het aandoen van spikes en het overschrijden van enkele horden was deze last er nog steeds en in die mate om terug mijn sportschoenen aan te doen en enkel wat versnellingen te doen. De vrijdag was dit niet beter, in tegendeel. Na het weekend was de last er nog altijd en toen heb ik een CT-scan aangevraagd dewelke heel discreet wat botvliesreactie toonde in mijn kuitbeen en verder nazicht door middel van echo bevestigde de stressfractuur/reactie graad 1. ”
Hoever zit je nu al in je revalidatie?
“Ik heb de revalidatie uiteraard proberen te forceren en heb vrij vroeg mijn spikes aangetrokken. Dit was echter nog behoorlijk te vroeg en daardoor kreeg ik terug te kampen met toegenomen last. Momenteel loop ik nog steeds met sportschoenen en op het gras.”
Hoop je dit zomerseizoen nog aan de start te komen van een wedstrijd?
“Dat is moeilijk in te schatten. Uiteraard wil ik nu zeker niets meer forceren, het laatste wat ik wil is deze blessure meeslepen in de opbouw naar volgende seizoen toe, want daar mik nu toch op.”
Hoe erg vind je het dat je nu niet kan deelnemen aan het WK?
“Dat is zeer balen natuurlijk. Vooral omdat ik in training betere dingen heb laten zien dan vorig jaar. Gelukkig zijn er ook andere dingen waar ik me op kan concentreren.”
Wat zijn nu je volgende doelen?
“Goed herstellen vooreerst, maar het volgende grote doel is het EK outdoor. Het niveau in Europa op 400m horden is dit jaar verrassend hoog. Ik heb vooral héél sterke beloften in actie gezien op het EK in Tampere (6 mannen liepen daar onder de 50″). Afwachten dus hoe zij nog doorgroeien, maar een finale moet met mijn persoonlijk record van 49″10 altijd het doel zijn.”
